Pentagram - "Last Rites" (2011)

Συνήθως δεν ασχολούμαι ιδιαίτερα με νέες κυκλοφορίες "δεινοσαυρικών" heavy συγκροτημάτων. Το "the Devil you Know" π.χ. το πήρα από υποχρέωση, ενω έχω σταματήσει να ασχολούμαι πια με τους Candlemass. Το album αυτό όμως το περίμενα με ανυπομονησία. Κάτι η συμπάθεια προς την περιπτωσάρα των Pentagram, κάτι το ότι το "Show'em How" προ επταετίας ήταν ανέλπιστα καλό, κάτι τα φανταστικά κομμάτια που διέρρεαν streaming πριν την κυκλοφορία του "Last Rites", κάτι το'να κάτι τ'άλλο, να'σου τελικά το έβδομο full-length των αμερικάνων doom πατέρων σε σαράντα χρόνια πορείας.

Ξεχνάμε τις "μίζερες" μέρες της Black Widow Records, ο δίσκος είναι θρίαμβος. Σε μεγάλη εταιρία, με τον μεγάλο Victor Griffin πίσω στις κιθάρες, ο ανανεωμένος (και καθαρός πια) Bobby Liebling ξεθάβει αρχαία (1969-1975) proto-doom κομμάτια από το σεντούκι του και τα παρουσιάζει επιτέλους σε σωστές studio εκτελέσεις, κολλάει και μια χούφτα τρομερά νέα τραγούδια, και να'σου ο καλύτερος δίσκος των Pentagram από τον καιρό του "Be Forewarned".
Λιγότερο αραχνιασμένο από το ύφος των τριών πρώτων LP, αλλά με αυθεντικό 70s feeling, απίστευτη κιθαριστική δουλειά από τον Griffin και αισθητά βελτιωμένη τη φωνή του γερο-Bobby, o δίσκος ροκάρει ανελέητα, και κορυφώνει στη ΜΑΓΚΙΑ του "Call the Man" και στο απερίγραπτο κλάμα του "Windmills and Chimes". Ο γερονυχτερίδας το'κανε το θαύμα του.