Για πολλούς αυτό το event ήταν το συναυλιακό γεγονός της χρονιάς. Δεν συμμερίζομαι την άποψη, αλλά ήμουν στο Fuzz από τις πέντε το απόγευμα γι αυτό το doom metal mini-festival. Κυρίως για τους Lord Vicar που ανακάλυψα πρόσφατα, αλλά και για να δω τέταρτη φορά τους αγαπημένους Candlemass, οι υπόλοιπες πάντες του billing δε με τρέλλαιναν στην προοπτική του live, αλλά δε με χάλαγε καθόλου το πακέτο.
Οι
Lord Vicar είναι μια all-star doom metal μπάντα με μέλη με προϋπηρεσία στους Reverend Bizarre, Saint Vitus, Count Raven κλπ, και ήταν μάλλον η "καλύτερη" εμφάνιση της βραδιάς, από την άποψη ότι βγήκαν, έπαιξαν τις ντουμάρες τους με κάβλα και πορωτική σκηνική παρουσία κι έφυγαν. Ακούστηκαν κάποια νέα κομμάτια, αλλά η κορυφή ήρθε στο τελείωμα με "Born of a Jackal" και "Funeral Pyre".
Οι
Hell είναι ωραίοι να τους ακούς, αλλά όχι να τους βλέπεις. Το image τους είναι υπερ-kitsch και με αυτό τον τραγικό ήχο με κούρασαν γρήγορα. Κρίμα γιατί το cd τους ήταν τίγκα στο καβλωμένο nwobhm και μου'χε φανεί συμπαθέστατο. Όσο τους άκουσα πάντως από πίσω χωρίς οπτική επαφή με τη σκηνή τα πράματα ήταν σαφώς καλύτερα.
Οι
Ghost είναι ωραίοι να τους βλέπεις, αλλά όχι να τους ακούς. Ο καλύτερος ήχος της βραδιάς, εντυπωσιακότατο image και show, αλλά όλα αυτά κρύβουν επιμελώς τα κενά που έχει η μουσική τους. Κορυφαία στιγμή το instrumental "Genesis" και το hit-άκι "Ritual". Διασκεδαστική εμφάνιση, αλλά στα μάτια μου το hype που τους περιβάλλει δε θα διακαιολογηθεί ποτέ.
Oι
Trouble είναι η κλασική doom metal μπάντα που ακούω λιγότερο από τις άλλες, οπότε δεν είχα πολλές προσδοκίες, απλά "να λέω ότι τους είδα". Ήταν ορεξάτοι, αλλά ο Kory Clarke είναι δεδομένο ότι δεν κολλάει. Έχει φωνάρα και αρχιδάτο γρέζι, αλλά ο άνθρωπος είναι εκ γεννετής sleazy, δεν κολλάει με τα doomογερόντια. Το "The Tempter" όμως, το "the Tempter".
Οι
Candlemass τώρα. Ήταν η τέταρτη φορά που τους έβλεπα και δυστυχώς ο αδύναμος κρίκος ήταν ο Robert Lowe. Είναι τρομερός τραγουδιστής και υπεραγαπάμε Solitude Aeturnus, αλλά στους σουηδούς είναι λίγος, ξεχνάει τους στίχους, δείχνει γενικά σα να βαριέται, ίσως να νιώθει και ο ίδιος "κομπάρσος" μέσα στο σχήμα, γενικώς δεν είναι αντάξιος του μεγάλου ονόματος που κουβαλάνε οι Candlemass. Κατάφερε να καταστρέψει ύμνους σαν το "At the Gallow's End" και "Samarithan", ενώ η καλύτερη στιγμή του ήταν στο 'δικό του' "Hammer of Doom". Στα κομμάτια του "Epicus Doomicus Metallicus" (το έπαιξαν ολόκληρο) που ανέλαβε ο Johan Lanqvist η μπάντα πραγματικά πέταγε. Highlight το "A Sorcerer's Pledge".
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου