Ο έκτος δίσκος των Yob είναι γεγονός λοιπόν. Μερικές μικρο-αλλαγές στον ήχο φέρνουν μια αρχική έκπληξη, μιας και η ξερή παραγωγή μετριάζει το αίσθημα πνιγμού που άφηναν οι προηγούμενοι δίσκοι τους, δίνοντας περισσότερο χώρο στην ατμόσφαιρα. Όχι ότι δεν είναι υπερ-heavy βέβαια, για τους Yob μιλάμε.
Με το εισαγωγικό "Prepare The Ground", παρά το αρχικό μούδιασμα λόγω της νέας κατεύθυνσης, ανακαλύπτεις πως στο βάθος τίποτα δεν έχει αλλάξει και έχουμε άλλη μια κλασική Yob κομματάρα. Το ομώνυμο "Atma" κουβαλάει ένα ανεπαίσθητο Unearthly Trance feeling και είναι τεράστιο highlight με την κιθάρα που έρπει. Από κει αρχίζει μια μικρή κοιλιά με το "Before We Dreamed Of Two" με lead φωνητικά Scott Kelly (Neurosis) μ'άφησε την εντύπωση πως ακούω τα samples τριών διαφορετικών κομματιών κι όχι κάτι ολοκληρωμένο, δε βρήκα κάποια συνοχή ανάμεσα στα 3 μέρη του, σίγουρα πάντως δε βρήκα αυτό το γουάου πράμα που υπόσχεται το combo Yob+Neurosis. Tο "Upon The Sight Of The Other Shore" θα μπορούσε να λείπει μιας και δε λέει και πολλά, όμως το "Adrift In The Ocean" που κλείνει το δίσκο είναι ένα απίστευτο έπος τελειότητας, ένας ύμνος, σίγουρα στα 4-5 καλύτερα κομμάτια που έχει γράψει αυτή η σπουδαία μπάντα.
Συνολικά μάλλον ένα σκαλί κάτω από το -τρομερό- "the Great Cessation", όμως το ομώνυμο και ο επίλογος είναι αρκετά.
Με το εισαγωγικό "Prepare The Ground", παρά το αρχικό μούδιασμα λόγω της νέας κατεύθυνσης, ανακαλύπτεις πως στο βάθος τίποτα δεν έχει αλλάξει και έχουμε άλλη μια κλασική Yob κομματάρα. Το ομώνυμο "Atma" κουβαλάει ένα ανεπαίσθητο Unearthly Trance feeling και είναι τεράστιο highlight με την κιθάρα που έρπει. Από κει αρχίζει μια μικρή κοιλιά με το "Before We Dreamed Of Two" με lead φωνητικά Scott Kelly (Neurosis) μ'άφησε την εντύπωση πως ακούω τα samples τριών διαφορετικών κομματιών κι όχι κάτι ολοκληρωμένο, δε βρήκα κάποια συνοχή ανάμεσα στα 3 μέρη του, σίγουρα πάντως δε βρήκα αυτό το γουάου πράμα που υπόσχεται το combo Yob+Neurosis. Tο "Upon The Sight Of The Other Shore" θα μπορούσε να λείπει μιας και δε λέει και πολλά, όμως το "Adrift In The Ocean" που κλείνει το δίσκο είναι ένα απίστευτο έπος τελειότητας, ένας ύμνος, σίγουρα στα 4-5 καλύτερα κομμάτια που έχει γράψει αυτή η σπουδαία μπάντα.
Συνολικά μάλλον ένα σκαλί κάτω από το -τρομερό- "the Great Cessation", όμως το ομώνυμο και ο επίλογος είναι αρκετά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου