Swans - The Seer (2012)

Με τους Swans έχω μια περίεργη σχέση. Τους σέβομαι άπειρα και οι πρώιμες δουλειές τους είναι ό,τι πιο απάνθρωπα βαρύ ηχογραφήθηκε ποτέ, στηρίζω κάποια και από τα μεταγενέστερα άλμπουμ τους, αλλά γενικά, ε δεν είναι η μπάντα που ακούω κάθε μέρα. Η λάιβ εμφάνισή τους πρόπερσι ήταν απίστευτα έντονη, αλλά για κάποιο λόγο, δεν έδωσα ιδιαίτερη προσοχή στο "My Father Will Guide Me up a Rope to the Sky". Κάκως; Ίσως και όχι, μιας και έτσι το σοκ αυτού του δίσκου είναι μεγαλύτερο.
Ξέρω πολλούς που ζουν και αναπνέουν για Swans και αυτό το κείμενο δεν απευθύνεται σ'αυτούς. Αυτοί έχουν ήδη (ή τους έχει) ρουφήξει αυτό το άλμπουμ. Επίσης, δεν μπορώ να βρω κάποια ψαγμένη τσαχπινιά για να το παίξω μάγκας εδώ. Εδώ ο γερο-Gira ξαναβάζει τη Jarboe στο κόλπο και μαζί με την Karen O, τους Akron/Family και -φυσικά- το τεράστιο ταλέντο του, δημιουργεί ένα δίσκο που όμοιός του δεν υπάρχει. Τα πράγματα που συμβαίνουν στο -τεράστιο σε διάρκεια- "the Seer" δε σηκώνουν περιγραφή, δεν περιορίζονται σε ταμπέλες τύπου noise-rock, avant-garde, progressive. Τριάντα χρόνια εμπειρίας του Gira πιάνουν κάθε ταμπέλα της γαμημένης μουσικής και τη στίβουν στο λεμονοστίφτη.  Και το πραγματικά μεγάλο γλέντι γίνεται στα μεγάλα (20-40 λεπτά) κομμάτια του δίσκου.
Ξέρω, πλήρως αποτυχημένη "κριτική", αλλά κάποια πράγματα δεν περιγράφονται. Βιώνωνται. Ό,τι είδος μουσικής κι αν προτιμάτε, ακούστε αυτό το δίσκο. Δεν ξέρετε τι χάνετε όσοι δεν το'χετε κάνει.