Μετά από ένα απίστευτο σερί με τρεις αδιανόητες δισκάρες, αυτό είναι επιτέλους το τέταρτο άλμπουμ των Black Cobra, δύο χρόνια μετά από το απίστευτο "Chronomega" που σήμανε την είσοδό τους στα σαλόνια και την αγκαλιά της southern lord.
Όσοι ξέρουν τους Black Cobra ξέρουν τι να περιμένουν: Αδυσώπητη επίθεση αρκουδιάρικου sludge στις 45 στροφές με τέρμα αλητεία και χειμαρρώδες attitude. Όσο αφορά τις συγκρίσεις με τα προηγούμενα, εδώ δεν υπάρχουν instant hits σαν το "Chronosphere" ή το "Negative Reversal" του προηγούμενου δίσκου, υπάρχουν όμως άλλα πράγματα. Η απουσία μπάσου περνά για άλλη μια φορά απαρατήρητη, όχι όμως και κάποιες μικροκαινοτομίες που εισάγονται με τον νέο δίσκο. Π.χ. το εισαγωγικό riff του "Avalanche" (όνομα και πράμα) μου'φερε στο νου το "Ripe for the Breaking" των Napalm Death, η εισαγωγή του "Beyond" μ'έκανε να αναφωνήσω "Ramesses!", ενώ και τα διάφορα μελωδικά ιντερλούδια απλά σε χαλαρώνουν πριν τον επόμενο ηχητικό ξυλοδαρμό. Το κάτι-σαν-blastbeat του "Obliteration" είναι απλά το επιστέγασμα, πλέον δεν υάρχει αμφιβολία. 4/4 δισκάρες οι γαμημένοι, και πλέον τους απολαμβάνω πολύ περισσότερο από τα τελευταία -άνευρα κατ'εμέ- άλμπουμ των High on Fire. Ναι, οι μαθητές ξεπερνούν τους δασκάλους καμιά φορά. Δισκάρα μεγάλη.
Όσοι ξέρουν τους Black Cobra ξέρουν τι να περιμένουν: Αδυσώπητη επίθεση αρκουδιάρικου sludge στις 45 στροφές με τέρμα αλητεία και χειμαρρώδες attitude. Όσο αφορά τις συγκρίσεις με τα προηγούμενα, εδώ δεν υπάρχουν instant hits σαν το "Chronosphere" ή το "Negative Reversal" του προηγούμενου δίσκου, υπάρχουν όμως άλλα πράγματα. Η απουσία μπάσου περνά για άλλη μια φορά απαρατήρητη, όχι όμως και κάποιες μικροκαινοτομίες που εισάγονται με τον νέο δίσκο. Π.χ. το εισαγωγικό riff του "Avalanche" (όνομα και πράμα) μου'φερε στο νου το "Ripe for the Breaking" των Napalm Death, η εισαγωγή του "Beyond" μ'έκανε να αναφωνήσω "Ramesses!", ενώ και τα διάφορα μελωδικά ιντερλούδια απλά σε χαλαρώνουν πριν τον επόμενο ηχητικό ξυλοδαρμό. Το κάτι-σαν-blastbeat του "Obliteration" είναι απλά το επιστέγασμα, πλέον δεν υάρχει αμφιβολία. 4/4 δισκάρες οι γαμημένοι, και πλέον τους απολαμβάνω πολύ περισσότερο από τα τελευταία -άνευρα κατ'εμέ- άλμπουμ των High on Fire. Ναι, οι μαθητές ξεπερνούν τους δασκάλους καμιά φορά. Δισκάρα μεγάλη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου