Στο δεύτερο δίσκο τους όμως (αυτή τη φορά στη Southern Lord) αποδίδεται δικαιοσύνη. Όχι ότι έπιασαν τις Cursed μπουλντοζίλες, απλά τώρα το punk rock τους είναι πολύ πιο έντονο και τσαμπουκαλεμένο, ενώ ξεχωρίζει με τη μία η ανεπανάληπτα πικρή χροιά και η φανταστικά πορωτική άρθρωση του Colohan. Το υλικό τσακίζει κόκκαλα, τα riffs είναι ΟΛΑ καταπληκτικά και δεν υπάρχει ούτε ένα μέτριο τραγούδι στο δίσκο. Για μένα που δεν παρακολουθώ ιδιαίτερα τις εξελίξεις στο punk, αυτός ο δίσκος είναι κάτι παραπάνω από υπεραρκετός. Δισκάρα.
1 σχόλιο:
Στα υπόψη... Αφού δημοσίευσες το ρηβιού και στα γενέθλιά μου... ;)
Δημοσίευση σχολίου