Καλημέρα με δίλημα λοιπόν, Kylesa στη μεγάλη σκηνή, ή Russian Circles στο Midi? Τους πρώτους (πιστεύω) θα τους δούμε Αθήνα, οπότε πάμε για Ράσιαν. Πολύ καλοί, φανταστικοί σε σημεία, ειδικά όταν πιάνουν τον πρώτο δίσκο τους. Δεν σας λέω να πάτε να τους δείτε, το Ροντέο δεν είναι Μίντι, αλλά εγώ το φχαριστήθηκα.
Εγκαίνια της μεγάλης σκηνής λοιπόν, με την Jarboe. Πολλοί την προσκυνάνε, εγώ δεν έχω καταφέρει ακόμα να βιώσω τους Swans οπότε κλάιν που "είναι η Τζαρμπώ σε λέω!", η μπάντα της είναι κακοί ποζεράδες, το "within" των Neurosis από μόνο του δεν φτάνει. Boring.
Μένω στη (γεμάτη πλέον) μεγάλη σκηνή, και περιμένω YOB για να ολοκληρώσω την κωλοτούμπα μου που κάποτε τους θεωρούσα βαρετούς. "Έχουμε μια ώρα. Άρα 4 κομμάτια!" Ουγκ! Μακράν η κορυφαία μπάντα του φεστιβάλ, θεϊκή εμφάνιση, θρίαμβος πραγματικός με 2 κομμάτια απ'το φανταστικό τελευταίο άλμπουμ τους και το Ball of Molten Lead από το Illusion of Motion. Σε κάθε ριφ νιώθεις ότι βυθίζεσαι σε κινούμενη άμμο. Έπος.
Παρασκευή 16 Απριλίου 2010 - T.G.Warrior's "Only Death is Real"
Η έκρηξη του ηφαιστείου δημιουργεί μπάχαλο και ακυρώσεις (Jesu, Evoken) και φέρνει τους Church of Misery στη μεγάλη σκηνή. Φοβεροί, όχι τόσο συγκλονιστικοί όσο πέρσι στο Green Room, αλλά αρχίζω να πιστεύω πως ο μουσικόφιλος των 70ς που έλεγε "για να δούμε τι λένε αυτοί οι Black Sabbath ή AC/DC" κάτι τέτοιο θα ένιωθε. Κρίμα τελικά που δεν έπαιξαν Αθήνα. 
Αφού έχει γίνει ΤΟ μπάχαλο με το πρόγραμμα και χάνω βλακωδώς Thorr's Hammer (γκρρρρρρ...), πάω μια από το Midi για τζούρα Death Row, δηλαδή Pentagram χωρίς Bobby, οι οποίοι είναι οκ κουλ, πάιζουν και wolf's blood και All your Sins, αλλά εγώ στο μισάωρο την κάνω για Bat Cave.
Όπου στο μικροσκοπικό batcave παίζουν οι Suma. Σύγχρονο σκοτεινό sludge a-la Unearthly Trance (έχουν και σπλιτ μαζί τους που στο merch το έδιναν 20 ευρώ οι αγιογδύτες), με καθαρτήριο vibe και ιδιαίτερη παρουσία από τον frontman. Βασικά θέλει να'ναι κάτι σαν Keenan meets Morrow θεατρικός/απόκοσμος κι έτσι, αλλά έχει φάτσα clean-cut λαικού τραγουδιστή και δεν πείθει, η μουσική τους όμως δεν αστειεύεται, ειδικά οι εντελώς ψυχάκες σε κιθάρα και ντραμς. Είναι και γαμώ τα παιδιά μάλιστα καθώς την άλλη μέρα εθεάθησαν να παίζουν με ένα πλαστικό σκατό (!!!) οπότε στηρίζουμε απεριόριστα. Mεγαλείο.
Πάω μία από Μίντι μπας και δω λίγο Earthless, αλλά η ουρά είναι ως έξω, οπότε πούλος και green room για Witchfynde. Υπάρχει μια λεπτή γραμμή που χωρίζει το cult-ιλίκι απ'το καραγκιοζιλίκι, και ο φρόντμαν τους την ξεπερνάει. Χ και πάμε για μάσα.
Επιστροφή στη μεγάλη σκηνή για την επίσημη πρώτη μεγάλη των Triptykon. Eκεί που κάποτε ήταν ο Martin Ain είναι σήμερα η γκόμενα του Warrior (άρε γέρο μυαλό δε βάζεις...), ξεκινάνε με "Goetia" (όλε!) και στο καπάκι ΣΟΚ! "Babylon Fell" που ούτε κι ο Warrior δε θυμάται από πότε έχει να το παίξει λάιβ. Το σετλιστ περιλαμβάνει πολλά frost classics, στο "Dethroned Emperor" τα φωνητικά αναλαμβάνει ο Nocturno Culto, και η απουσία του Ain γίνεται αισθητή μόνο στο "Synagoga Satanae". Γενικότερα το Monotheist είναι μάλλον ο πιο "Αιn" δίσκος των Φροστ, και ο Σαντούρα είναι απλά ένας σωσίας του Νίνο με μακριά μαλλιά. Το τελείωμα με Prolonging πάντως είναι μεγαλοπρεπές. Αν έπαιζαν ένα παραπάνω Triptykon κομμάτι θα'ταν το τέλειο.
Σάββατο, 17 Απριλίου
Το πράμα γαμιέται τελείως με τις ακυρώσεις, ακυρώνουν Yakuza, Shrinebuilder, Candlemass, Gates of Slumber οπότε πάμε στο χαλαρό σήμερα.
Ξεκίνημα με Altar of Plagues στο green Room (έπαιξαν και χτες) οι οποίοι είναι και blackmetal, είναι και postmetal, είναι και απόλα, είναι και μορφονιοί, είναι και βαρετοί. 
Βόλτα στο μίντι λοιπόν, όπου παίζουν οι Astra. Όμορφοι είναι, αλλά το prog-rock δεν είναι το φόρτε μου και μετά από κάνα είκοσάλεπτο βαριέμαι και την κάνω. 
Βόλτα και από τη μεγάλη σκηνή όπου ξαναπαίζουν οι Death Row, αυτή τη φορά παρακολουθώ το 2ο μισό του σετ τους, παίζουν και "Relentless" στο τέλος, ομορφιά. 
Μένω στην κεντρική για Nachtmystium, που όλα αυτά για "Pink Floyd του blackmetal" κλπ που ακούγονται τα ακούω βερεσέ. Οι τύποι παίζουν αχνιστό πορωτικό ΧΙΕΒΙ ΜΕΤΑΛ με λίγο ψαρώτικ πλήκτρα, αλλά είναι τέζα πορωτικοί. Ωραίοι.
Πριν τελειώσουν οι Nachtmystium επιστροφή στο Green Room που παίζει το doom/drone τριο των Moss. Φαση Khanate σε διπλή ταχύτητα πράμα, ο ντράμερ τους είναι ο πιο τρομακτικά άσχημος άνθρωπος του φεστιβάλ, και κάνει λάθη παίζοντας drone (!!!!!), πάντως το τελετουργικό vibe λειτουργεί οπότε γάμησαν.
Δίλημα λοιπόν. Yob 2η φορά με άλλο σετλιστ ή ο Garcia να παίζει Kyuss? ΕΝΝΟΕΙΤΑΙ ΥΟΒ!!!! Στο midi αυτή τη φορά, με σετλίστ από τα παλιά συν το υπερέπος "The Lie that is sin" από το τελευταίο. ΘΕΟΙ! ΘΕΟΙ! ΘΕΟΙ! 
Πάμε λοιπόν στη μεγάλη σκηνή να προλάβουμε ό,τι μπορούμε από τον Garcia. Μεγάλη εμφάνιση, η μπάντα του βέβαια δεν είναι Kyuss ούτε ποτέ θα γίνει, αλλά άμα έχεις μεγαλώσει με Kyuss αγγίζει και τα όρια του συγκλονιστικού. Για κλάιν τύπους σαν εμένα, διασκεδαστικές/πορωτικές οι εκτελέσεις των "Rodeo" και "Demon Cleaner". o Garcia σε πολύ καλή φόρμα πάντως. Σε ένα κομμάτι που δε θυμαμαι τώρα ανεβαίνει και ο Ben Ward των Orange Goblin για ντουέτο. 
Βόλτα από batcave και βλέπω και τους Akhmed. Πολύ καλό ποστ-ροκ με τον ντράμερ να είναι στάνταρ ο ταβερνιάρης ξάδερφος του king Leonidas κομπλέ με φανέλα/τριχιά/μπυροκοίλι/ιδρώτα και αυτό το "μόνιμα αιωρούμενο ποστ ροκ ύφος επικοινωνίας με τη μουσική" που εγώ έχω όταν κάνω σεξ. Πολύ ωραίοι πάντως. Η τρίτη μέρα τελείωσε με πιγκ-πογκ ανάμεσα στην αρκετά καλή εμφάνιση των Los Natas στο Green Room και το ψιλο-αδιάφορο "καικαλίκι" των Enslaved & Shining στην κεντρική. 
Άντε και του χρόνου χωρίς ηφαίστεια/σεισμούς κλπ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου