Defcon 4 festival, ημέρα 2η: Sun of Nothing, Mahakala, Aspen, Amniac, Dreamlongdead, 6.10.2012, An Club, Αθήνα

Τα φεστιβαλάκια της Trailblazer είναι πάντα ωραία φάση. Η πρώτη μέρα δε μ'ενδιέφερε ιδιαίτερα, οπότε τίμησα τη δεύτερη και σίγουρα δεν έχασα. Κι ας χτύπησε η ατυχία φέτος με ακυρώσεις δύο μπαντών (Routes, Rahu). Ο κόσμος δεν ήταν πολύς, αλλά δεν πειράζει, η αδελφική ατμόσφαιρα στο event ήταν κάτι που ξεχείλιζε.

Οι Dreamlongdead ήταν η πρώτη μπάντα και κλήθηκαν να καλύψουν το κενό της ακύρωσης των Rahu. Με ενισχυμένη κατά δύο μέλη σύνθεση σε σύγκριση με την προηγούμενη φορά που τους είχα δει, αποτέλεσαν την έκπληξη της ημέρας, με το πάνσωστο σφιχτοδεμένο doomy death τους και ηχητικό στίγμα κυρίως στους Hellhammer/Celtic Frost, με ολίγη από Amebix (στα αργά τους) και ίσως Winter. Όπως και να'χει εντυπωσίασαν, θα τσεκάρω και το ντεμπούτο cd τους κάποια στιγμή.

 

Οι Amniac ξεκίνησαν με πολλά τεχνικά προβλήματα, τα οποία όταν ξεπεράστηκαν, φανέρωσαν μια νεαρή μπάντα που προσπαθεί να ψαχτεί κάπου ανάμεσα στο stoner rock και το post metal. Ξεχώρισα κάνα-δυο αρκουδιάρικα (α-λα High on Fire) riffs, αλλά γενικά δεν μπορώ να πω ότι με κέρδισαν. 

Η ακύρωση των Routes μία μέρα πριν το live ήταν ένα ισχυρό χτύπημα, μιας και το cd τους ήταν καταπληκτικό και ήθελα να τους ξαναδώ. Οι πορτογάλοι Aspen είχαν ανοίξει για τους Orange Goblin δυο μέρες πριν στον ίδιο χώρο, και βρέθηκαν εύκαιροι να καλύψουν το κενό. Instrumental και αρκετά βαβουριάρηδες, κάτι σαν πιο τσιτωμένοι Karma to Burn περίπου, σίγουρα ικανοποίησαν.

Οι Mahakala είναι παλιές καραβάνες, έχουν αρκετό κόσμο μαζί τους, αλλά εμένα θα μου επιτρέψετε να προτιμώ τη πρώιμη sludge φάση τους. Το σημερινό τους ύφος ακροβατεί ανάμεσα στο stoner και το κλασικό heavy, προσεγγίζοντας κάπως αυτό που σήμερα ονομάζουμε occult rock. Δεν υπάρχουν μπάντες κοντά σ'αυτό στη χώρα μας, οπότε θα ήταν ωραίο να κινηθούν ακόμα περισσότερο προς αυτή την κατεύθυνση στο μέλλον.

Καλά όλα αυτά, αλλά κάπου κοντά στη 1:00 ανεβαίνουν στη σκηνή οι Sun of Nothing. Έχω ξαναγράψει ότι αποτελούν μια από τις αγαπημένες μου μπάντες, και κάθε φορά που τους βλέπω live νιώθω ότι εκείνη τη στιγμή παρακολουθώ την καλύτερη μπάντα του κόσμου, αλλά αυτή η εμφάνιση ήταν πραγματικά ισοπεδωτική.

Δε θυμάμαι άλλη φορά οι Sun of Nothing να έχουν ξαναπαίξει τόση πολλή ώρα (ίσως σε εκείνο το event του metal eagle το 2005), το σετ τους έφτασε τη μιάμιση ώρα, με υλικό τόσο από το τελευταίο καταπληκτικό άλμπουμ (Catharsis, Hearthealer, Unreached Soul), όσο και από τα δύο προηγούμενα (Diablo, Pure Reality, Impact, Hollow, White Freak) και μια πραγματικά απόκοσμη παρουσία από τον frontman Ηλία. Δεν έχουν σημασία λεπτομέρειες όπως κάποια τυχόν λαθάκια ή θέματα ήχου, αυτή ήταν μάλλον η καλύτερη εμφάνιση των Sun of Nothing που έχω παρακολουθήσει.