Αυτό σημαίνει Sabbath-ικά κιθαριστικά θέματα (λίγο πιο 'άγαρμπα' δανεισμένα αυτή τη φορά), Jethro Tull-ική "rock και φλάουτο" αντίληψη στην ενορχήστρωση, κλίμακες που νοερά παραπέμπουν στο "Phantom of the Opera" του Webber, και φυσικά η δυναμική φωνή της Alia O'Brien πάνω σε απλοϊκούς σκοτεινούς στίχους. Η παραγωγή είναι λίγο πιο διαυγής και αφήνει χώρο να αναδειχτούν οι μικρολεπτομέρειες. Ακούστε π.χ. το "Ballad of the Weird Sisters" με ακουστικά και νιώστε τις ανάσες της Alia στα σημεία που το φλάουτο ακούγεται μόνο του. Ανεκτίμητο.
Στα θαρραλέα σημεία που η μπάντα εξελίσσει τον ήχο της, όπως η καταπληκτική folk μπαλάντα "Lord Summerisle" όπου τα lead φωνητικά αναλαμβάνει ο μπασίστας Luke Gadke, ή το καθαρά doom μεσαίο σημείο στο ομώνυμο κομμάτι, η μπάντα πραγματικά λάμπει, στα υπόλοιπα ομολογώ πως ζορίστικα αρκετά, αλλά τελικά, ακρόαση με την ακρόαση, έπιανα τον εαυτό μου να σιγοτραγουδάει τις -πάντα- κολληματικές μελωδίες τους. Παρά την αρχική εντύπωση, ο δίσκος εν τέλει έχει και κομματάρες, και κορυφώσεις (π.χ. το συγκλονιστικό μεσαίο μέρος του "Witchwood") και ό,τι πρέπει για να φέρει το (σαρδόνιο) χαμόγελο στα χείλη. Απλά είναι καταδικασμένος κάθε φορά που θα συγκρίνεται με τον προκάτοχό του.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου