Bong - Idle Days of the Yann (2013)

Όσοι έχουν επαφή με τους υπερκατεστραμένους Bong από το Newcastle, ξέρουν πάνω-κάτω τι θα βρουν εδώ, και για να ξεμπερδεύουμε, το "Idle Days of the Yann" (πέμπτο τους full-length συνολικά, και μία από τις περίπου ...έντεκα κυκλοφορίες τους μόνο για για το 2013, αν μετράω σωστά!), μου ακούγεται περισσότερο λειτουργικό από το περσινό "Manna-Yood-Sushai", δε φτάνει όμως το προπέρσινο magnum opus τους "Beyond Ancient Space".
To θέμα είναι τι γίνεται με τους υπόλοιπους. Άντε να περιγράψεις σε κάποιον ανέπαφο την εξώκοσμη ναρκωδέλεια (sic) και τη μαζική καταστροφή εγκεφαλικών κυττάρων που προξενεί κάθε ακρόαση αυτού του πράγματος. Για το ηχητικό mantra που δημιουργείται σαδιστικά από ένα παραμορφωμένο μπάσο που βαράει drones της ίδιας νότας για κάνα μισάωρο, ενώ πάνω από τον καπνό αιωρούνται ανατολίτικα θέματα, αμανέδες, κοσμικά ντουμάνια... δε βοηθάω ε; Καλά, πάμε αλλιώς.
Φανταστείτε του εξώφυλλο του "Jerusalem" των Sleep με τερματισμένο το surface blur στο photoshop. Ή τον ετυμολογικό ορισμό του "stoner rock". Και ένα καταστροφικό jam session στο προβάδικο των ΟΜ να ξεφεύγει από κάθε έλεγχο. Και όλα τα παραπάνω να βγάζουν ένα κάποιο νόημα. Κάτι φυσικά που εξαρτάται από το πόσο δεκτικός είναι ο ακροατής στα πολύ άσχημα trips.

Chelsea Wolfe - Pain Is Beauty (2013)

Πέρασαν κιόλας δύο χρόνια από το "Αποκάλυψις". Δεν ξέρω πόσες ώρες έχω αφιερώσει αυτά τα δύο χρόνια ακούγοντας Chelsea Wolfe. Πάρα πολλές, σίγουρα. Η Chelsea άντεξε το τεστ του χρόνου και επανέρχεται με νέο δίσκο, έτοιμη να διαλύσει ξανά την playlist μου.
Με την ηχητική συνταγή που την καθιέρωσε να εφαρμόζεται σε ένα μέρος μόνο του δίσκου, η Wolfe αφήνει εν μέρει ένα αναζωογονητικό touch από την electronica να ανανεώσει το ύφος της, καθιστώντας το 'Pain Is Beauty" ένα δίσκο που φιλοδοξεί (και επιτυγχάνει) να γεφυρώσει το χάσμα ανάμεσα στους Sabbath Assembly και τη Zola Jesus. Παρότι -προφανώς- δεν κατέχει τα ιδιοφυή instrumentations της τελευταίας, η ηχητική συνάφεια είναι αρκετά εμφανής, τόσο που με κάνει να πιστεύω πως αυτό ήταν ανέκαθεν το όραμα της Chelsea.
Καλά αυτά τα ακαδημαϊκά, αλλά ξέχασα το σημαντικότερο. Το μεγαλύτερο ατού της Αμερικανίδας, που είναι και εδώ παρόν σε όλο του το μεγαλείο: Το αδιαμφισβήτητο ταλέντο της να γράφει τραγουδάρες. Μεγάλες τραγουδάρες. Αναρωτηθήτε πότε ήταν η τελευταία φορά που ακούσατε δίσκο με τόσα κομμάτια-που-σε-λυγίζουν όπως τα "Warden", "Kings", "Sick" και το α-δ-ι-α-ν-ό-η-τ-ο "Ancestors, The Ancients".

KEN Mode - Romeo Must Never Know (video)

Ένα πανέμορφο slo-mo video για την κομματάρα "Romeo Must Never Know" από το "Entrench" των KEN Mode βλέπουμε παρακάτω:

Corrections House - Last City Zero (2013)

Supergroups, all-star projects, όπως θέλετε πείτε τα. Εγώ τα βαριέμαι. Ειδικά μετά τη χρυσή μετριότητα των Shrinebuilder. Στο άκουσμα της είδησης ότι ετοιμάζουν σχήμα οι Mike IX Williams (Eyehategod), Sanford Parker (Minsk, Buried At Sea, Nachtmystium), Scott Kelly (Neurosis) και Bruce Lamont (Yakuza), μπορώ να πω πως δυσανασχέτησα κιόλας. Και μετά άκουσα εκείνο το απίστευτο single "Hoax The System" και κατάπια τη γλώσσα μου.
Aντίθετα με ό,τι θα περίμενε κανείς, οι Corrections House δεν παίζουν sludge. O ήχος τους μπορεί να περιγραφεί απόλυτα με δύο λέξεις: Industrial Metal. Και φυσικά, εννοείται πως με αυτό τον όρο δεν εννοώ ούτε τη σημερινή δισκογραφική κατάντια των Fear Factory και Ministry, ούτε βέβαια και την χορευτική επιμεταλλωμένη pop μπουζουκίλα των κάθε Pain και Deathstars. Όσοι δεν έχουν αρχίσει τα μπινελίκια μετά την αμέσως προηγούμενη πρόταση, λογικά θα ρωτήσουν "και τι φάση είναι ρε μάστορα;"
Η αμέσως προφανής σύνδεση είναι φυσικά το προ τριετίας άλμπουμ των Circle Of Animals, όπου και εκεί συνυπήρχαν οι Lamont και Parker πάνω σε industrial metal φόρμες. Αν δεν σας φτάνει, φανταστείτε μια πιο κιθαριστική εκδοχή των 90ς θ-ε-ώ-ν Bodychoke, βάλτε στο μίξερ τον Foetus, Ministry κλασικής περιόδου (yup! για την '88-'96 μιλάω), λίγο Killing Joke, λίγο Skinny Puppy του "VIVIsectVI", πρώιμους Pitch Shifter και γενικά τέτοια όμορφα πράγματα.
Με ένα songwriting ελευθεριακό, όπως αρμόζει στον όρο "industrial", τα μέλη του σχήματος εναλλάσσουν συνεχώς ρόλους και ανασκευάζουν πατέντες του ένδοξου παρελθόντος, είτε αυτό σημαίνει το σαξόφωνο του Lamont να ανατέλλει πάνω από εκρήξεις θορύβου, είτε τον Kelly να αναπροσαρμόζει το "Figures" (από το προσωπικό του άλμπουμ "The Wake") κάτω από κυνικούς spoken word αφορισμούς του Williams στο ομώνυμο κομμάτι του "Last City Zero", είτε τα -κάμποσα- ευφάνταστα "δάνεια" από το μεγαλειώδες Έργο (με κεφαλαίο!) του Chu Ishikawa.
Τι λείπει; Σίγουρα ό,τι έλειπε και από τους Circle of Animals. Η αίσθηση επικαιρότητας. Α, και ένα κομμάτι επιπέδου "Hoax the System", αφού το τελευταίο δεν συμπεριλήφθηκε τελικά στο δίσκο. Κατά τ'άλλα ένας δίσκος ωραίος, νοσταλγικός. Ό,τι πρέπει για dystopic ρομαντζάδες και cocktails βενζινόκολλας.

Corrections House - Bullets And Graves (video)

Ισχυρό videoclip για το "Bullets And Graves" από το "Last City Zero" ντεμπούτο των Corrections House (review για το δίσκο στις επόμενες μέρες) έκανε την εμφάνισή του στο mtv hive. To βλέπουμε παρακάτω.

Συνεργασία SunnO))) και Ulver

Oι SunnO))) ανακοίνωσαν πως η επόμενη κυκλοφορία τους θα είναι δημιούργημα της συνεργασίας τους με τους Ulver. Τα δύο σχήματα έχουν ήδη συνεργαστεί το 2006 στο "White Box Set" με το κομμάτι "CutWOODED" που υπήρχε ως bonus track του κλασικού "White1" του 2003, και το ακούμε παρακάτω.
Το νέο άλμπουμ θα λέγεται "Terrestrials", θα περιέχει τρία κομμάτια, και θα κυκλοφορήσει το Φεβρουάριο του 2014 από τη Southern Lord. Εξώφυλλο:

Elizabeth - Insomnia (2013)

Για τους τρομερούς Ελβετούς Elizabeth τα είχαμε πει και εδώ. Νέο ΕΡ μόλις ενάμιση χρόνο μετά το "Where Vultures Land", και η metalcore ηχητική βία συμπυκνώνεται σε μόλις εφτάμισι λεπτά.
Με τους συγκινητικούς Cursed-ισμούς της υπερκομματάρας "Creating Enemies", με τα black metal σαρώματα του "Danger", με τσίτες, βία, μίσος. Το ευρωπαϊκό underground στα καλύτερά του.
Aκούστε, κατεβάστε, νιώστε.

Eyehategod: Νέος drummer o Aaron Hill

Μετά το θάνατο του Joey LaCaze, και αφού ο Dale Crover των Melvins έκατσε πίσω από το drum-kit των Eyehategod για την εμφάνιση στο Housecore Horror Film Festival, η μπάντα ανκοίνωσε πως νέο της μέλος είναι ο Aaron Hill, με προϋπηρεσία σε μπάντες της Νέας Ορλεάνης όπως οι (άγνωστοι σε μένα) Missing Monuments και Mountain of Wizard.

Grave Miasma - Odori Sepulcrorum (2013)

Αν αντιλαμβάνομαι σωστά, μάλλον εδώ έχουμε το πιο πολυαναμενόμενο death metal ντεμπούτο του 2013. Έχοντας ήδη μια δεκαετία έντονης δραστηριότητας στο underground (αρχικά ως Goat Molestor, αλλά και με τη συμμετοχή μελών τους σε άλλες σπουδαίες μπάντες όπως π.χ. οι Cruciamentum), και με τα δύο ΕΡ τους να έχουν προκαλέσει τέτοιο πάταγο στους υπόγειους κύκλους, που τους έδωσαν θέση στα κορυφαία underground fests, το ηχητικό μπουντρούμι των Grave Miasma πλέον και σε μορφή full length.
To ότι το "Death's Meditative Trance" που ανοίγει το "Odori Sepulcrorum" πατάει ακριβώς πάνω στο ίδιο riff του "Kussa'u Tibtihu" που έκλεινε το "Exalted Emanation" δεν μπορεί να είναι τυχαίο. Ο δίσκος συνεχίζει στο μοτίβο του ΕΡ (ξεχνάμε οριστικά την τραγίλα των Goat Molestor, αυτή μας τέλειωσε στο "Realm of Evoked Doom"), και σηματοδοτεί μια νοητή συνέχεια στο πηγαδίσιο θεοσκότεινο death metal της μεγάλης των Incantation σχολής (οι οποίοι τελικά αποδείχτηκαν πολύ πιο επιδραστικοί απ'ότι φαινόταν στον καιρό τους). Ταχύτητες κυρίως μεσαίες, ασφυκτική ατμόσφαιρα και μια σοκαριστικά σκλαβωτική παραγωγή. Όσο καθαρή χρειάζεται για να καταλαβαίνεις τι περίπου ακούς, όσο βρώμικη και σκοτεινή χρειάζεται για να παγιδεύσει την ατμόσφαιρα ανήλιαγου κελιού στα αυλάκια του βινυλίου (ή στα bits του mp3, στους πεζούς καιρούς μας).
Όσοι προσκυνάτε τους Incantation (και καλά κάνετε), όσοι θεωρείτε τους Dead Congregation τεράστιο κεφάλαιο του σύγχρονου death metal (και πολύ καλά κάνετε), κοπιάστε.

Λήθη - Λήθη LP (2013)

Γνήσια τέκνα της πατρινής σκηνής (μέλη τους συμμετέχουν επίσης σε Dirty Wombs, Fields of Locust κλπ), ο Λήθη στο ντεμπούτο LP τους ξεσκίζουν τα πάντα με το τσιτωμένο crust τους.
Δέκα κομμάτια καταιγιστικού τσιτωμένου d-beat, που δεν φοβούνται να κατεβάσουν ταχύτητες όταν χρειάζεται (εδώ βάζετε τον παράγοντα Fields of Locust στο παιχνίδι), διπλά ντου στο μικρόφωνο, μηδενιστικούς τίτλους/στίχους ("Ψωραλέα Δυσανθρωπίλα"!!!) και προσωπικό highlight, το sample της φωνής του Επαμεινώνδα Ρεμουνδάκη να παγώνει κάθε φορά το αίμα στην ειδαγωγή του "Αδιεξοδο". Από τα πιο ανατριχιαστικά ντοκουμέντα της σύγχρονης ελληνικής ιστορίας, το ίδιο sample χρησιμοποίησαν και οι Bad Trip στο πρόσφατο LP τους.
Μέχρι να βγάλουν νέο δίσκο οι Sarabante, λιώνω αυτό εδώ.

Uzala - Tales of Blood and Fire (2013)

Οι doom-o-ϋποψιασμένοι(sic) τούς ξέρετε. Οι υπόλοιποι να τους μάθετε. Μετά το μίνι-πάταγο που προκάλεσε στο doom underground το περσινό ντεμπούτο τους, οι Uzala ξαναχτυπούν.
Με την Darcy Nutt να αναλαμβάνει πλέον πλήρως τα φωνητικά, ο δεύτερος δίσκος της μπάντας από το Idaho είναι άλλη μια ηδονική θηλειά στο λαιμό για όσους ψάχνουν στις λάσπες του underground για να βρουν το doom του σήμερα. Πέντε κομμάτια με απαγορευτικές -για τους τουρίστες- διάρκειες, με τις ταχύτητες να κυμαίνονται από αργές εώς τρομακτικά αργές, και το σχήμα να αναζητεί ηχητικές πατέντες στα θολά νερά του drone. Μην τρομάζετε, ο χαρακτήρας είναι ξακάθαρα doom metal (με ισάξιο βάρος και στα δύο συνθετικά), απλά η μπάντα δεν ακούει μόνο Saint Vitus, κάτι που φαινόταν ήδη από το ντεμπούτο.
Οι Uzala είναι το καλά κρυμμένο μυστικό του υπόγειου doom. Doom μονολιθικό, θρηνητικό, με ξερό και ακατέργαστο ήχο. Χωρίς το παραμικρό ψεγάδι. Απλά εμένα θα μου επιτρέψετε να τοποθετήσω αυτό το δίσκο μισό σκαλί κάτω από το ντεμπούτο τους. 

Jucifer, Earth of Distrust, Korsikov, 9.11.2013, Six D.O.G.S., Αθήνα

Overdose κιθαριστικού θορύβου μέρος δεύτερον, με την πρώτη εμφάνιση των σπουδαίων Jucifer στη χώρα μας. Με τα αυτιά να βουίζουν ακόμα από την εμφάνιση των Suma στον ίδιο χώρο το προηγούμενο βράδι, μπαίνω στο ψιλο-άδειο venue κατά τις 9 παρά και κατευθύνομαι προς το merch stand, όπου ένα χειρόγραφο σε κάλλα Α4 μάς ειδοποιούσε πως το merch των Jucifer είχε σχεδόν εξαντληθεί (πλην από κάποια ελάχιστα t-shirts), μιας και αυτή ήταν η τελευταία στάση της εκτενούς ευρωπαϊκής περιοδείας τους. "20 Years Slaying Ears" λοιπόν, και τα παιδιά από τους Earth of Distrust λίγο πιο δίπλα μού περιγράφουν το τρίξιμο των τοίχων κατά τη διάρκεια του soundcheck. Καλά θα περάσουμε κι απόψε...

Suma, Sadhus, Gomgoma, 8.11.2013, Six D.O.G.S., Αθήνα

Το διήμερο 8-9 Νοεμβρίου ήταν αναμφισβήτητα το απόλυτο γεγονός του 2013 για την sludge κοινότητα της χώρας. Τα live του συγκεκριμένου ήχου σπανίζουν, οπότε το γεγονός ότι δύο μπάντες που βρίσκονται στην αιχμή του δόρατος του παγκόσμιου underground θα βρίσκονταν στο Six D.O.G.S. αυτές τις δύο μέρες ήταν κάτι το πρωτόγνωρο. Την Παρασκευή, μια από τις κορυφαίες sludge μπάντες της Ευρώπης, οι Σουηδοί Suma, βρίσκονταν για πρώτη φορά στην Ελλάδα.
Ξεκαθαρίζω εξ αρχής πως, για μένα, το "Ashes" των Suma είναι ασυζητητί ο κορυφαίος sludge δίσκος για την τρέχουσα δεκαετία, και η εμφάνιση της μπάντας στο Roadburn Festival του 2010 είναι μία από τις κορυφαίες συναυλιακές μου εμπειρίες. Η είδηση της πρόσφατης αποχώρησης του τραγουδιστή Jovan μου είχε δημιουργήσει αμφιβολίες αλλά και μεγάλη περιέργεια σχετικά με το αν η μπάντα καταφέρνει να αναπληρώσει το κενό του. Ας τα πάρουμε όμως από την αρχή.