Αυτό το δίσκο τον περίμενα με ανυπομονησία. Τους Grails τους έχω ψηλά και μαζί με τους Shora ειναι οι αγαπημένες μου instrumental μπάντες για τα 00ς. Ειδικά η τριάδα δίσκων "Burning off impurities", "Take Refuge" και "Doomsayers holiday" είναι ασύλληπτη. Το περσινό ΕΡ "Black Tar Prophecies IV" φανέρωνε μια διαφορετική κατεύθυνση, αλλά δεν έδωσα ιδιαίτερη βάση, μιας και επρόκειτο για ένα limited picture EP με μόλις δυο ολοκληρωμένα κομμάτια, αλλά δυστυχώς σηματοδοτούσε την τρίτη περίοδο των Grails κατά πως φαίνεται στο νέο άλμπουμ.
Η μουσική τους πλέον είναι πιο loungey, πιο περιβλητική και λιγότερο περιπετειώδης, δυστυχώς και λιγότερο ενδιαφέρουσα. Όπως πάντα υπάρχουν επιρροές από διάφορες μουσικές του κόσμου, αλλά δεν υπάρχουν πια τα διονυσιακά jammings, και ο δίσκος κυλάει υπερβολικά ομαλά, στα όρια της βαρεμάρας.
Φωτεινή εξαίρεση το δεκάλεπτο "I led three lives" και κάποια διάσπαρτα σημεία στο ομώνυμο και στο "Almost grew my hair", γενικά το δεύτερο μισό του δίσκου διασώζεται κάπως. Εντύπωση μου προκάλεσε το πώς ένας τόσο σπουδαίος ντράμερ σαν τον Emil Amos (αφού έκανε άνω-κάτω τους μονολιθικούς ΟΜ με το φινετσάτο παίξιμό του) εδώ ακούγεται ως επί το πλείστον άνευρος και ακίνδυνος.
Δυστυχώς αυτή είναι η πρώτη μεγάλη πατάτα της χρονιάς.
Η μουσική τους πλέον είναι πιο loungey, πιο περιβλητική και λιγότερο περιπετειώδης, δυστυχώς και λιγότερο ενδιαφέρουσα. Όπως πάντα υπάρχουν επιρροές από διάφορες μουσικές του κόσμου, αλλά δεν υπάρχουν πια τα διονυσιακά jammings, και ο δίσκος κυλάει υπερβολικά ομαλά, στα όρια της βαρεμάρας.
Φωτεινή εξαίρεση το δεκάλεπτο "I led three lives" και κάποια διάσπαρτα σημεία στο ομώνυμο και στο "Almost grew my hair", γενικά το δεύτερο μισό του δίσκου διασώζεται κάπως. Εντύπωση μου προκάλεσε το πώς ένας τόσο σπουδαίος ντράμερ σαν τον Emil Amos (αφού έκανε άνω-κάτω τους μονολιθικούς ΟΜ με το φινετσάτο παίξιμό του) εδώ ακούγεται ως επί το πλείστον άνευρος και ακίνδυνος.
Δυστυχώς αυτή είναι η πρώτη μεγάλη πατάτα της χρονιάς.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου