Windhand - Soma (2013)

Το περσινό ομώνυμο ντεμπούτο είχε ανοίξει το δρόμο. Το split με τους συνοδοιπόρους Cough προετοίμασε το έδαφος, και σήμερα το δεύτερο άλμπουμ των Windhand κυκλοφορεί στα μεγάλα σαλόνια μέσω της Relapse.
Το ύφος; Δεν έχει αλλάξει ιδιαίτερα, αλλά ενισχύεται από μια τερατώδη παραγωγή, μιλάμε για έναν doom βούρκο πάνω στον οποίο κεντάει η αλλόκοτη φωνή της Dorthia Cottrell.
Τα κομμάτια; Χα! Ασφυκτικό ξεκίνημα με τα "Orchard" και "Woodbine" να σφίγγουν τη θηλειά, και για τα επόμενα 75 λεπτά, ο ακροατής παραδίνεται σε ένα ρεσιτάλ Electric Wizard-ικού κυκλώπειου doom metal.
Nεωτερισμοί; Λίγοι. Κυρίως η χρήση της ξεκούρδιστης ακουστικής που παγώνει το αίμα προσφέροντας μερικές αναδύσεις από τη λάσπη.
Δείτε το εξώφυλλο. Τώρα φανταστείτε τους Electric Wizard λιγότερο "χίπηδες" και έχετε την πλήρη εικόνα.

Corrections House - Bullets and Graves (νέο κομμάτι streaming)

Δείγμα από το επερχόμενο "Last City Zero" ντεμπούτο άλμπουμ των Corrections House, είναι το “Bullets and Graves” που ακούμε ΕΔΩ.

Godflesh - F.O.D. (νέο κομμάτι streaming)

Νέα ηχογράφηση μετά από 12 χρόνια για τους Godflesh. Η διασκευή στο "F.O.D." των Slaughter ηχογραφήθηκε για τη σειρά flexi-disks του Decibel και το ακούμε παρακάτω:

The Flying Eyes, Golden Animals, 14.9.2013, An Club, Αθήνα

Ωραίο ξεκίνημα για τη συναυλιακή χρονιά, με δύο αμερικάνικες μπάντες στο Αν με προσιτό εισιτήριο. Η προσέλευση (κάπου 100 άτομα) δεν μπορώ να πω πως ήταν και ικανοποιητική, αλλά ίσως το γεγονός ότι την ίδια μέρα εμφανίζονταν οι Necros Christos στο Κύτταρο να απέτρεψε κάποιους πιο ανοιχτόμυαλους metallers να δώσουν το παρών έστω από περιέργεια, ή ίσως (γίνομαι κακός τώρα) να ήταν λάθος της CTS το ότι δεν έγραψε τη λέξη "stoner" στην αφίσα για να μαζευτούν καμιά 80αριά ακόμα άτομα "για τη φάση". Όπως και να'χει ο κόσμος ήξερε πάνω-κάτω τι είχε έρθει να δει, ενώ δε θυμάμαι πότε ήταν η τελευταία φορά που έχω παρευρεθεί σε underground live και η αναλογία αντρών/γυναικών να είναι στο 50-50.

The Ruins of Beverast - Blood Vaults - The Blazing Gospel of Heinrich Kramer (2013)

Μας είχε συνηθήσει ο Alexander von Meilenwald (παλιά στους Nagelfar) στις τεράστιες διάρκειες μέσα από τους δίσκους του προσωπικού του doom/black metal σχήματος The Ruins of Beverast. Αυτή τη φορά μάς προσφέρει και έναν αντίστοιχα μακροσκελή τίτλο για το τέταρτο άλμπουμ του σχήματος. Οκ, τέρμα η πλάκα, γιατί τα πράγματα στο (βαθειά ανάσα) "Blood Vaults - The Blazing Gospel of Heinrich Kramer (Cryptae Sanguinum - Evangelium Flagrans Henrici Institoris)" είναι ιδιαίτερα σοβαρά.
Ο Meilenwald καταφέρνει να ακούγεται old-school και προοδευτικός ταυτόχρονα. Πώς; Πολύ απλά, διατυπώνωντας τις λέξεις του σήμερα με προφορά του χτες. Στο δίσκο δε θα βρείτε καμία ηχητική πατέντα που δεν έχετε συναντήσει στα 90ς, τίποτα που δε θα βρίσκατε και σε κάποιον από τους κλασικούς δίσκους των Varathron (τυχαίο παράδειγμα). Διάολε, ακόμα και τα αφηγηματικά tricks και effects που εξυπηρετούν το concept (βασισμένο στην ιστορία του εκδότη του περίφημου "Malleus Maleficarum") αρνούνται την σύγχρονη τεχνολογία και ακούγονται τόσο, μα τόσο ευλαβικά 90ς. Ακούγοντας όμως π.χ. το εναρκτήριο (μετά την εισαγωγή "Apologia") "Daemon", το βασικό riff φέρνει στο νου Wolves In The Throne Room, και αυτή δεν είναι η μόνη φορά που ο δημιουργός κλείνει πονηρά το μάτι στις νεότερες εξελίξεις του black metal ήχου.
Όπως όλα τα άλμπουμ του Ruins of Beverast project, έτσι κι αυτό απαιτεί υπομονή και προσοχή από  τον ακροατή που θα επιχειρήσει το σκοτεινό trip. Όχι μόνο λόγω της τεράστειας διάρκειάς του (80 λεπτά), όσο και λόγω της αφηγηματικής πολυπλοκότητας, του δυσκίνητου (doom) ύφους και του concept-ικού υποβάθρου. Όσοι το καταφέρουν όμως, θα ανταμειφθούν πλουσιοπάροχα.

Morne - Shadows (2013)

Μπορεί για τους περισσότερους το όνομα των βοστωνέζων Morne να θυμίζει απλά το ραφτό στο δεξί μανίκι του Mr. Necro στο εξώφυλλο του "Circle the Wagons" των Darkthrone, για τους μυημένους όμως, η σημερινή μπάντα του Jeff Hayward (Grief/Disrupt, παλιότερα στους Morne έπαιζε και ο Erik Larson των Alabama Thunderpussy/Birds of Prey) μόνο τυχαία δεν είναι, και οι κυκλοφορίες τους μέχρι και το ντεμπούτο "Untold Wait" ήταν sludge/crust διαμάντια.
Το "μεγάλο βήμα" στην Profound Lore έφερε την απογοητευτική (κατ'εμέ) post metal κατεύθυνση του "Asylum", και σήμερα εμφανίζεται το τρίτο LP τους, "Asylum".
Το ύφος έχει αλλάξει ελαφρώς ξανά, πιο συμπαγώς doom, πιο απλοϊκό, λιγότερο "θλιμμένο", αλλά σταθερά νωχελικό και δύσκαμπτο. Παρότι ξεκίνησα με μηδενικές προσδοκίες, στην πορεία βρήκα αυτή τη νέα κατεύθυνση αρκετά ειλικρινή. Ναι, το "Shadows" βγάζει μέσα στην μονοτονία του και την έλειψη δυναμικών, μια γνήσια αύρα απόρριψης, φέρνοντας κάπως στο νου (με τον τρόπο του) την πρώιμη εποχή του βρετανικού doom/death των αρχών των 90ς.
Συνολικά ένας δίσκος καλύτερος από το "Asylum", δεν μπορώ όμως να τον προτείνω εύκολα, είναι ιδιαίτερος. Ακούστε και κρίνετε μόνοι σας.

Uzala - Seven Veils (νέο κομμάτι streaming)

ΑΥΤΑ είνια νέα! Το δεύτερο άλμπουμ των doom θεών Uzala από το Portland θα λέγεται "Tales Of Blood & Fire" και θα κυκλοφορήσει στις 18 Οκτωβρίου από την King of the Monsters Records (που έβγαλε και το split 7" με τους Mala Suerte). Βλέπουμε εξώφυλλο, ακούμε το "Seven Veils" παρακάτω:

Mitochondrion - Insummation (νέο κομμάτι streaming)

To σκότος του "Parasignosis" δεν έχει ξεχαστεί. Δε θα μπορούσε άλλωστε. Oι Mitochondrion επιστρέφουν με ένα νέο 7" (αυτή τη φορά στην Dark Descend) με τίτλο "Antinumerology". Ακούμε τον ανεμοστρόβιλο ανορθόδοξου black/death metal που ονομάζεται "Insummation" παρακάτω.

Headsup: Hoax

Δεν το'παιξα ποτέ "πάνκης" (και ούτε είμαι), και το παραδοσιακό hardcore/punk δεν είναι από τις προτεραιότητές μου. Παρόλα αυτά το όνομα των Hoax το συναντώ συχνά με τον ένα ή άλλο τρόπο, οπότε πρόσφατα μπήκα στο τριπ να τους τσεκάρω και έμεινα λίγο μαλάκας.
Παίζουν ένα χαοτικό και σκατόψυχο hardcore punk (όχι metalcore, όχι crust) απόλυτα θορυβώδες και παρακμιακό, ό,τι ακριβώς χρειαζόμουν στην παρούσα φάση.

Pig Destroyer - The Octagonal Stairway (νέο κομμάτι streaming και free download)

Το περσινό "Book Burner" είναι ακόμα νωπό στη μνήμη, και ενώ στο ενδιάμεσο έχει υπάρξει και το "Mass & Volume" EP, οι Pig Destroyer ξαναχτυπούν με ένα νέο (σταθερά σαρωτικό) κομμάτι με τίτλο "The Octagonal Stairway" διαθέσιμο για stream και δωρεάν download μέσω της ιστοσελίδας metal swim (θυμίζω και την τρομερή συλλογή που είχε κυκλοφορήσει το metal swim το 2010.
Ακούμε/κατεβάζουμε από ΕΔΩ (κάτω αριστερά)

The Howling Wind - Vortex (2013)

Και ενώ δεν έχει περάσει καλά-καλά ένας χρόνος από το ισοπεδωτικό "Of Babalon", οι Lipynsky/Call επιστρέφουν από το πουθενά με το τέταρτο άλμπουμ των The Howling Wind. Αρχικά προοριζόμενο για ΕΡ, οι δημιουργοί του ένιωσαν την οντότητα να επεκτείνεται και την ολοκλήρωση/κυκλοφορία του επιβεβλημένη, οπότε χωρίς τυμπανοκρουσίες και ανακοινώσεις, το "Vortex" κυκλοφορεί αρχικά μόνο σε ηλεκτρονική μορφή, με την προοπτική για μελλοντική κυκλοφορία του σε δίσκο.
Το στυλ δεν έχει αλλάξει, συνεχίζει να κινείται κάπου ανάμεσα στους Darkthrone και τους Thralldom, με συμπαντικό doom feeling και αλλόκοτες ατμόσφαιρες, απλά δεν μπορεί να φτάσει το συγκλονιστικό επίπεδο των δύο προκατόχων του. Ο πήχυς ήταν πάρα πολύ ψηλά και αυτό περνάει λίγο πιο κάτω.
Το ακούμε ολόκληρο παρακάτω:

Mumakil - Flies Will Starve (2013)

Οκτώ χρόνια πορείας και δύο δίσκοι - σφραγίδες εποχής είναι αρκετά για να τοποθετήσουν τους Ελβετούς Mumakil στην ελίτ του ευρωπαϊκού grindcore. Τέσσερα χρόνια παύσης μετά από εκείνο το τρομακτικό "Behold the Failure" (από τους καλύτερους grindcore δίσκους της προηγούμενης δεκαετίας, εύκολα), οι Mumakil επιστρέφουν προσπαθώντας να επαναπροσδιορίσουν τη θέση τους σε ένα grindcore σύμπαν εμφανώς αλλαγμένο από την καιρό που δισκογράφησαν τελευταία φορά.
Προσπερνώντας το πραγματικά κακό εξώφυλλο του "Flies Will Starve", εξίσου άσκημη εντύπωση δίνει η νέα ηχητική κατεύθυνση της παραγωγής, υπερβολικά καθαρή και γυαλισμένη, δίνει χώρο στις τεχνικές δυνατότητες της μπάντας να ακουστούν καθαρά, αλλά κόβει πολλούς πόντους από το ηχητικό μπάχαλο (που είναι και το ζητούμενο στο grindcore). Η μπάντα έχει σαφώς μια περισσότερο brutal death metal παρά grindcore κατεύθυνση (εξ ου και η παραγωγή που λέγαμε πριν) όσο αφορά τη riff-ολογία και τους ρυθμούς, παρότι κρατάει τις διάρκειες στο γνωστό μοτίβο του ενός λεπτού.
Όλα τα παραπάνω θα ήταν απλές σημειώσεις μικρής σημασίας αν το άλμπουμ δεν είχε μια βασική αδυναμία: Τα ποιοτικά σκαμπανεβάσματα. Μπορεί να ξεκινάει εντυπωσιακά με ένα σαρωτικό "Death From Below", αλλά οι κοιλιές που υπάρχουν διάσπαρτες στα τριάντα πέντε λεπτά που διαρκεί το "Flies Will Starve" είναι αρκετά έντονες, παρότι τα πράγματα στρώνουν προς το τέλος.
Δε θα το έλεγα κακό άλμπουμ με τίποτα, απλά για την μπάντα που είχε κυκλοφορήσει το "Customized Warfare" και το "Behold the Failure", ε είναι αρκετά λίγο...

Jucifer - За Bолгой для нас земли нет (2013)

Τρία χρόνια μετά από το χαοτικά μπερδεμένο "Throned in Blood", οι Jucifer επιστρέφουν. Ξανά concept δίσκος, αυτή τη φορά εστιασμένος στην πρόσφατη ρωσική ιστορία (οι μη ρωσόφωνοι μπορούν να το αποκαλούν απλά "the russian album") και εδώ τελειώνουν οι ομοιότητες με τους Jucifer που ξέραμε (;) τόσα χρόνια.
Το ντουέτο έχει πετάξει στα σκουπίδια τόσο τις noise rock ρίζες του, όσο και τους διάφορους πειραματισμούς (από grindcore μέχρι electronica) στους οποίους αναλώθηκε την τελευταία δεκαετία, έχοντας τσιτώσει μέχρι εκεί που δεν πάει τον -τερατώδη- ηχητικό του εξοπλισμό προς όφελος μιας ηχητικής βουτιάς στο βούρκο. Με τις ταχύτητες κυμαίνονται από αργές ως πολύ αργές, σε σημεία να περνάει (ξανά) στα βαλτώδη χωράφια του drone, με την Amber Valentine να προτιμάει τα γρυλίσματα (παρότι έχει μια χαρά φωνή), ο δίσκος είναι ένα ξεροκέφαλο, πρωτόγονο, βαρύ κι ασήκωτο sludge διαμάντι.
Το ηχητικό χάος που παράγεται από τον συνδυασμό κιθάρας-τυμπάνων-βουνού_από_πετάλια_και_ενισχυτές είναι σοκαριστικό αλλά πλήρως ελεγχόμενο, και τα τσαχπίνικα λοξοκοιτάσματα προς το stoner (στο "Новая могила / The New Grave" π.χ.) όχι μόνο δεν μετριάζουν το νομαδικά πρωτόγονο συναίσθημα, αλλά αποτελούν δυναμική κορύφωση, ενώ τα διάσπαρτα samples στα ρωσικά δίνουν έναν ακόμα πιο πειστικό "σοβιετικό" αέρα.
Δύσκολος δίσκος σίγουρα, που απευθύνεται σε μυημένους ακροατές του χώρου. Για όσους όμως νιώθουν από sludge, αυτός εδώ είναι ο καλύτερος δίσκος του χώρου μέχρι στιγμής για φέτος.

Captain Cleanoff / The Kill - Captain Cleanoff / Shower of Bricks split 7" (2013)

Tους Αυστραλούς Captain Cleanoff τούς είχα πρωτοπετύχει πριν κάμποσα χρόνια σε ένα compilation cd του Obscene Extreme (το σημαντικότερο grindcore festival του πλανήτη) και με είχαν εντυπωσιάσει με εκείνο το απίστευτο "Wizards Sleeve", με αποτέλεσμα να τσεκάρω εκείνο τον πολύ καλό δίσκο τους, το "Symphonies of Slackness" του 2008. Από περιέργεια τσέκαρα αυτό το split (έχουν κυκλοφορήσει κάμποσα στο ενδιάμεσο), αλλά στα τρία κομμάτια τους, απουσιάζει η φρεσκάδα εκείνου του δίσκου, καλοστημένο deathgrind αλλά ως εκεί.
Την παράσταση κλέβουν όμως οι (επίσης Αυστραλοί) The Kill, των οποίων το εντελώς τελειωμένο και χτικιάρικο grindcore είναι μια ιδιαίτερη περίπτωση. Σκατένιος ήχος, μηδενικές παύσεις ανάμεσα στα κομμάτια, τελειωμένη βία, ασταμάτητες τσίτες. Ανάλογα με την ψυχική σου διάθεση, μπορείς να τους βρεις από ανυπόφορους ως μνημειώδεις, εμένα πάντως με σένιαραν μια χαρά και πλέον δηλώνω fan.