Η αποθεωτική υποδοχή του συγκεκριμένου δίσκου από τη διαδικτυακή underground κοινότητα, μόνο τυχαία δεν είναι. Οι Pig Destroyer αποτελούν εμβληματικό σχήμα του grindcore των 00ς με δίσκους-ορόσημα στο ενεργητικό τους. Πέντε χρόνια μετά το πολύ ισχυρό "Phantom Limb", ο πολύς Scott Hull (βλ. Agoraphobic Nosebleed) στήνει μια all-star σύνθεση φέρνοντας τον Adam Jarvis των Misery Index στα τύμπανα, και δίνοντας εκτεταμένο χώρο στην guest συμμετοχή της Kat Katz (των αδικοχαμένων sludge θεών Salome, αλλά και των Agoraphobic Nosebleed τα τελευταία 3-4 χρόνια) δίπλα στα κλασικά γκαρίσματα του J.R. Hayes και τα διακριτικά samples του Blake Harrison (των απερίγραπτων Hatebeak).
Με τον ήχο να έχει καθαρίσει ελαφρώς σε σύγκριση με το παρελθόν, με κυρίως χαμηλές (για grindcore ε!) ταχύτητες, αλλά και με το χαρακτηριστικό τσιμεντένιο riffing του Hull, o δίσκος δε θα εκπλήξει ιδιαίτερα κάποιον εξοικειωμένο με τη μπάντα (δεν υπάρχει κάποιος sludge πειραματισμός όπως στο "Natasha", ενώ ακόμα και η Kat έχει ξανασυμμετάσχει σε δίσκο τους στο παρελθόν), αλλά θα προσφέρει αυτό που οι Pig Destroyer γνωρίζουν να κάνουν καλύτερα από οποιονδήποτε άλλο: Να προσφέρουν top class grindcore και ένα συναίσθημα μόνιμης τσίτας και ηχητικού ξυλοδαρμού. Για τη θέση του "καλύτερου Pig Destroyer δίσκου" θα πλακώνονται αιώνια τα "Prowler in the Yard" και "Terrifyer", οπότε δεν τίθεται τέτοιο θέμα εδώ, αλλά όσοι γουστάρουν Pig Destroyer, όσοι λάτρεψαν το "Agorapocalypse" των Agoraphobic Nosebleed, όσοι νιώθουν τι εστί grindcore (τουλάχιστον στη 'μεταλλική' εκδοχή του) είναι αδύνατον να μην προσκυνήσουν αυτό το δίσκο.
Με τον ήχο να έχει καθαρίσει ελαφρώς σε σύγκριση με το παρελθόν, με κυρίως χαμηλές (για grindcore ε!) ταχύτητες, αλλά και με το χαρακτηριστικό τσιμεντένιο riffing του Hull, o δίσκος δε θα εκπλήξει ιδιαίτερα κάποιον εξοικειωμένο με τη μπάντα (δεν υπάρχει κάποιος sludge πειραματισμός όπως στο "Natasha", ενώ ακόμα και η Kat έχει ξανασυμμετάσχει σε δίσκο τους στο παρελθόν), αλλά θα προσφέρει αυτό που οι Pig Destroyer γνωρίζουν να κάνουν καλύτερα από οποιονδήποτε άλλο: Να προσφέρουν top class grindcore και ένα συναίσθημα μόνιμης τσίτας και ηχητικού ξυλοδαρμού. Για τη θέση του "καλύτερου Pig Destroyer δίσκου" θα πλακώνονται αιώνια τα "Prowler in the Yard" και "Terrifyer", οπότε δεν τίθεται τέτοιο θέμα εδώ, αλλά όσοι γουστάρουν Pig Destroyer, όσοι λάτρεψαν το "Agorapocalypse" των Agoraphobic Nosebleed, όσοι νιώθουν τι εστί grindcore (τουλάχιστον στη 'μεταλλική' εκδοχή του) είναι αδύνατον να μην προσκυνήσουν αυτό το δίσκο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου