29.10.12

Neurosis - Honor Found In Decay (2012)

Αυτή δεν είναι μια κοινή "κριτική". Τους Neurosis δεν τους "κριτικάρεις" έτσι απλά. Είναι περισσότερο μια συρραφή σκέψεων μετά από πάμπολλες ακροάσεις και ψυχαναγκασμούς πάνω στη νέα δουλειά μιας πολύ αγαπημένης μπάντας.
Τα πρώτα σημάδια τυποποίησης του ήχου τους είχαν ήδη φανεί στο "Given to the Rising". Κανένα παράπονο βέβαια. Ο συγκεκριμένος ήχος τούς ανήκει μιας και αποτελεί δικό τους προσωπικό επίτευγμα και δημιούργημα. Απλά κάπου εκεί φάνηκε για πρώτη φορά πως οι πειραματισμοί και οι εκπλήξεις από μεριά τους θα ελαττωθούν πλέον στο ελάχιστο. Πέντε χρόνια μετά, ο νέος δίσκος τούς βρίσκει με μειωμένες ταχύτητες και μια πιο ατμοσφαιρική διάθεση, περίπου στο ρυθμολογικό ύφος του "Eye of Every Storm", με τα trademark κατακλυσμικά riffs να αντικαθίστανται κυρίως από αργόσυρτα doom μέρη και μια έντονη μελωδικότητα.
Όντας ακροατής της μπάντας για πάνω από μια δεκαετία (και με τη συνεπαγόμενη τριβή με το έργο της), ομολογώ πως βρήκα τα πάντα προβλεπόμενα. Έχω ακούσει τόσο πολύ Neurosis στη ζωή μου που έπιανα τον εαυτό μου να μαντεύει την επόμενη αλλαγή πριν ακόμη έρθει. Αυτό φυσικά και δεν λέει από μόνο του τίποτα. Αυτό που λέει όμως, είναι ότι όσο και να προσπάθησα, δεν βρήκα στο "Honor Found in Decay" ένα πραγματικά μνημειώδες κομμάτι, όπως κάθε δίσκος τους είχε (τουλάχιστον ένα) μέχρι τώρα. Πολύ καλά τα "At the Well" και "All Is Found...In Time" ομολογουμένως, αλλά η παραπάνω έλλειψη είναι αισθητή. Και όταν μια μπάντα την ξέρεις τόσο καλά και δυσκολεύεσαι να βρεις σημεία που θα αναφωνήσεις "τι κομμάτι ω θεοί", τότε σίγουρα κάτι δεν πάει καλά. 
Ο δίσκος δεν είναι σε καμία περίπτωση κακός. Ίσως με 'αντικειμενικά κριτήρια' να είναι και πολύ καλός μάλιστα. Όμως από αυτή την τεράστια μπάντα περιμένεις πάντα το καλύτερο. Και το "Honor Found in Decay" αποδεικνύεται μάλλον μέτριο για το βεληνεκές τους. Δεν πειράζει. Κάποτε θα συνέβαινε κι αυτό.




4 σχόλια:

Q. Qoe είπε...

Έχω κάνει κι εγώ κριτική την οποία θα ποστάρω οσονούπω. ΑΚΡΙΒΩΣ όπως τα λες είναι. Δυστυχώς. Κι εγώ έχω γράψει τα ίδια πάνω κάτω ρε πούστη μου. Πρέπει να ανασκευάσω. Χαχαχαχα...

Inside είπε...

χαχαχαχ, τα μεγάλα πνεύματα συναντιούνται λοιπόν. Μέτριο ρε γαμώτο το δισκάκι. Πολύ κρίμα.

Ανώνυμος είπε...

Να κι ενας που θα διαφωνησει, δηλαδη εγω.
Ποσες φορες ακουσατε πραγματικα το δισκιο?
Εγω ως τωρα τεσσερις φορες και ειμαι ακομη με το στομα ανοικτο.
Μαλλον επειδη ποτε δεν προσπαθω να κατηγοριοποιησω τη μουσικη κανενος και ποτε δε συγκρινω τη δουλεια μιας μπάντας με προηγουμενη της, μου φαινεται δισκαρα.
Ο χρονος θα δειξει.
Δημητρης

Inside είπε...

Γεια σου Δημήτρη.
Εγώ προσωπικά τον πέρασα στο εμπιθρί και επί μια βδομάδα τον άκουγα σε κάθε ευκαιρία και υπό οποιεσδηποτε συνθήκες για να σιγουρευτώ. Ήθελα πολύ να μ'αρέσει ο δίσκος. Οι Neurosis είναι τεράστια αγάπη και αυτό δεν αλλάζει. Αλλά βρήκα πολλά "νεκρά σημεία" στο δίσκο. Σημεία που δε με έκαναν να αντριχιάζω όπως θα ήθελα. Έχει βέβαια και κορυφώσεις (αλίμονο, για τους Neurosis μιλάμε), αλλά η γενική εικόνα δε με άφησε ικανοποιημένο, δυστυχώς.

LinkWithin