Brutal Assault 2012, 8-12.8.2012, Pevnost Josefov, Τσεχία

Μετά από τρία χρόνια ξαναβρέθηκα στο φρούριο Josefov για το Brutal Assault festival. To BA μπορεί να μην έχει την αίγλη του Wacken ή του Hellfest, ούτε την προοδευτικότητα του Roadburn, αποτελεί όμως μια ικανοποιητικότατη επιλογή όσο αφορά τον αριθμό συγκροτημάτων (περίπου 90 φέτος) και την τιμή εισιτηρίου (κάπου 62 ευρώ το τετραήμερο), και έχει εξελιχθεί στο μεγαλύτερο extreme event της Κεντρικής Ευρώπης, μαζεύοντας κάπου 15.000 κόσμο τόσο από την Τσεχία, όσο και από τις γύρω χώρες (κυρίως από την Πολωνία), καθώς και από οποιαδήποτε γωνιά του κόσμου μπορεί κανείς να φανταστεί, ανάμεσά τους (και) φέτος καμιά τριανταριά Έλληνες.

Το Warm-Up show της Τετάρτης χάθηκε εξαιτίας μιας αδιανόητης ουράς στον έλεγχο των εισιτηρίων, η οποία θύμιζε ελληνική ΔΕΚΟ. Έχοντας προχωρήσει κάπου δέκα μέτρα (από τα τουλάχιστον πεντακόσια) μετά από μία ώρα αναμονής, αποφάσισα να κάψω την ημέρα, έχοντας ήδη χάσει τους INGROWING και ANAAL NATHRAKH (αυτό πόνεσε) και με ελάχιστες πιθανότητες να προλάβω τους ALCEST και ROOT. Shit happens. 

Πέμπτη 9.8.2012

General Surgery

Μπαίνοντας στο χώρο κατά τις 13.30 προλαβαίνω το τελευταίο κομμάτι των TOXIC HOLOCAUST, οι ARKONA που ακολουθούν μου φαίνονται εντελώς αδιάφοροι, οπότε πρώτη στάση της ημέρας οι GENERAL SURGERY οι οποίοι εμφανίζονται με τις κλασικές αιμοταβαμένες ιατρικές ποδιές και δίνουν ικανοποιητικές δόσεις Carcass-ίλας. Όχι κάτι το εξωπραγματικό, τίμιοι όμως.

Crowbar

Στη συνέχεια, ένα όνειρο ζωής πραγματοποιείται. Οι άρτι αφιχθέντες στο χώρο CROWBAR δίνουν ένα σαραντάλεπτο best-of set. Μπορεί το τελευταίο τους άλμπουμ να μου φάνηκε καλό αλλά όχι ιδιαίτερο, live όμως τα πράγματα είναι διαφορετικά και ειδικά το “Cemetery Angels” στο τελείωμα σαρώνει. Κατά τ’άλλα, “New Dawn”, “Planets Collide”, βούρκος, απόγνωση, θεοί.

Οι BLACK DAHLIA MURDER που ακολουθούν είναι κάτι που ποτέ δε θα εκτιμήσω, οπότε επόμενη στάση οι CORROSION OF CONFORMITY. Το τελευταίο τους άλμπουμ ήταν ανέλπιστα καλό και είχα την περιέργεια να δω πώς θα ακούγεται αυτό το υλικό live. Δυστυχώς, στα stoner σημεία ένιωθα πως η απουσία του Peeper Keenan είναι κάτι παραπάνω από αισθητή, όταν πιάνανε τις hardcore-ιές όμως τα πράγματα ήταν σαφώς καλύτερα.

Lock-Up

Συνέχεια με LOCK-UP και η all-star σύνθεση αντισταθμίζει το γεγονός ότι κάτω από την αίγλη κρύβεται μια όχι-και-για-να-τραβάς-και-τα-βυζιά-σου deathgrind μπάντα. Ο Thomas Lindberg είναι μεγάλος frontman (το ξέραμε ήδη) και ο Shane Embury τεράστια μορφή (το ξέραμε ήδη), το “Afterlife in Purgatory” στο τελείωμα ξυπνάει αναμνήσεις.

Heaven Shall Burn

Οι SWALLOW THE SUN θυσιάζονται για φαγητό και άραγμα, και παίρνω και μια τζούρα από HEAVEN SHALL BURN με την προσδοκία να ακούσω κάποιο παλιό κομμάτι, μιας και η μετά το έπος “Whatever it May Take” πορεία τους με αφήνει παγερά αδιάφορο. Στο τέταρτο που τους βλέπω εστιάζουν στο πρόσφατο υλικό τους, οπότε επιστροφή πίσω για άραγμα και οικονομία δυνάμεων, τόσο για το υπόλοιπο σετ τους, όσο και για αυτό των KRISIUN που ακολουθούν.

Ministry

Headliners της Πέμπτης οι MINISTRY, οι οποίοι είναι απλά οι κορυφαίοι της ημέρας. Μπορεί το τελευταίο άλμπουμ τους να ήταν για κλάματα, μπορεί ο Jourgensen να δείχνει ερείπιο, αλλά ο εκκωφαντικός θόρυβος που βγαίνει από τα ηχεία, το αποκαλυπτικό vibe, το “N.O.W. II”, οι καταιγιστικές εκτελέσεις και -κυρίως- τα τέσσερα κολλητά κομμάτια εποχής “Psalm 69/The Mind is a Terrible Thing to Taste” στο τελείωμα διαλύουν κάθε αμφιβολία. Θεοί.

Ministry

Μετά από την εμπειρία ζωής της εμφάνισης των MINISTRY δεν υπήρχε περίπτωση να κάτσω να δω DIMMU BORGIR, είπαμε. Καλή φάση πάντως η επιλογή να ξεκινήσουν με το “Spellbound (by the Devil)” μιας και αυτό το κομμάτι μ’άρεσε στην εφηβεία μου, οπότε το άκουσα κι έφυγα ήσυχος.

Sick of it All

Συνέχεια με SICK OF IT ALL, μια μπάντα που δεν είχε τύχει να ξαναδώ live οπότε ανυπομονούσα. Ξεσηκωτικό attitude από μια κλασσική NYHC μπάντα, η κινησεολογία του Lou Koller είναι το hardcore ολόκληρο, ένα “Scratch the Surface” στο κλείσιμο, ισχυροί.

Μια μικρή βόλτα από την μικρή σκηνή στο πίσω μέρος του φρουρίου όπου οι INQUISITION δίνουν ανείπωτο πόνο αλλά οι συνθήκες είναι αποπνικτικές μέσα στο container νταλίκας που παίζει το ρόλο του «συναυλιακού χώρου», οπότε επιστροφή στην κυρίως δράση.

Samael

Δεν είχε τύχει να ξαναδώ live τους SAMAEL, οπότε είχα περιέργεια. Μπορεί η μπάντα να μη μοιάζει πια τόσο ριζοσπαστική όσο προ δεκαπενταετίας (μάλλον το αντίθετο), όμως ο Vorph είναι αλλόκοτα επιβλητικός με τη samurai εμφάνισή του, ο Xy όλα τα λεφτά στα πλήκτρα/τύμπανα, το “Rain” είναι διαχρονικός ύμνος, κλείσιμο με “Baphomet’s Throne”, όλα υπέροχα.

Nile

Λίγο μετά τα μεσάνυχτα εμφανίζονται οι NILE, άλλη μια μπάντα που έβλεπα για πρώτη φορά live εκείνη τη μέρα. Ό,τι και να πω είναι λίγο, αυτοκρατορική εμφάνιση, ο Κόλλιας ξεφτιλίζει το drumkit του και σπάει το ένα πετάλι (!), εν συνεχεία βγάζει το ‘Sarcophagus” (ύμνος) με ένα πόδι, τι να λέμε τώρα.

Nile

Οι ARCTURUS ποτέ δε με συγκινούσαν, και δεν υπάρχε να περίπτωση αυτό να αλλάξει στις 01:00 το βράδι μετά από τόση κούραση. Παραδέχομαι πάντως πως έβγαλαν συναίσθημα.

Παρασκευή 10.8.2012

Incantation

Έχοντας ήδη χάσει CATTLE DECAPITATION και WARBRINGER που παίζαν το πρωί (!), ξεκίνημα της μέρας κατά τις 14:30 με INCANTATION και τα πρώτα μαύρα σύννεφα να δημιουργούν ταιριαστό σκηνικό. Με νέα προσθήκη στην σύνθεση τον drummer των MORTICIAN, ερεβώδες και κατάμαυρο death metal όπως πρέπει να είναι, βουτιές στο παρελθόν της δισκογραφίας της μπάντας, και ο John McEntee σε κιθάρα και φωνή να σαρώνει. Δεν μπορώ να φανταστώ πώς μπορεί να ήταν οι INCANTATION με τον Craig Pillard.

Darkest Hour

Oι INSOMNIUM και οι KAMPFAR δε με ενδιέφεραν ποτέ οπότε ώρα για μάσα, επιστροφή για μια μικρή τζούρα DARKEST HOUR, οι οποίοι, παρότι αυτό που παίζουν είναι μακριά από το γούστο μου, είναι ικανοποιητικοί.

Vallenfyre

Σε μια από τις ελάχιστες ζωντανές εμφανίσεις τους, οι VALLENFYRE αποδίδουν ικανοποιητικά το old-school death metal τους, ο Greg Mackintosh σε ένα ρόλο που δεν τον έχουμε συνηθίσει είναι αξιοπρεπέστατος στα γρυλλίσματά του, αλλά όλα τα λεφτά είναι η παρουσία του μεγάλου Scoot των punk θεών DOOM στο μπάσο.

Morgoth

Ήταν μεγάλη έκπληξη όταν πριν ένα περίπου χρόνο έμαθα για την επαναδραστηριοποίηση των MORGOTH. Με σετ το οποίο -φυσικά- αγνοεί επιδεικτικά το “Feel sorry for the fanatic” και εστιάζει στην death metal περίοδό τους, μπορεί να μην παίζουν το “Under the Surface”, αλλά τα “Pits of Utumno” και “Suffer Life” αρκούν.

Suicidal Angels

Οι SUICIDAL ANGELS κλήθηκαν σχεδόν την τελευταία στιγμή να καλύψουν το κενό της ακύρωσης των HEATHEN, και μα την Παναγία τα καταφέρνουν άριστα. Τα “Moshing Crew”, “Pestilence of Sins”, και φυσικά το “Apokathilosis” προκαλούν ένα pit που αγνοεί την προσθήκη τάπητα στο μπροστινό μέρος και σηκώνει σύννεφα σκόνης. Άξιοι.

Hatebreed

Τα πράγματα ζορίζουν επικίνδυνα κατά τις 18:30 όμως που εμφανίζονται οι HATEBREED και προκαλούν σεισμό στο κοινό. Μπορεί η πορεία τους μετά το “Perseverance” να κινείται στη μετριότητα (προσωπική άποψη) και να μην εκπλήρωσαν τις προσδοκίες που είχαν αφήσει τα πρώτα άλμπουμς, αλλά όταν ξεθάβουν κομματάρες όπως το “Last Breath” ή το “Before Dishonor” (αούα!), απλά δε γίνεται να μην κουνηθείς. Δεμένη και επαγγελματική εμφάνιση, φυσικά το “I Will Be Heard” στο τέλος, αλλά εμένα θα μου επιτρέψετε να κρατήσω την εμφάνισή τους στο Αν στα τέλη του 2002 ως καλύτερη ανάμνηση από μια κάποτε μεγάλη μπάντα.

Είχα δει τους MUNICIPAL WASTE στην Αθήνα πριν μερικές μέρες και δεν καιγόμουν ιδιαίτερα να τους ξαναδώ, οπότε αραχτός πίσω είδα μια εμφάνιση περίπου όμοια με αυτή στο Κύτταρο, απλά με μικρότερο setlist, ικανοποιητικοί όπως πάντα.

Napalm Death

Οι NAPALM DEATH ξεκινούν το σετ τους εστιάζοντας εξ ολοκλήρου στο νέο τους (απλά καλό) άλμπουμ, το οποίο όμως ακούγεται άπειρα καλύτερο live, ειδικά το “Everyday Pox”. Και τα τέσσερα μέλη τους είναι προσωπικότητες τεράστιου βεληνεκούς για τον ακραίο ήχο και αυτό φαίνεται πάνω στη σκηνή, η παροξυσμική αύρα που βγάζει αυτή η μπάντα στα live δεν έχει όμοιο, ειδικά ο αγέραστος και αεικίνητος Barney. Όταν μάλιστα πιάνουν τις παλιότερες δουλειές τους με τα “Siege of Power”, “Breed to Breathe”, “When All is Said and Done”, “Suffer the Children” και φυσικά τη διασκευή του “Nazi Punks Fuck Off” καταλαβαίνει κανείς ολοκληρωτικά γιατί οι ND ήταν, είναι και θα είναι μια πολύ μεγάλη μπάντα. Μοναδικό μου παράπονο, ότι τα τελευταία χρόνια αγνοούν τη δισκάρα “Utopia Banished”, αλλά αυτά είναι ψιλοπράγματα.

Machine Head

Oι AMON AMARTH που ακολουθούν είναι το δεύτερο όνομα της ημέρας, αλλά και κάτι που με αφήνει παγερά αδιάφορο, οπότε περνάμε κατ’ευθείαν στους headliners MACHINE HEAD, οι οποίοι είναι σίγουρα άψογοι στο δρόμο που έχουν επιλέξει τα τελευταία χρόνια, αλλά η persona του “heavy metal hero” που έχει υιοθετήσει ο Rob Flynn εμένα μου φαίνεται επιεικώς ενοχλητική, με τους τεράστιους λόγους ανάμεσα στα κομμάτια και τα ασταμάτητα “bang your heads!”, “jump motherfuckers!” κατά τη διάρκειά τους. Κατά τ’άλλα, αναμενόμενα καλοπροβαρισμένοι και χαμός στα “Halo”, “Aesthetics of Hate” κλπ, ένα κατακρεουργημένο “Davidian” στο τέλος, αλλά πολύ ευχάριστη έκπληξη το “Block” που δε νομίζω να το παίζουν γενικά τα τελευταία χρόνια. Κρατάω το τελευταίο και πάω στη δίπλα σκηνή που τα πράγματα ζορίζουν...

Converge

Converge

Οι CONVERGE κάνουν την πιο «αντιτουριστική» κίνηση να ξεκινήσουν το σετ τους με το εντεκάλεπτο αργόσυρτο έπος “Jane Doe”, με το που μπαίνει όμως το “Dark Horse” η κατάσταση ξεφεύγει. Με χαώδη απόσταση από τον δεύτερο η κορυφαία για μένα μπάντα του festival και είναι έγκλημα που δεν τους έχει φέρει κανείς στην Ελλάδα τα τελευταία χρόνια, μιας και μετά την κυκλοφορία του αδιανόητου “Axe to Fall” η μπάντα έχει περάσει σε άλλο επίπεδο, τρεις κλάσεις πάνω από αυτήν που είχε ισοπεδώσει το Αν και Texas το 2004 και 2007 αντίστοιχα. Και τα τέσσερα μέλη στέκονται άνετα ως frontmen, αλλά η παρουσία του Jacob Bannon είναι πραγματικά larger than life, απλά απερίγραπτος. Setlist-όνειρο, “Worms Will Feed”, “Broken Vow”, “Eagles Become Vultures”, “Concubine” στο τέλος, ένα νέο κομμάτι αισθητά πιο μελωδικό από το ως τώρα ύφος τους, διασκευή στο “Wolverine Blues” των ENTOMBED με συμμετοχή του Thomas Lindberg, τίποτα, δεν περιγράφω άλλο, απλά όνειρο.

Paradise Lost

Έχω δει δύο φορές live στην Ελλάδα τους PARADISE LOST και ήταν από μέτριοι ως απαράδεκτοι, και δυο φορές στην Τσεχία και ήταν πάρα πολύ καλοί. Περίεργα πράγματα. Ξεκίνημα με “Widow”, setlist περίπου ίδιο με αυτό του Rockwave πριν λίγο καιρό, αλλά πολύ καλή απόδοση και τα γνωστά hits τους (“One Second”, “Say Just Words” κλπ) να ακούγονται κάτι παραπάνω από ευχάριστα.

Gorguts

Συνέχεια με GORGUTS, άλλη μια μπάντα που δεν περίμενα ποτέ να δω live. Τεχνικό death metal από τους πρωτεργάτες του είδους, highlights τα “Nostalgia” και “Obscura”.

Pig Destroyer

Κι όμως έχει κι άλλο ακόμα! 01:40 ανεβαίνουν στη σκηνή οι PIG DESTROYER, με τον πολύ Scott Hull των AGORAPHOBIC NOSEBLEED στην κιθάρα και τον Blake Harrison των απερίγραπτων HATEBEAK στα effects, δίνουν ένα κατεστραμένο show, νέα κομμάτια που βιάζουν ψυχές, full τελειωμένο παρανοϊκό hi-tec grindcore για γερά νεύρα, συγκλονιστικοί.

Σάββατο 11.8.2012

Kylesa

Η κούραση από τις προηγούμενες μέρες (πάνω-κάτω μια ώρα περπάτημα την ημέρα είναι ψιλοαπαραίτητη άμα δε μένεις στο camping του Josefov) με φέρνει στο χώρο μετά τις τέσσερις το απόγευμα, όπου οι TEXTURES τα χώνουν στην αεροπορική εταιρεία που τους μετέφερε λίγο πριν παίξουν το τελευταίο τους κομμάτι. Τόσο οι NORMA JEAN όσο και οι SÓLSTAFIR που ακολουθούν δε μου λένε τίποτα, οπότε χωνώμαστε κατ’ευθείαν στους KYLESA που μέσα σε 35 λεπτά στήνουν ένα δυνατό σετ βασισμένο στα δύο τελευταία τους άλμπουμ συν το “Hollow Severer” από το “Time Will Fuse It's Worth”. “Unknown Awareness”, “Running Red” και “Scapegoat” τα highlights, έλλειψε όμως το “Spiral Shadow”. Οι δύο drummer δίνουν μια ιδιαίτερη χροιά και η Laura είναι σπουδαία frontwoman.

Immolation

Oι SODOM που ακολουθούν κανονικά έχουν καθυστερήσει να έρθουν οπότε θα παίξουν αργά το βράδυ, τους FINNTROLL που παίζουν μετά δε θα τους έβλεπα live ούτε άμα με βασανίζανε, οπότε αραλίκι, μάσα, και βουρ για IMMOLATION, οι οποίοι είναι απλά καταιγιστικοί, κορυφαία death metal εμφάνιση του fest μαζί με αυτή των NILE, “Swarm of Terror”, χαμός στο “No Jesus, No Beast”, τελείωμα με “Dawn of Possession”, ετοιμάζομαι να τους ξαναδώ στην Αθήνα, αυτό το πράγμα δε χορταίνεται.

Six Feet Under

Μπορεί η πορεία των SIX FEET UNDER τα τελευταία πολλά χρόνια να μοιάζει περισσότερο με κακόγουστο αστείο, αλλά όταν το σετ ξεκινάει με το “Stripped, Raped and Strangled” και τελειώνει με το “Hammer Smashed Face” των CANNIBAL CORPSE, και ενδιάμεσα έχουν προηγηθεί κάτι “Human Target”, κάτι “The Day the Dead Walked”, “Victim of the Paranoid”, “Revenge of the Zombie”, το μόνο παραπάνω που μπορείς να ζητήσεις είναι κάνα “Lycanthropy” έτσι για τη φάση. Η νέα σύνθεση έχει αποβάλλει επιτέλους την ξυλοκοπίλα που τους χαρακτήριζε τόσα χρόνια, ο Chris Barnes δείχνει εντελώς κατεστραμένος, του έχουν μείνει ελάχιστες τζίβες, οι οποίες φτάνουν μέχρι τη γάμπα όμως, γενικά πολύ καλή εμφάνιση, δεν το περίμενα.

Τους AGNOSTIC FRONT που ακολουθούν τους έιχα ξαναδεί οπότε δεν καίγομαι, μιας και τα τελευταία τους άλμπουμ μου φαίνονται υπερβολικά μεταλλικά για ένα hardcore όνομα του βεληνεκούς τους, παρόλα αυτά ευχάριστες τζούρες από το παρελθόν όπως το “Crucified” οξύνουν τα πνεύματα, ενώ ο αναμενόμενος χαμός έγινε -φυσικά- στο “Gotta Go”.

At the Gates

Τέσσερα περίπου χρόνια και εκατό χιλιάδες συναυλίες μετά «την τελευταία τους εμφάνιση ever» (αχακαλόε) στην Αθήνα, οι AT THE GATES είναι και πάλι εδώ. Τα γνωστά classics είναι εδώ, ο Lindberg είναι εδώ, ο Erlandsson είναι κι αυτός εδώ, οι αδερφοί Björler επίσης, οι εκτελέσεις είναι πάνσωστες, αλλά εδώ είναι και η αίσθηση ότι κάτι δεν πάει καλά στο όλο σκηνικό. Τι να πω, μάλλον γέρασα και δεν καταλαβαίνω από μπίζνες.

Immortal

Headliners της τελευταίας μέρας οι IMMORTAL. Φαντάζομαι πως από τότε που ο Abbath πήρε είδηση τον χαμό που προκάλεσε στο internet το Immortal meme με τα γουστόζικα gif-άκια και όλο αυτό το πανηγύρι, σε μια κίνηση γνήσιου αυτοσαρκασμού, αποφάσισε να διαλύσει κάθε υπόνοια σοβαρότητας όσο αφορά τη σκηνική του παρουσία. Δεν εξηγείται αλλιώς αυτό το εξηντάλεπτο όργιο από καβουροβηματάκια, σηκωμένα πόδια, σπασίματα της μέσης και ό,τι άλλη σαχλαμάρα μπορεί να σκεφτεί κανείς. Εγώ στηρίζω αβέρτα πάντως και αυτή μάλλον είναι η καλύτερη από τις τρεις φορές που τους έχω δει, τουλάχιστον η πιο απολαυστική. Μπορεί να έλλειψε το hit “Blashyrkh (mighty Ravendark)” και το προσωπικό μου αγαπημένο “Mountains of Might”, αλλά θες κάτι “Call of the Wintermoon”, κάτι “Tyrants”, κάτι “Withstand the Fall of Time”, θες οτιδήποτε, δεν μπορώ να πω κακό λόγο, το καταφχαριστήθηκα.

To ατμοσφαιρικό metal και κατ’επέκταση οι MOONSPELL είναι πράγματα εκτός του προσωπικού μου γούστου, οπότε το σετ τους ήταν απλά μια ευκαιρία να ακούσω ζωντανά τα πανάρχαια hits τους “Vampiria”, “Alma Mater” και “Opium”, πέραν τούτου δε βρήκα κάτι να με συγκινίσει.

Godflesh

Godflesh

Το αντίθετο όμως συμβαίνει με τους GODFLESH, οι οποίοι είναι μια από τις αγαπημένες μου μπάντες ever. Μπορεί να προκάλεσε άσχημη εντύπωση το γεγονός ότι είχαν το ακριβότερο merch σε ολόκληρο το festival, μπορεί τα reunions να είναι λίγο «κάπως», όμως ο φανμπόης δεν κρύβεται, και τα 45 λεπτά του σετ τους ήταν πραγματικά ένα όνειρο. Αντίθετα με το περσινό Roadburn που τους είχα ξαναδεί και είχαν παίξει ολόκληρο το “Streetcleaner”, εδώ το σετ έχει best of χαρακτήρα, με “Avalanche Master Song”, “Spite”, “Mothra”, να πλαισιώνουν τα γνωστά classics “Streetcleaner”, “Like Rats”, “Christbait Rising” του πρώτου δίσκου, και ένα “Crush my Soul” από άλλο πλανήτη στο τελείωμα, μοναδικό παράπονο η έλλειψη του “Slavestate” αλλά δεν πειράζει, τα παγωμένα προγραμματισμένα τύμπανα κάλυπταν τα νώτα του τεράστιου Ben Green που έσκαβε με το μπάσο του, ενώ ο Justin Broadrick εδώ δεν έχει καμία σχέση με τον μαλθακό εαυτό που βγάζει με τους JESU. Άντε να βγάλουν και νέο άλμπουμ κάποια στιγμή γιατί το πρόσφατο άλμπουμ των JK FLESH του Broadrick μας άνοιξε την όρεξη.

Ακολουθούν οι VIRUS που ποτέ δε μ’άρεσαν, κάτι που δεν αλλάζει ούτε τώρα, όμως οφείλω να παραδεχτώ την μεγαλειώδη εκτέλεση του “Stalkers Of The Drift”.

Sodom

Τελευταία μπάντα του φεστιβάλ οι αργοπορημένοι SODOM που εμφανίζονται στις 02:20 τη νύχτα, δίνουν πόνο παίζοντας τα κομμάτια σε διπλάσια ταχύτητα(!), “Sodomy and Lust”, “M-16”, “Blasphemer”, “Agent Orange”, ένα “Bombenhagel” μεστηγκάβλα, οι SODOM είναι εγγύηση στα live ακόμα κι αν παίζουν σε βάρβαρες ώρες.

Κυριακή 12.8.2012

Suicidal Angels

Το after party του festival έλαβε χώρα στο Modra Vopice της Πράγας, ένας χώρος που δεν το λες εύκολα “club”, περισσότερο αυτοδιαχειριζόμενο στέκι/κατάληψη θύμιζε, όπου πρώτα οι αυστραλοί BE’LAKOR απέδωσαν το –μάλλον χλιαρό- μελωδικό/ατμοσφαιρικό death metal τους, εν συνεχεία οι SUICIDAL ANGELS έδωσαν ξανά ένα δυνατό σετ πορωτικού thrash εν μέσω αδερφικών mosh pits και ιπτάμενων ποτηριών μπύρας, και τέλος οι KRISIUN μαύρισαν το μέρος με το γνωστό death metal στυλ τους.

Άντε και του χρόνου.