Roadburn Festival, 23-26.4.2009, 013, Τίλμπουρχ, Ολλανδία

Μερα 1η (23 Απρίλη 2009)

Πρώτη μπάντα της ημέρας (και του φεστιβάλ) οι Ufomammut στη μεγάλη σκηνή.
Δυνατοί, trippy, και με 70ς στήσιμο επί σκηνής, ιδανικό ξεκίνημα. Οι δύο μικρότερες σκηνές είναι μικροσκοπικες και απαγορευτικές για πολλά-πολλά, οπότε παίρνω απόφαση ότι θα χάσω πολύ πράμα.
Μένω στη μεγάλη και περιμένω τους Baroness. 

Ποτέ δε μου έλεγε κάτι η μουσική τους, και λάιβ μού φαίνονται απλά συμπαθητικοί, αλλά οι οπαδοί τους γουστάρουν πολύ.
Κάνω μια βόλτα από τη δεύτερη σκηνή (Green Room) την ώρα που παίζουν οι Radio Moscow, οι οποίοι λογικά θα σπείρανε, αλλά ο συνωστισμός δεν μου επιτρέπει περισσότερα και επιστρέφω στη μεγάλη για Orange Goblin.

O Ben Ward είναι θεόρατη μορφή (κυριολεκτικά και μεταφορικά), η μπάντα είναι κεφάτη, το λάιβ ηχογραφείται, αλλά εγώ στο 45-λεπτο την κάνω για το green room γιατί δε θέλω να χάσω ούτε δευτερόλεπτο Minsk.
Ο χώρος είναι μικρότερος από το Αν, ο συνωστισμός αναπόφευκτος, ο ήχος μετριότατος, όμως οι Minsk είναι ΑΡΧΟΝΤΕΣ και η εμφάνιση ονειρεμένη. Μορφάρες όλοι, βγαίνουν με σαξοφωνίστα στη σκηνή, Ceremony Ek Stasis, Three Moons, ένα ακόμα καινούριο κομμάτι που καταπίνει σύμπαντα, encore με White Wings, άντε γειά!
Eπιστροφή στην κεντρική για Amon Duul II, οι οποίοι είναι απλά μαγευτικοί. Αγέραστοι.
Προλαβαίνω και τα τελευταία 20 λεπτά της εμφάνισης των Zu, οι οποίοι είναι χαλαρά η πιο πυροβολημένη μπάντα του φεστιβάλ. Σαλεμένο βλέμμα κι ένα σαξόφωνο απ'το υπερπέραν. Τεράστιοι!
Headliners της main stage είναι οι Motorpsycho (πολύ μεγάλοι στη Β. Ευρώπη). Πολύ καλοί, ο κόσμος τους αποθεώνει, αλλά κάπου στο μισάωρο την κάνω για green room για να προλάβω Wolves in the Throne Room. Οι οποίοι κάνουν μια ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΚΗ εμφάνιση, με άψογο καταιγιστικό παίξιμο, αντάξιο του "τίτλου" τους ως η πιο hot μπάντα στο black metal σήμερα. Τους εγκρίνει και ο Steve Von Till δίπλα μου.
Τελευταία μπάντα, και ενώ τα πόδια μου με το ζόρι με κρατάνε, οι The Devil's Blood. Ωραία τα αίματα και τα κεριά, όμως η σκηνική παρουσία τους είναι παιδαριώδης. Ναι, έχουν κομματάρες, αλλά λάιβ η φωνή της τραγουδίστριας δεν βγαίνει με την καμία. Απογοήτευση.

Μέρα 2η (24 Απρίλη)

Μια πρώτη βόλτα από main stage με Bohren un der club of Gore. Υπνωτιστικοί, αλλά γρήγορα ξπνάω και πάω στη μικρή σκηνή, όπου έχουν ξεκινήσει οι Negura Bunget. Στο πρώτο κομμάτι μού φαίνονται χλιαροί, αλλά γρήγορα παίρνουν τα πάνω τους και η συνέχεια είναι καθηλωτική. Άξιοι!
Αμέσως μετά, στην κεντρική σκηνή εμφανίζονται οι αναγεννημένοι Angel Witch. Δεν είχα ιδέα τι να περιμένω, αλλά όταν τα μέλη τους βγαίνουν με t-shirts Grand Magus και Wittr, ε κάτι παίζει. Και η εμφάνισή τους είναι συγκλονιστική, ο ένας ύμνος διαδέχεται τον άλλον, Atlantis, Angel of Death, White Witch, Angel Witch, τι να λέμε τώρα! Καλά τα postrockgrindindustrialdoomalternativeblackdrone κλπ κλπ, αλλά... ΧΙΕΒΙ ΜΑΙΤΑΛ ΡΕ ΜΟΥΝΙΑ! Θεοί!
Έχουμε ήδη χάσει τον Steve Von Till με τους Harvestman (έπαιζε ταυτόχρονα με Angel Witch), οπότε πάμε στη μικρή σκηνή για τους The Atomic Bitchwax. Τρελή ενέργεια, full-rock'n'roll φασαρία, αλλά εγώ στο 4ο κομμάτι την κάνω για main stage, μιας και δεν έχω δει ποτέ λάιβ τους Mono, και δεν πρόκειται να τους ξαναχάσω. Το μισογεμάτο αμφιθέατρο μού δίνει την ευκαιρία να τους παρακολουθήσω αραχτός με την μπύρα μου. Οι Mono είναι ανατριχιαστικά καθηλωτικοί, καταλαβαίνω απόλυτα όσους λέγατε τα καλύτερα γι αυτούς στις εν Ελλάδι εμφανίσεις τους. Κορυφαίοι!

Μετά από ένα μικρό διάλλειμα για μάσα, επιστροφή στη main stage για Cathedral. Ο Dorian είναι πάντα ο θεούλης που αγαπάμε, χώνουν και Carnival Bizzare, Hopkins, Melancholy Emperor, ένα καινούριο -αδιάφορο- κομμάτι, αλλά γενικώς είναι κάπως υποτονικοί, σαν να περιμένουν κι αυτοί να δουν την μπάντα που ακολουθεί...
...Τους θρυλικούς Saint Vitus δηλαδή. Πρώτα έχω κάνει μια βόλτα από το Batcave και έχω πάρει απόφαση ότι δεν παίζει να δω Shora σε ένα χώρο που χωράει βαριά 50 άτομα. Shit! 

Οι Vitus είναι οι headliners της βραδιάς, όλοι έχουν έρθει να τους δουν. ο Wino είναι τεράστια φιγούρα, η εμφάνιση "κάψιμο", τελειώνουν και με Born Too Late. Ωραία πράματα!
Συνέχεια με Colour Haze, οι οποίοι, όσο αδιάφοροι μού φαίνονται σε δίσκο, άλλο τόσο μου φαίνονται και live. Μισή ώρα πριν πάρουμε το τρένο της επιστροφής, αποφασίζουμε να δούμε τελικά και την τελευταία μπάντα, τους Ιάπωνες Church of Misery... XA! Oi CοM αποδυκνείονται ΧΑΛΑΡΑ η καλύτερη μπάντα της ημέρας, ο τραγουδιστής και ο μπασίστας είναι ΑΠΙΣΤΕΥΤΕΣ μορφάρες, η εμφάνισή τους καταιγιστική. Ο τργουδιστής τους βουτάει συνεχώς στο κοινό, μαλλιά μπλεγμένα στα κλειδιά του rickenbacker. ΑΠΙΣΤΕΥΤΟΙ!

Μέρα 3η (25 Απρίλη)

Ξεκίνημα με Grails, οι οποίοι είναι απολαυστικοί. Take Refuge με το καλημέρα, και κάμποσο πράμα από τον καταπληκτικό τελευταίο δίσκο τους. Με το που τελειώνουν, φεύγω σούμπιτος για τo Green Room να δω ό,τι προλαβαίνω από AmenRa, μιας και τους έχασα στην Αθήνα. Το σκατόψυχο στοιχείο λειτουργεί τέλεια σε τόσο μικρούς χώρους, ενώ και ο τραγουδιστής είναι από άλλο πλανήτη. Άξιοι!
Επιστροφή στη μεγάλη σκηνή για Earth. Εστιάζουν στο τελευταίο άλμπουμ ψιλο-αγνωόντας το drone παρελθόν τους, όμως το vibe και το feeling απουσιάζουν. Βαρετοί.
Μια μικρή βολτίτσα από Batcave την ώρα που ο Eugene Robinson (Oxbow) κάνει -αποτυχημένες προσπάθειες για- stand-up comedy και μας αναλύει τις bisexual εμπειρίες του. Boring, και μιας κι έχουμε ένα κενό, επιστροφή στη main stage για άραγμα την ώρα που παίζουν οι The Young Gods. Ανέλπιστα καλό industrial, και παρα-μα-παρα πολύ καλή σκηνική παρουσία. Θα τσεκαριστούν κι αυτοί σύντομα.   

Επόμενη μπάντα στην μεγάλη σκηνή (και αφού έχω ήδη χάσει Nadja για τον ίδιο λόγο με Shora την προηγούμενη) οι Om. Mπάσο-Ντραμς. Ωραία πράματα. Παίζουν παραπάνω από μια ώρα, σε σημεία είναι συγκλονιστικοί, αλλού το χάνουν. Το καινούριο κομμάτι μέτριο πάντως.
Ο κόσμος μαζεύεται στη μεγάλη σκηνή γιατί ΟΛΟΙ έχουν έρθει να δουν τους Neurosis. Αν σε ανοιχτό χώροι είναι απλά θεοί, σε κλειστό είναι απ'άλλο πλανήτη! Δίωρο σχεδόν σετ, ο ήχος ΕΚΚΩΦΑΝΤΙΚΑ κρυστάλλινος. ΟΛΟΙ τους είναι α-π-ί-σ-τ-ε-υ-το-ι πάνω στη σκηνή, ιδιαίτερα ο Steve Von Till.
Setlist με μικρή επιφύλαξη και όχι απόλυτη σειρά:

A Sun That Never Sets
Given To The Rising
Distill
Water is not Enough
Times of Grace
To The Wind
Stones From The Sky
Belief
Through Silver In Blood

Μετά απ'αυτό, ειλικρινά δεν υπήρχε διάθεση να δούμε κάτι άλλο, οπότε κάψαμε Skullflower και Tribes of Neurot.