Οι συγκεκριμένοι Goat έρχονται από το Korpolombolo της Σουηδίας, πραγματικά απ'του διαόλου τη μάνα, και τους συνοδεύει μια γαραγαλιστική hyped ιστορια γεμάτη voodoo παραδόσεις και σατανισμούς. Το άλμπουμ -απ'ό,τι κατάλαβα- προκάλεσε ένα μίνι-πάταγο στους ψαγμένους κύκλους, κάτι που ανάγκασε τους διοργανωτές του Roadburn να τους κλείσουν για το επερχόμενο φεστιβάλ τον Aπρίλιο.
Προς τι ο θόρυβος λοιπόν; Κατ'αρχήν οι Goat πατάνε πάνω σε μια απίστευτα στιβαρή tribal ρυθμική βάση, ένα συνεχές voodoo σφυροκόπημα που είναι αδύνατον να σε αφήσει ασυγκίνητο. Προσοχή, δε μιλάμε για βιρτουοζιτέ τύμπανα με αλεπάλληλα γυρίσματα και τεχνικό παίξιμο που ενσωματώνουν αλλόκοτους ρυθμούς, αλλά αφοπλιστικά απλά -πλην ξεσηκωτικά- afro beats, που σε συνδυασμό με τα γυναικεία φωνητικά, δίνουν την ατμόσφαιρα μιας φρενήρους voodoo βραδιάς. Ναι, οι Goat κατέχουν την αφρικάνικη κουλτούρα και την ενσωματώνουν τέλεια μέσα στον kraut rock κορμό τους.
Ο δίσκος ξεκινάει με μια αναπάντεχη διασκεύη του "Diarabi" (του Boubacar Traore, καλλιτέχνη από το Μάλι), η οποία είναι κομβικής σημασίας για τη ροή του δίσκου, μιας και επανεμφανίζεται αισθητά διαφοροποιημένη στο τέλος του τελευταίου "Det som aldrig forandras" κλείνοντας τον κύκλο επιστρέφοντας στην αρχή. Μέχρι να φτάσουμε εκεί όμως, έχει προηγηθεί το σεισμικό groove του "Disco Fever", ένα καταπληκτικό "Golden Dawn" (παρακάμπτουμε συνειρμούς με εγχώρια σιχάματα), ένα "Let it Bleed", ένα "Run to your Mama" που σιγοτραγουδάω εδώ και μέρες και γενικά μόνο κομματάρες.
Δεν ξέρω αν κατάφερα να πείσω κανέναν να ασχοληθεί με τους Goat με αυτό το κείμενο, ίσως κάποιοι κάφροι που βρίσκουν την διέξοδό τους σε ακούσματα τύπου Grails ή Sylvester Anfang να σηκώσουν φρύδι, για μένα πάντως, είναι -μάλλον- ο τελευταίος μεγάλος δίσκος για φέτος που μπαίνει σφήνα στην top list μου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου