Eyehategod

Με την ευκαιρία της κυκλοφορίας του νέου dvd τους και του νέου δίσκου μετά από 11 χρόνια, κάνουμε μια βουτιά στο παρελθόν των θεών του NOLA sludge Eyehategod.

Oι Eyehategod ξεκίνησαν την πορεία τους από τα βάθη του αμερικάνικου underground, στη Νέα Ορλεάνη στα τέλη της δεκαετίας του 80, και επιδόθηκαν από την αρχή σε ένα χαοτικό και καταπιεστικό θορυβώδη ήχο, βουτηγμένο στην απογοήτευση και τα σκληρά ναρκωτικά, κυρίως επηρεασμένο από το noise rock των Melvins, το doom metal των Black Sabbath και Saint Vitus και το hardcore punk των Black Flag και Varukers. Ο βαλτώδης ήχος, τα άτεχνα μεταλλαγμένα blues-y riffs του κιθαρίστα Jimmy Bower και τα επώδυνα ουρλιαχτά του Mike D. Williams (μαζί με τον drummer Joe LaCaze η τριάδα που είναι σταθερή στους Eyehategod από το πρώτο album μέχρι σήμερα), ήταν τα στοιχεία που εν πολλοίς όρισαν αυτό που αργότερα ονομάστηκε sludge metal.


In the Name of Suffering (1992)

Μέχρι το τέλος του 1989, η μπάντα είχε σταθεροποιήσει ένα line-up. Ο τραγουδιστής Chris Hilliard και ο drummer Joey Delatte είχαν αντικατασταθεί, και ο πυρήνας των Bower/Williams/LaCaze, πλαισιωμένος από τον κιθαρίστα Marc Schultz και τον μπασίστα Steve Dale ηχογραφεί το 1990 το δεύτερο και γνωστότερο demo των EHG mε τίτλο "Lack of Almost Everything" και το μοιράζει σε εταιρίες με σκοπό την ανεύρεση συμβολαίου. Παρότι το ακραίο, θορυβώδες και χαοτικό υλικό του demo δεν άφηνε πολλές ελπίδες, η ανταπόκριση έρχεται από την γαλλική Intellectual Convulsion, ή οποία τους προσφέρει συμβόλαιο για το πρώτο τους άλμπουμ. Η εταιρία-φάντασμα κυκλοφόρησε το 1992 κάπου 2000 κόπιες του "In the Name of Suffering" κι εξαφανίστηκε. Η Century Media (εταιρία που δεν φημιζόταν για τις 'προχώ' επιλογές της) τους μάζεψε και επανακυκλοφόρησε το άλμπουμ με πιο "συμμαζεμένο" εξώφυλλο.

To ντεμπούτο τους έχει περισσότερο ιστορική αξία, μιας και οι Eyehategod έβγαλαν και καλύτερα άλμπουμ από αυτό, αλλά εν έτει 1992 ήταν από τα πιο ακραία και επώδυνα πράματα που μπορούσε κανείς να συναντήσει. Το υλικό του άλμπουμ είναι το πιο 'σκληρόπυρηνικό' που έγραψαν ποτέ, μιας και δεν έχουν αρχίσει ακόμα οι blues/souther rock πειραματισμοί στο riffing. Αργές ταχύτητες, χαμηλοκουρδισμένα punk riffs κρυμμένα πίσω από τόνους feedback, επώδυνα φωνητικά. Αληθινές ιστορίες παρακμής και μηδενιστικό attitude. Ξεχωρίζουν τα σπουδαία "Left to Starve", "Depress", "Shinobi" και "Hit a Girl". Το υλικό αποτελείται από συνθέσεις του 1988-1990 και τα περισσότερα κομμάτια υπήρχαν και στα demos τους.
Eπανακυκλοφόρησε το 2006 με το αρχικό εξώφυλλο και bonus το "Lack of Almost Everything" demo.

Take As Needed for Pain (1993)

Αλλαγές στη σύνθεση. Ο Mark Schulz αναλαμβάνει το μπάσο, ο Steve Dale αποχωρεί, και χρέη δεύτερου κιθαρίστα αναλαμβάνει ο Brian Patton των Soilent Green. Γενναίες επιρροές από southern rock και τα blues της Νέας Ορλεάνης, δίπλα στο βρώμικο και heavy υπόβαθρο του παλιότερου υλικού τους σε 10 φανταστικές συνθέσεις (+2 outros), και κάπως έτσι τελειοποιείται ο trademark ήχος των Eyehategod. Τα μέλη της μπάντας εκείνη την εποχή ήταν πραγματικοί παρίες, άστεγοι junkies και γενικώς ρεμάλια της κοινωνίας και αυτό είναι που κάνει το υλικό πιο τρομακτικό. Αυτή η ασχήμια που βγαίνει από τη μουσική είναι 100% αληθινή, οι Eyehategod ζούσαν την αστική παρακμή και έγραψαν το soundtrack της. Κομμάτια σαν το "Blank", το "White Nigger" ή το "Sister Fucker (I-II)" όρισαν το sludge και ακόμα και σήμερα διασκευάζονται από νές μπάντες και παίζονται ζωντανά από τους ίδιους.
Το 2009, το Terrorizer ανακύρηξε αυτό το δίσκο ως τον καλύτερο sludge δίσκο όλων των εποχών.

Dopesick (1996)

To album αυτό ξεκινάει με τον Mike Williams να σφαδάζει απ'τους πόνους. Έχει μόλις τραυματιστεί άσχημα όταν στην προσπάθειά του να ηχογραφήσει τον ήχο ενός μπουκαλιού που σπάει, σκίστηκε το χέρι του από τα γυαλιά και μετέτρεψε το στούντιο σε λίμνη αίματος. Ο θρύλος λέει πως η πρώτη αντίδραση κάποιου από τα υπόλοιπα μέλη ήταν να 'γράψει' με το λιμνάζον αίμα του πατώματος τις φράσεις "Hell" και "Death to Pigs". Το πιο ακραίο, μηδενιστηκό, διαβόητο και χαοτικό album των Eyehategod είναι λοιπόν το "Dopesick".
Rewind 2 χρόνια πίσω: Μετά την λήξη της εκτεταμένης περιοδείας για το προηγούμενο άλμπουμ, τα μέλη της μπάντας διασκορπίζονται και βρίσκονται περιστασιακά για πρόβες όπου και ηχογραφούν κάποια demos τα οποία κυκλοφορούν σε ένα EP και 2 split 7" με την all-female sludge μπάντα 13 με τα μέλη τις οποίας διατηρούσαν στενές σχέσεις. Αρχές 1996 μπαίνουν στο στούντιο να ηχογραφήσουν νέο άλμπουμ με νέο μπασίστα τον Vince LeBanc και παραγωγό τον μεγάλο Peeper Keenan (τραγουδιστή/κιθαρίστα των Corrosion of Conformity και Down). Το βιοτικό επίπεδο των μελών είχε πιάσει πάτο τα τελευταία χρόνια και αυτό είναι ακόμα πιο ορατό μέσα από τη μουσική του άλμπουμ. Πιο βαρύ, πιο 'πρεζωμένο', πιο χαοτικό, πιο απάνθρωπο το southern/punk/metal μείγμα τους, αλλά -για πρώτη φορά- με τόση ποικιλία σε ρυθμούς και ταχύτητες δίπλα στα πιο ενοχλητικά καταπιεστικά ουρλιαχτά που ηχογράφησε ποτέ ο Mike Williams. Τα "Dixie Whiskey", "Ruptured Heart Theory", "Lack of Almost Everything", "Methamphetamine", "Anxiety Hangover" και φυσικά το "Peace thru War" είναι κλασικότερα των κλασικών σε έναν από τους ακρογωνιαίους δίσκους του sludge metal.
Το 2009, το Terrorizer ανακύρηξε αυτό το δίσκο ως τον δεύτερο καλύτερο sludge δίσκο όλων των εποχών.

Southern Discomfort (2000)

Aυτή η συλλογή καλύπτει την εποχή ανάμεσα στα "Take as needed for pain" και "Dopesick", μαζεύοντας τις ηχογραφήσεις του "Ruptured Heart Theory" 7" EP, τα δύο split με τις 13 και left-overs από τις ηχογραφήσεις του "dopesick". Δεν μπορώ να είμαι αντικειμενικός με αυτή την κυκλοφορία γιατί από δω μέσα γνώρισα τους Eyehategod, οπότε την λατρεύω παθολογικά, παρότι οι ηχγραφήσεις είναι κυρίως demos με μέτριο (αλλά απόλυτα κτηνώδη) ήχο, πάντως σίγουρα ξεχωρίζουν το medley "Blank/Shoplift", η επανεκτέλεση του "Depress", η πρώτη (και καλύτερη) εκδοχή του "Peace thru War", και το "Serving Time in the Middle of Nowhere".

Confederacy of Ruined Lives (2000)
Λίγο μετά την κυκλοφορία της συλλογής, η μπάντα επανενώνεται (είχαν διασκορπιστεί ξανά μετά την περιοδεία για το "Dopesick") για να κυκλοφορήσει άλλο ένα άλμπουμ. Mε νέο (ξανά) μπασίστα τον Danny Nick και παραγωγό τον Dave Fortman των Ugly Kid Joe, ο οποίος τους δίνει τον πιο διαυγή και επαγγελματικό ήχο που είχαν ως τότε. Συνολικά το άλμπουμ δεν ηχεί τόσο ακραίο όσο το "Dopesick", είναι πιο κοντά στο "Take as Needed for Pain", έχει πάλι μεγάλες κομματάρες όπως το "Jackass in the Will of God", "Revelation/Revolution" και "99 Miles of Bad Road", αλλά ακούγεται ένα σκαλί κάτω από τα δυο προηγούμενα, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν είναι κι αυτό δισκάρα.
Εκείνη την εποχή το sludge έκανε γερό breakthrough (εκμεταλλευόμενο και την επιτυχία των Down λίγο καιρό πριν), οπότε το άλμπουμ γνώρισε αρκετά μεγάλη αναγνώριση για τα ως τότε δεδομένα τους, κάτι που οδήγησε στην πρώτη τους παγκόσμια περιοδεία.

10 Years of Abuse and Still Broke (2001)

Η μπάντα χρωστούσε μια ακόμη κυκλοφορία στη Century Media, και -όπως συμβαίνει συνήθως σε τέτοιες περιπτώσεις- έβγαλε μια "ετοιματζήδικη" συλλογή (ή live album, όπως το δει κανείς) για να ξεφορτωθεί τη δέσμευση. Εδώ μέσα υπάρχουν τα τέσσερα κομμάτια του "Lack of Almost Everything" demo του 1990, τέσσερα κομμάτια ηχογραφημένα ζωντανά στο στούντιο του KXLU FM του Los Angeles τον Αύγουστο του 1994,  και εφτά κομμάτια από live εμφάνιση στο Europe της Atlanta τον Απρίλιο του 2000.
Κάτι σαν επίσημο bootleg δηλαδή, ειδικά ο ήχος στο demo είναι -προφανώς- χάλια, αλλά η σπουδαιότητα αυτών των ιστορικών ηχογραφήσεων είναι ανεκτίμητη. Τα liner-notes του cd από την Alicia Morgan, τραγουδίστρια των 13, και κοπέλα του Williams τότε. Για βαμμένους οπαδούς.

Preaching the End-Time Message (2005)

Mια ακόμη αλλαγή στη θέση του μπασίστα φέρνει στην μπάντα τον Gary Mader, και συμβόλαιο με την εταιρία του τελευταίου, Emetic Records. Το άλμπουμ θα μπορούσε να χαρακτηριστεί συνέχεια του "Southern Discomfort", μιας και μαζεύει σπάνιο υλικό από διάφορα ΕΡ/splits/συλλογές κλπ. Παρά τα όσα γράφει στο booklet, το άλμπουμ δεν ξεκινάει με την εναλλακτική εκτέλεση του "Methamphitamine", αλλά με μια του "Peace thru War", εδώ υπάρχει μια ακόμα εναλλακτική εκτέλεση του "Serving Time in the middle of Nowhere", δυο ακυκλοφόρητα κομμάτια από τα σπλιτ με Cripple Bastards και Soilent Green, ένα εξάλεπτο τζαμάρισμα πάνω σε κομμάτια των Black Sabbath (από το σπλιτ με Anal Cunt του 1997), δυο live κομμάτια από εμφάνιση στην Ιαπωνία το 2002, και τρία αρκετά καλά νέα κομμάτια (δύο βασικά, το "36 Beers and a Ball of String" είναι μάλλον σε 'edit' version) από το -τότε- "επερχόμενο" album σε demo εκτελέσεις.

Εκτός από αυτά, το 2004 κυκλοφόρησαν και ένα 7" με demo εκτελέσεις παλιότερων κομματιών με τίτλο "99 miles of bad road", και ένα live DVD μαγνητοσκοπημένο στο Tokyo το 2002 (κατά πάσα πιθανότητα από την ίδια εμφάνιση που υπάρχουν οι δυο ηχογραφήσεις στο "Preaching the end-time message").

Αν και οι λέξεις Eyehategod και "μέτριο" δεν γίνεται να συνυπάρξουν σε πρόταση, η αλήθεια είναι πως οι τελευταίες κυκλοφορίες (από 2001 και πέρα) απευθύνονται αποκλειστικά σε βαμμένους οπαδούς. Η ενασχόληση του Jimmy Bower με τους Superjoint Ritual και -κυρίως- τους Down δίπλα στον Phil Anselmo (φίλος των Eyehategod από το ξεκίνημα), έκανε τους EHG να περάσουν σε δεύτερη μοίρα.
Οι υπόλοιποι φρόντισαν να γεμίσουν το κενό κι έβαλαν μπροστά διάφορα projects με κυριότερο τους Outlaw Order που ουσιαστικά ήταν οι εναπομείναντες EHG με τον Marc Schulz (παλιός γνώριμος από τον καιρό του πρώτου EHG άλμπουμ) με ένα ΕΡ το 2003 και το άλμπουμ-υποκατάστατο "Dragging Down the Enforcer" του 2008. Από κει και πέρα υπάρχει και το crossover σχήμα των Arson Anthem των Williams/Anselmo, ενώ ο Brian Patton επαναδραστηριοποίησε τους Soilent Green με αξιοθαύμαστα 00ς άλμπουμς.

Το 2005 ο τυφώνας Κατρίνα διέλυσε τη Νέα Ορλεάνη. Μετά τον χαμό, η αστυνομία συνέλαβε ένα ζευγάρι να πουλάει φάρμακα που είχε πλιατσικολογήσει από ένα μισογκρεμισμένο φαρμακείο και τους πήγε μέσα για διακίνιση ναρκωτικών. Ήταν ο Mike Williams και η Alicia Morgan (κανονικό όνομα Alicia Stillman). Η Alicia κατάφερε να βγει σύντομα από τη φυλακή, ο Williams όμως πέρασε 90 μέρες στην ψειρού μέχρι οι υπόλοιποι EHG και -κυρίως- ο Phil Anselmo (πείτε τον όσο μαλάκα θέλετε, δε θα βρείτε όμως άλλο 'rock-star' με τόσο στενούς δεσμούς με την underground σκηνή) να καταφέρουν να τον βγάλουν (ο Anselmo πλήρωσε την εγγύηση). Μετά την αποφυλάκιση του Williams, η μπάντα άρχισε να γίνεται όλο και πιο ενεργή, κυρίως συναυλιακά, και σύμφωνα με τον Bower, οι Eyehategod ετοιμάζουν επιτέλους νέο άλμπουμ. Πιθανός τίτλος: "Whiskey Drink".

Τίποτα λιγότερο από τον απόλυτο και αιώνιο θαυμασμό και σεβασμό για τη σπουδαιότερη sludge μπάντα όλων των εποχών.