Metalliance Tour 2011

Με την προσθήκη των KYLESA, RED FANG, HOWL και ATLAS MOTH, η περιοδεία Metalliance γίνεται μια από τις ισχυρότερες underground περιοδείες στις ΗΠΑ αυτή τη στιγμή μιας και ήδη περιλαμβάνει ως headliners τους HELMET, SAINT VITUS και CROWBAR.

http://metalliancetour.com/site/

Crowbar - Sever the Wicked Hand (2011)

Oi Crowbar δε χρειάζονται συστάσεις. Η προσφορά τους στη σκηνή της NOLA είναι ανυπολόγιστη και έχουν κερδίσει επάξια τον αιώνιο σεβασμό ως μια από τις θεμελιώδεις αξίες του sludge ήχου.
Στον ένατο δίσκο τους λοιπόν, είκοσι χρόνια μετά το ντεμπούτο τους δεν μας περιμένει καμία έκπληξη. Όλα τα στοιχεία που ξέρουμε και αγαπάμε στους Crowbar είναι και πάλι εδώ. Και τα πιο-heavy-δεν-γίνεται riffs, και τα πελώρια grooves, και οι μπαφομαστούρες που λατρεύετε και στους Down, και τα καταπιεστικά αργά σημεία, και τα -λίγα- punkικα ξεσπάσματα, και οι μερακλήδικες southern-ιές, και οι πιο προσωπικές στιγμές στο "Α farewell to misery" (θυμηθείτε και το "to touch the hand of God" από το "Equilibrium" του 2000), και η χαρακτηριστική φωνάρα του ηγέτη Κirk Windstein (η ψυχή των Crowbar -οκ και των Down- και μοναδικό εναπομείναν μέλος από τα 90ς, credits πάντως και για τον -από το 2005- drummer Tommy Buckley των μεγάλων Soilent Green).
Οι Crowbar δεν έχουν βγάλει ποτέ μέτριο δίσκο και -κατά πως φαίνεται- δεν πρόκειται να βγάλουν ποτέ. Το νέο τους άλμπουμ ίσως να χάνει συνολικά στα σημεία από το προηγούμενο μιας και εδώ δεν υπάρχει ένα "New Dawn" (υπάρχει όμως "Protectors Of The Shrine"), αλλά Crowbar είσαι. Δεν θα σας αλλάξει τη ζωή (εκτός κι αν δεν έχετε ξανακούσει Crowbar) αλλά είναι άλλος ένας δίσκος Crowbar. Σκέτη πόρωση δηλαδή.

Φέρτε τους και για λάιβ τώρα.

Castevet - "Mounds of Ash" (2010)

Να ξεκαθαρίσω ότι τα τελευταία 2-3 χρόνια όταν ακούω για post-metal και τα παράγωγά του (postblackmetal εν προκειμένω) τρέχω μακριά γιατί το θεωρώ κάτι σαν πυξ-λαξ με καινούρια πεταλιέρα, ακόμα και τους Altar of Plagues που αρκετοί γουστάρετε εγώ τους βρίσκω τέρμα βαρετούς, αυτό εδώ όμως είναι διαφορετική περίπτωση.

Rotten Sound - "Self" video

Μετά το περσινό ΕΡ "Napalm", τo πρώτο full-length album των φινλανδών grinders για τη Relapse (και έκτο συνολικά) θα κυκλοφορήσει στις 15 Μαρτίου με τίτλο "Cursed".
http://shop.relapse.com/store/product.aspx?ProductID=42190

H μπάντα ετοίμασε και νέο videoclip για το "Self"

Boris news.

Oι Ιάπωνες heavydronenoiserockwhatever θεοί Boris ανακοίνωσαν δυο ακόμα full-length κυκλοφορίες για το 2011, τα "New Album" (στην Avex/tearbridge records) και "Attention Please" (στην Sargent House), ενώ η Southern Lord θα επανακυκλοφορήσει το "Heavy Rocks" του 2002.

http://homepage1.nifty.com/boris/top.html

To artwork για το "New Album" που θα κυκλοφορήσει στις 16.3.2011 είναι αυτό:

Corrosion Of Conformity (χωρίς Keenan)

Σύμφωνα με το Blabbermouth, οι επαναδραστηριοποιημένοι Corrosion of Conformity (η αρχική τους σύνθεση, χωρίς τον Peeper Keenan, που παραμένει απασχολημένος με τους Down), πέρα από την προγραμματισμένη περιοδεία τους (που θα περάσει κι από την Αθήνα), σκοπεύουν να ηχογραφήσουν και καινούριο άλμπουμ, ενώ έχει ήδη κυκλοφορήσει το εφτάιντσο "Your Tomorrow" (με τον υπότιτλο "COC III") από την Southern Lord, η πρώτη τους δουλειά χωρίς τον Keenan εδώ και πάρα πολλά χρόνια.

Amebix news

Σύμφωνα με την Alternative Tentacles, το πρώτο album των crust ηγετών Amebix μετά από 24 χρόνια (το περσινό "Redux" EP περιείχε επανηχογραφήσεις) θα κυκλοφορήσει στις 20 Σεπτέμβρη 2011 και θα ονομάζεται "Sonic Mass".

To album ηχογραφήθηκε στο Rock Cottage του Derbyshire και στα The Lodge Studios του Northampton, και μίξη/παραγωγή ανέλαβε ο drummer της μπάντας Roy Mayorga.  

CD από Alternative Tentacles, 12” βινύλιο από Profane Existence.

http://www.alternativetentacles.com/news.php?sd=vFivhcmrwIVd3gfnmDA

Rwake re-issue

Hell is a Door to the Sun 2011

Η Relapse θα επανακυκλοφορήσει το Μάρτιο το -εξαντλημένο- δεύτερο άλμπουμ των θεών Rwake, "Hell is a Door to the Sun" (2002) με νέο artwork (το παλιό ήταν χάλια) και remaster από τον συνήθη ύποπτο Sanford Parker.

Scion Rock Fest 2011

Με την προσθήκη των  Immolation, Atheist, Anaal Nathrakh, Dispirit, Cough, και Dark Castle, έκλεισε το line-up του φετινού Scion RockFest, του μεγαλύτερου underground φεστιβάλ των ΗΠΑ.

Eibon - Entering Darkness (2010)

Tους γάλλους Eibon τους πρότειναν τρεις άνθρωποι των οποίων το γούστο εμπιστεύομαι απόλυτα, οπότε έκατσα και τους έψαξα. Βασικό χαρακτηριστικό είναι η φανερά ενημερωμένη τους δισκοθήκη (= εύρος επιρροών), ενώ η περίπτωσή τους μοιάζει κάπως με την αντίστοιχη των Tombs.
Στους Eibon υπάρχει έντονο death metal background, καθώς βρίσκουμε τον τραγουδιστή Γιώργο Μπαλάφα και τον μπασίστα Stéphane Rivière, αμφότεροι από τους death metallers Drowning (ίσως κάποιοι τους θυμούνται), ενώ ο κιθαρίστας Guillaume Taliercio έχει παίξει και με Glorior Belli.

Integrity - The Blackest Curse (2010)

Tις τελευταίες 5-10 μέρες έχω ξεκινήσει να ακούω τις κυκλοφορίες του 2010 που δεν πρόλαβα να ακούσω μεσα στο 2010, και μια απ'αυτές ήταν και το άλμπουμ-επιστροφή μετά από επτά χρόνια των μεγάλων Integrity, της μπάντας από το Cleveland που όρισε το σύγχρονο metalcore (πριν ο όρος εκφυλιστεί).

Einstürzende Neubauten

Δημιούργημα του Blixa Bargeld, ο οποίος υπήρξε ιδρυτικό (και μόνιμο ως το 2001) μέλος και των Bad seeds του Nick Cave, οι Einstürzende Neubauten (="καταρρέοντα νεόκτιστα") υπήρξαν το επιδραστικότατο συγκρότημα που έβαλε την industrial μουσική στον χάρτη και διέγραψε μια πορεία από τον επίπονο θόρυβο ως την avant-garde pop.

Δημιουργήθηκαν το 1980 στο Δυτικό (τότε) Βερολίνο και πρέσβευαν την εφαρμογή των dada-ιστικών πρακτικών στη μουσική. Το όραμά τους ήταν η δημιουργία νέας μουσικής μέσω της καταστροφής και αποδόμησης την συστατικών της παλιάς. Η διαδικασία σύνθεσης και ηχογράφησης των πρώτων άλμπουμ τους παραμένει ακραία και ασύλληπτη ακόμα και σήμερα. Μια σάπια κιθάρα, μια απεγνωσμένη φωνή, και ΟΤΙΔΗΠΟΤΕ μπορεί να δημιουργήσει ήχο. Φτυάρια, τρυπάνια, λαμαρίνες, βαρέλια, κιβώτια, τα πάντα ήταν μουσική για τους Neubauten.

Meatjack - Days of Fire (2003)

H μπάντα αυτή ακροβατούσε επιδέξια ανάμεσα στο sludge και στο noisecore (για όσους θυμούνται, κάτι τέτοιες ταμπέλες χρησιμοποιούσαμε πριν γίνουμε σοφιστικέ και μάθουμε να τα λέμε mathcore) με βασικότερη επιρροή τους Today is the Day (όχι με την έννοια της αντιγραφής, με τον τρόπο που λέμε "το justice είναι το πιο Watchtower άλμπουμ των metallica" κλπ).
Συνεχείς noisecore τσίτες, αλλά όχι μαθηματικές grindίλες, σφιγμένο συναίσθημα όπως το γνωρίσαμε στο hardcore στα 90ς, heavy καταπιεστικά riffs και το τελειωτικό 13λεπτο "Crawl" που είναι από τα καλύτερα κομμάτια που δεν έχετε ακούσει.
H μπάντα διέλυσε μετά από αυτό το δίσκο.
http://www.myspace.com/meatjack

Earth - Angels of Darkness, Demons of Light I (2011)

Tους Earth δεν τους έχω βιώσει τόσο πολύ όσο τα "παιδιά" τους, τους σέβομαι απεριόριστα φυσικά, αλλά να το "Teeth of Lions" το ακούω από SunnO))) πιο εύκολα, πιο συχνά βάζω το "Ramption" παρά το "Earth 2", οπότε σε κάθε τους δουλειά έχω μηδενικές απαιτήσεις. Αν κάτσει κάτι καλό έκατσε. Αν όχι κλάιν.
Εδώ συνεχίζουν στο μοτίβο του πολυεπιτυχημένου (αχακαλόε) "the Bees...", δηλαδή ένα πράμα σαν να ακούς κλασμένος ένα blues σαρανταπεντάρι στις 33 στροφές, αλλά εδώ έχουμε και μερικές επιπλέον ομορφιές, όπως το τσέλο (btw η τσελίστρια είναι η ίδια που είχε συμμετάσχει και στο "Unplugged in New York" των Nirvana) που χρωματίζει όμορφα τις -σταθερά- μονότονες συνθέσεις. Οι τέσσερις πρώτες συνθέσεις ρέεουν αργά και στο τέλος τους μένεις με ένα νοσταλγικό συναίσθημα χαζεμένης κένωσης (στανταράκι στα τελευταία Earth albums), αλλά η πραγματικά μεγάλη στιγμή του δίσκου είναι μάλλον το εικοσάλεπτο ομώνυμο με την ααααργηηηηηή ανάπτυξη και τα μυστήρια ματζούνια στο background.
Στο δια ταύτα ρε μπάρμπα είναι καλό το άλμπουμ? Ε τι να πω αυτά τα χόρτα είναι ύπουλα και στα σκάνε στο άκυρο. Εμένα μου τα'σκασε πάντως.

Godflesh

Οι βρετανοί Godflesh ήταν οι πρωτοπόροι του industrial metal. Μαζί με τους Ministry, ήταν τα πρώτα σχήματα που διέδωσαν στο metal κόσμο την εκτεταμένη χρήση βιομηχανικών θορύβων αγκαλιά με metal riffs. 8 χρόνια μετά την αρχική διάλυσή τους επέστρεψαν για μια σειρά περιορισμένων συναυλιών έχοντας πλέον καθολική αποδοχή, ενώ παράλληλα η earache επανακυκλοφορεί τη μεγάλη δισκογραφία τους σε box-sets.

Razor Magazine (2000)

Το περιοδικό Razor ήταν μια πρωτοποριακή κίνηση για τα ελληνικά δεδομένα της εποχής του. Πρόλαβε να βγάλει μόλις 3 τεύχη (συν ένα πιλοτικό), που ακόμα και σήμερα (11 χρόνια μετά) διαβάζω και ανακαλύπτω καινούριες απίστευτες μουσικές.
Δημιουργήθηκε από τον πρώην αρχισυντάκτη του Metal Hammer Γιώργο Δ. Φλωράκη σε συνεργασία με μερικούς ακόμα συντάκτες του εν λόγω εντύπου (Τόλης Γιοβανίτης, Πάνος Αγόρος) αλλά και συντάκτες εκτός "heavy metal" χώρου, τον Σπύρο "Set-'h" Αντωνίου (πριν γίνει "μαϊντανός") στο artwork, και -πρέπει να- ήταν η πρώτη προσπάθεια στον εγχώριο μουσικό τύπο για κάλυψη της σκληρής μουσικής μακριά από 'ταμπελικά' και 'δεινοσαυρικά' όρια.

Ludicra - The Tenant (2010)

Αυτό βγήκε το Μάρτη που μας πέρασε από την Profound Lore (αυτή τη στιγμή η πλέον hot εταιρεία στο metal) και στο τέλος της χρονιάς φιγούραρε σε αρκετές underground metal λίστες με τα καλύτερα της χρονιάς (ιδίως στις ΗΠΑ).
Οι Ludicra λοιπόν από το bay area είναι μια all-star μπάντα και αυτό είναι το 4o άλμπουμ της. Εδώ βρίσκουμε τον John Cobbett (Hammers of Misfortune, ex-The Lord Weird Slough Feg) στην κιθάρα, τον Ross Sewage (έχει παίξει με Wolves in the throne room) στο μπάσο και ο Aesop Dekker (Agalloch) στα ντραμς, συνοδευόμενοι από δυο τραγουδίστριες.