Best.of.2012.

Δύσκολη χρονιά για όλους πιστεύω. Ακολουθεί μια λίστα που μπορεί να την κάνει να φαίνεται λιγότερο σκατά απ'ότι πραγματικά ήταν. Δεν έχω ευχές για το νέο χρόνο, η πραγματικότητα είναι σκληρή, και αν κάτι μας έμαθε η Κρίση, αυτό είναι να στηριζόμαστε στα πόδια μας και μόνο, οπότε κανείς δε χρειάζεται άλλον ένα παπάρα που θα ευχηθεί ένα ξύλινο 'καλή χρονιά'. Καλό κουράγιο σε όλους.



1. Swans – The Seer

Kάποια πράγματα δεν περιγράφονται. Βιώνωνται. Ό,τι είδος μουσικής κι αν προτιμάτε, ακούστε αυτό το δίσκο. Δεν ξέρετε τι χάνετε όσοι δεν το'χετε κάνει.

2. Amenra – Mass V

Τώρα που το post metal μάς άφησε χρόνους, ήρθε η ώρα να ξεχωρίσουν οι άντρες απ'τα αγόρια. Οι Amenra επιστρέφουν, τέσσερα χρόνια μετά το -ήδη θεμελιώδες- "Mass IIII", με τον κρισιμότερο δίσκο της πορείας τους.

3. The Howling Wind – Of Babalon

Δύο χρόνια αφού το -ήδη κλασικό στα μάτια μου- "Into the Cryosphere" διέλυσε κάθε αμφιβολία τυχόν άφηναν οι μάλλον μέτριες πρώτες δουλειές τους, οι the Howling Wind είναι ξανά εδώ. Κι αν το "Into the Cryosphere" ήταν το άλμπουμ του πάγου, το "of Babalon" είναι το άλμπουμ της φωτιάς.

4. Goat – World Music

Oι Goat πατάνε πάνω σε μια απίστευτα στιβαρή tribal ρυθμική βάση, ένα συνεχές voodoo σφυροκόπημα που είναι αδύνατον να σε αφήσει ασυγκίνητο. Προσοχή, δε μιλάμε για βιρτουοζιτέ τύμπανα με αλεπάλληλα γυρίσματα και τεχνικό παίξιμο που ενσωματώνουν αλλόκοτους ρυθμούς, αλλά αφοπλιστικά απλά -πλην ξεσηκωτικά- afro beats, που σε συνδυασμό με τα γυναικεία φωνητικά, δίνουν την ατμόσφαιρα μιας φρενήρους voodoo βραδιάς. Ναι, οι Goat κατέχουν την αφρικάνικη κουλτούρα και την ενσωματώνουν τέλεια μέσα στον kraut rock κορμό τους.

5. Uzala - Uzala

Η μπάντα ανήκει στη νέα γενιά doom μπαντών (μαζί με Pallbearer, Serpentcult κλπ) και παρουσιάζει ένα doom συναρπαστικό και ποικιλόμορφο. Από τον avant-garde χαρακτήρα του εισαγωγικού "Batholith" στο Celtic Frost-ικό proto-death των "Fracture" και "Wardrums" με τα αντρικά brutal φωνητικά, σε αντίθεση με τα θρηνητικά a-la Murkrat γυναικεία του υπόλοιπου δίσκου. Συγκλονιστικός δίσκος.

6. Dephosphorus – Night Sky Transform

Εσωστρεφές, περιπετειώδες, διαστημικό grindcore. Κι όμως γίνεται. Δίσκος πρωτοποριακός, όχι μόνο για τα ελληνικά δεδομένα, αλλά γενικώς για τα extreme metal standards. Η ανάγκη για ζωντανές εμφανίσεις είναι πλέον επιτακτική.

7. Samothrace – Reverence to Stone

Ο μελαγχολικός χαρακτήρας του "Life's Trade" δίνει εδώ τη θέση του σε μεγαλοπρεπή απλωτά θέματα και το αποτέλεσμα είναι εντυπωσιακό. Συντριπτικά riffs και καλοδουλεμένα leads εναλάσσονται με τις -σαφώς ελαττωμένες- ήρεμες στιγμές, κάνοντας το "Reverence to Stone" ένα doom/sludge αριστούργημα.

8. Black Shape of Nexus – Negative Black

Sludge δισκάρα άπειρη , αλλά όσο σκέφτομαι ότι δεν πιάνει ούτε κατά το ήμισυ το χάος που δημιουργούν οι BSON επί σκηνής, αναρωτιέμαι μέχρι πού μπορεί να φτάσει αυτή η μπάντα.

9. 16 – Deep Cuts From Dark Clouds

Ψάχνω εξωνυχιστικά να βρω ένα ψεγάδι στο "Deep Cuts...". Ίσως το ότι δεν καινοτομεί να είναι ένα τέτοιο, αλλά πραγματικά δεν έχει σημασία. Το "Deep Cuts from Dark Clouds" έχει όλους τους λόγους που λατρεύω αυτή τη μουσική. Ή μάλλον ΕΙΝΑΙ ένας από τους λόγους που λατρεύω αυτή τη μουσική. Όσοι νιώθουν από sludge θα βουρκώσουν από το πρώτο άκουσμα. Όσοι όχι, θα έχουν γίνει φανατικοί σε λίγες μέρες. Ναι, τόσο καλό είναι.

10. Mares of Thrace – The Pilgrimage

Η μπάντα συνδυάζει το sludge με το noise rock με ένα πρωτότυπο τρόπο, ενώ το minimal line-up φέρνει όμορφους συνειρμούς σε όσους δεν ξεπέρασαν την απώλεια της πρόσφατης διάλυσης των Salome.

11. P.H.O.B.O.S. – Atonal Hypermnesia

Αφήνω επιδεικτικά στην άκρη τη φετινή αηδία των Ministry και τους famestory-σμούς των σημερινών Fear Factory. Το industrial metal που γνώρισα και αγάπησα βρίσκεται σε κυκλοφορίες σαν το "Atonal Hypermnesia", ή το τελευταίο Wreck and Reference. Το κτήνος δείχνει να σαλεύει στο βυθό, το αν θα αναστηθεί είναι κάτι που μόνο ο χρόνος μπορεί να δείξει.

12. Burning Love – Rotten Thing to Say

Στο δεύτερο δίσκο τους, το punk rock τους είναι πολύ πιο έντονο και τσαμπουκαλεμένο, ενώ ξεχωρίζει με τη μία η ανεπανάληπτα πικρή χροιά και η φανταστικά πορωτική άρθρωση του Colohan. Το υλικό τσακίζει κόκκαλα, τα riffs είναι ΟΛΑ καταπληκτικά και δεν υπάρχει ούτε ένα μέτριο τραγούδι στο δίσκο. Για μένα που δεν παρακολουθώ ιδιαίτερα τις εξελίξεις στο punk, αυτός ο δίσκος είναι κάτι παραπάνω από υπεραρκετός. Δισκάρα.

13. Fistula – Northern Aggression

Στη νιοστή κυκλοφορία τους οι Fistula καταφέρνουν να δώσουν το δίσκο-διαμάντι που τόσα χρόνια τους έλλειπε. Τελικά απλά χρειαζόταν να μετρήσουν τα κομμάτια δυο τσακ πιο γρήγορα...

14. Death Grips – The Money Store

Οι Death Grips έχουν εξελιχτεί στο αγαπημένο μου rap σχήμα μετά το γυμνάσιο που άκουγα Cypress Hill. Kομμάτια σαν το "Get Got" και το (συγκινητικά 90s) "Hacker" ρήμαξαν την playlist μου. Όλη μέρα, κάθε μέρα.

15. Lord Mantis - Pervertor

Δίσκος-αντίστοιχη περίπτωση με το τελευταίο Withered, εμφανίστηκε από το πουθενά και με σκλάβωσε με την ποικιλία και την ατμόσφαιρά του, παρά τη μικρή κοιλίτσα σε 2ο και 3ο κομμάτι. Από το "Levia" (κομματάρα) και μετά απογειώνεται.

16. Menace Ruine – Alight in Ashes
Όσοι έχουν επαφή με το πρόσφατο υλικό των Menace Ruine ξέρουν τι θα συναντήσουν εδώ. Αργόσυρτο synth-based neofolk/drone με έντονο τελετουργικό και  pagan feeling και προπαντός την απίστευτη (για άλλη μια φορά) στοιχειωτική φωνή της  Geneviève. Κυριότερο σημείο διαφοροποίησης είναι μάλλον ο περιορισμός των θορυβωδών εξάρσεων (τάσεις ελέγχου του θορύβου υπήρχαν και στο προηγούμενο άλμπουμ), οπότε εδώ απουσιάζουν τα εφτάλεπτα-οχτάλεπτα διαστήματα μη-μουσικότητας, τα πάντα είναι πλήρως ελεγχόμενα.

17. Routes – Land of Holy Dope

O ήχος τους διαφοροποιείται κάπως από τα υπόλοιπα νεότερα εγχώρια stoner σχήματα, λόγω της έντονης χρήσης effects και λοιπών στοιχείων που δίνουν έντονα trippy και ψυχεδελικό αέρα στο υλικό, φέρνοντάς τους ιδιαίτερα κοντά στους πρώιμους Monster Magnet ή -γιατί όχι;- στους Acrimony. Τα βαριά Kyuss-ικά riffs είναι καλοδουλεμένα και μερακλήδικα, ενώ η ποιότητα του συνόλου αντισταθμίζει τα κάπως άχρωμα φωνητικά, μιας και το stoner rock δεν είναι χώρος που χρειάζεται και αηδόνι στο μικρόφωνο. Σπουδαίος δίσκος,

18. Pallbearer – Sorrow and Extinction

Με το χέρι στην καρδιά, το "Sorrow and Extinction" έχει αυτό ακριβώς που έχουν άλμπουμς τύπου "the Number of the Beast": Όσα "ε μα δεν είναι και τίποτα σπουδαίο το 'Devoid of Redemption' ρε παιδιά" και να ανασύρω, το ντεμπούτο των Pallbearer έχει τη στόφα του κλασικού. Και είναι υπέροχο να ακούς κλασικά άλμπουμς τον καιρό που κυκλοφορούν.

19. Pig Destroyer – Book Burner
Για τη θέση του "καλύτερου Pig Destroyer δίσκου" θα πλακώνονται αιώνια τα "Prowler in the Yard" και "Terrifyer", οπότε δεν τίθεται τέτοιο θέμα εδώ, αλλά όσοι γουστάρουν Pig Destroyer, όσοι λάτρεψαν το "Agorapocalypse" των Agoraphobic Nosebleed, όσοι νιώθουν τι εστί grindcore (τουλάχιστον στη 'μεταλλική' εκδοχή του) είναι αδύνατον να μην προσκυνήσουν αυτό το δίσκο.

20. Converge - All We Love We Leave Behind

Το "All We Love We Leave Behind" μπορεί να μην αποτελεί ένα νέο ακρογωνιαίο λίθο στην ιστορία των Converge όπως τα "Jane Doe" και "Axe to Fall", αλλά αυτή η μπάντα έχει την πολυτέλεια να συγκαταλέγει μια δισκάρα σαν αυτή εδώ στα "δεύτερα" (χοχοχοχο!) του καταλόγου της.

21. Ufomammut – Oro: Opus Primum

Δεδομένο 1: Οι Ιταλοί Ufomammut είναι μία από τις πέντε (5) κορυφαίες sludge (με την πολύ-πολύ ευρεία έννοια του όρου) μπάντες της Ευρώπης.
Δεδομένο 2: Με μοναδική εξαίρεση το «Lucifer Songs” του 2005, για όλες τις υπόλοιπες κυκλοφορίες τους χρειάζεται να εξαντλήσεις την αυστηρότητά σου για να τις χαρακτηρίσεις απλά «δισκάρες». Τρίτο σερί έπος, απλά το τέταρτο που περιμέναμε (Opus Alter) κάπου χάθηκε στο δρόμο.

22. Wreck and Reference - No Youth

Εδώ και δύο χρόνια περίπου (πόσος καιρός πάει από τη διάλυση των Red Harvest; Κάπου τόσος τεσπά) έχω χωνέψει πως το αγαπημένο μου και άλλοτε κραταιό ιδίωμα που λέγαμε industrial metal έχει κηδευτεί για τα καλά και περιμένουμε κάνα project του Broadrick ή του Lamont να ξεχαρμανιάσουμε. Όλα αυτά μέχρι το τελευταίο δεκαήμερο που έφασαν στα ακουστικά μου το νέο τερατούργημα των P.H.O.B.O.S. και τούτο δω το δεύτερο άλμπουμ των Wreck and Reference.

23, Conan - Monnos

Τον περίμενα πώς και πώς αυτό το δίσκο. Η κεραμίδα του "Horseback Battle Hammer" δεν ξεπερνιέται εύκολα, εκείνο το άλμπουμ έχει ήδη μείνει στην ιστορία ως ένα obscure classic του sludge/doom underground. Συνοψίζοντας, εδώ έχουμε μια κλασική περίπτωση "καλού δεύτερου δίσκου". Όσοι δεν έχουν επαφή με τους Conan θα πάθουν την πλάκα τους, όσοι όμως γνωρίζουν το "Horseback Battle Hammer" θα αναγνωρίσουν πως αυτό εδώ είναι ένα σκαλί πιο κάτω. O δίσκος τελικά βρήκε το δρόμο του μέχρι τη λίστα την τελευταία στιγμή, κυρίως λόγω της τρομακτικής live εμφάνισής τους στην Αθήνα.