Roadburn Festival, 14-16.4.2011, 013 και Midi theatre, Τίλμπουρχ, Ολλανδία

Τρίτη σερί χρονιά Roadburn λοιπόν. Γειά μας!
(σημ. Με κλικ στις φωτό και άνοιγμα σε νέο tab παίζει και μεγέθυνση.)









Ημέρα 1η, Πέμπτη 14 Απριλίου 2011

Alcest

Ξεκίνημα με μια αναγνωριστική πρώτη βόλτα από το Midi για Kilimanjaro Darkjazz Ensemble, φαντάζομαι όσοι γουστάρουν Ulver και παρόμοια πράματα θα τους γουστάρουν, εγώ βαριέμαι γρήγορα και αρχίζω τις βόλτες. Αφού βλέπω την ουρά στο Green Room για τους Year of No Light να φτάνει ως έξω, κάνω μεταβολή και πάω στην κεντρική σκηνή όπου χαζεύω ξανά τους Alcest μετά την εμφάνισή τους στην Αθήνα με Triptykon και Anaal Nathrakh. Ουδέποτε μου έλεγε πολλά η μουσική τους, κάτι που δεν αλλάζει ούτε τώρα, ωραία φάση όμως το εξώφυλλο στο background. Τα πράματα αρχίζουν να σοβαρεύουν λίγο μετά τις πέντε όπου αρχίζει το στριμωξίδι #1 στο batcave.

Zoroaster

Σπρώχνω και σπρώχνομαι, αλλά τελικά καβατζώνω μια καλή θέση για τους Zoroaster οι οποίοι έχουν ξεσηκωτικό rock 'n' roll attitude και τραγουδιστή-σωσία του Φιντέλ Κάστρο. Σετ βασισμένο στο πολύ δυνατό περσινό "Matador" (το οποίο -μεταξύ μας- είναι μάλλον ανώτερο από το τελευταίο Kylesa), με τζούρες από το παρελθόν, πολύ καλοί. Μεταφέρομαι κάτω στο Green Room όπου βλέπω  δύο κομμάτια Winterfylleth, οι οποίοι δε μου λένε τίποτε στο a-la Wolves in the Throne Room φάση black metal τους, οπότε την κάνω με συνοπτικές. Στο φεύγα περνάω και μια βόλτα από τη μεγάλη σκηνή όπου παίζουν οι Acid King, αλλά μιας και τους είδα στην Αθήνα μια βδομάδα πριν, κάθομαι μόνο για ένα κομμάτι πριν την κάνω για Midi να δω ό,τι προλαβαίνω από τους Ghost.

Ghost

Και τελικά προλαβαίνω κάπου 3 κομμάτια. Oι Ghost μάλλον η πιο hyped μπάντα του σημερινού metal και έχει μαζευτεί κάθε καρυδιάς καρύδι να τους δει, επί σκηνής η κιτσαρία και το καραγκιοζιλήκι πάει σύννεφο, αλλά μουσικά με εκπλήσσουν μιας και παίζουν γαμάτα. Περίεργα πράματα...

Blood Ceremony

Διάλειμα για να τιμήσουμε ένα τούρκικο ντoυρούμ-ντονέρ να πάρουμε δυνάμεις κι επιστροφή στο midi για Blood Ceremony, οι οποίοι είναι απλά η μεγαλύτερη έκπληξη του φεστιβάλ. Δεν είχα ακούσει το τελευταίο τους, αλλά έπαθα μεγάλη πλάκα. Κομματάρες όπως το "My Demon Brother" ή το "Daughter of the Sun" δεν γράφονται κάθε μέρα, και εδώ τις ακούω σε φανταστικές εκτελέσεις. Η τραγουδίστρια/φλαουτίστρια/οργανίστριά τους είναι θεατρική και απόκοσμη, έχει βαθειά και σπουδαία χροιά στη φωνή, έχει και βυζάρες. Τρομερή εμφάνιση, κάνει την προ διετίας εμφάνιση των the Devil's Blood στο green room να μοιάζει με αστείο, γενικότερα μπαντάρα, πλέον δηλώνω φανατικός μετά από αυτό.
Κάπου εδώ μπαίνουμε σε Σπύρος Λούης mode και αρχίζουμε την τρεχάλα να δούμε ο,τι προλαβαίνουμε.

Cough

Ξεκίνημα με στριμωξίδι #2 στο batcave μιας και το περσινό "Ritual Abuse" των Cough ήταν μεγάλη δισκάρα, για να μη μιλήσουμε και για το προηγούμενο "Sigillum Luciferi". Η μπάντα βασίζει το σετ της στο τελευταίο άλμπουμ (fuck, ήθελα οπωσδήποτε ένα "Hole in the Infinite" τουλάχιστον), αποδίδει πολύ καλά και πορωτικά, αλλά με τίποτα δε δικαιολογεί το θόρυβο που έχει δημιουργηθεί γύρω από το όνομά της.

Pentagram

Τρεχάλα για κεντρική σκηνή για μια τζούρα Pentagram -ορεκτικό για την αθηναϊκή εμφάνισή τους. Δυο κομμάτια προλαβαίνω, τα "All your Sins" και "20 Buck Spin" και χέζομαι πάνω μου, το κοινό είναι πολυπληθές αλλά ψόφιο, καμία σχέση με τη σφαγή της Αθήνας μερικές μέρες μετά. Δεν κάθομαι καν στο encore, τρέχω με τη μία στον εξώστη του Green Room.

Today is the Day

Όπου οι Today is the Day παίζουν ήδη κάνα μισάωρο και όσο προλαβαίνω από το set τους είναι απλά αποκάλυψη, ο Steve Austin είναι θεός, η μπάντα αποδίδει το παροξυσμικό υλικό της με χειρουργική ακρίβεια και larger than life αύρα, στην Αθήνα θα γίνει της κακομοίρας λέμε.

Godflesh

Πλέον η ώρα έχει πλησιάσει δέκα, και ο κόσμος μαζεύεται στη μεγάλη σκηνή, για τους headliners της πρώτης μέρας, τους επανασυνδεδεμένους Godflesh. Όσο και αν η κίνηση να παίξουν ολόκληρο το "Streetcleaner" του 1989 ζωντανά με βρίσκει αντίθετο, δεν μπορώ παρά να παραδεχτώ πως ήταν η κορυφαία εμφάνιση της πρώτης μέρας, ο Broadrick δεν έχει καμία σχέση με τον "βαριέμαι" τύπο που βλέπουμε live με τους Jesu, εδώ τα δίνει όλα και είναι τρομερός, ενώ και μόνο η φιγούρα του Ben Green στη σκηνή προκαλεί δέος. Πόσο μάλλον όταν συνοδεύεται και από εκτελέσεις αγαπημένων ύμνων όπως "Mighty Trust Crusher", "Like Rats", "Wound" (στην πρώτη μορφή του) και "Streetcleaner". Fuck! Είναι πολύ δύσκολο να νικήσεις τον φανμπόη μέσα σου τελικά.
Λίγο μετά το τέλος της εμφάνισης των Godflesh καταλαβαίνω τι είχα ξεχάσει να κάνω όλη μέρα: να φορτίσω τη φωτογραφική μου! Καλός μαλάκας είμαι, δεν έχει φωτογραφίες από Soilent Green, οι οποίοι έσπειραν κανονικά στη μεγάλη σκηνή παρότι ο περισσότερος κόσμος είχε αποχωρήσει.


Ημέρα 2η, Παρασκευή 15 Απριλίου 2011
Η μέρα αυτή ήταν curated από τους Sunn0))) στις 3 σκηνές του 013. Ξεκίνημα με Year of No Light στο Midi όπου ερμηνεύουν το soundtrack που συνέθεσαν για την ταινία "Vampyr" (1932) του Carl Theodor Dreyer. Η ταινία παίζει στο background, γαμάτη φάση δε μπορώ να πω. Στη συνέχεια μαθαίνουμε πως οι Earth καθυστέρησαν να φτάσουν οπότε παίζει τράμπα στο πρόγραμμα με Circle και Pharaoh Overlord μαζί στη μεγάλη σκηνή, οι οποίοι παίζουν κάτι που δεν το αντέχω με τίποτα και εξαφανίζομαι για green room όπου τα πράγματα ζορίζουν.

Trap Them

Οι Trap Them live είναι επικίνδυνοι. Το είχαμε δει και προ τριετίας στην Αθήνα, αλλά εδώ τα πράγματα έχουν ξεφύγει. Ο τραγουδιστής είναι μεγάλο ψυχάκι, ο μπασίστας έχει μάτι που γυαλίζει, ο ντράμερ παίζει αρκετή ώρα όρθιος. Κομματάρες όπως το "Dead Fathers" μας ταρακουνάνε για τα καλά και από το "The Facts" και μετά δημιουργείται ένα ζόρικο pit (δε συνηθίζονται τέτοια πράγματα στο roadburn). To τελείωμα με "Scars Align" είναι απλά θριαμβευτικό.

Sabbath Assembly

Βόλτα από midi όπου εμφανίζονται οι Sabbath Assembly. Η μουσική τους δε μου λέει και πολλά, κάθομαι για 2-3 τραγούδια και την κάνω, η Jex Thoth πάντως είναι γυναικάρα με φωνάρα και ιδιαίτερη σκηνική παρουσία, κρίμα που δεν την είδα πέρσι με το προσωπικό της σχήμα.
Επιστροφή στην κεντρική σκηνή για τους επανασυνδεδεμένους Winter. Οκ, το "Into Darkness" είναι τεράστιος δίσκος, το να ακούς live κομματάρες όπως το "Eternal Frost" ή το "Servants of the Warsmen" προκαλεί δέος, ειδικά στην κεντρική σκηνή του 013 όπου νιώθεις τη γη να τρέμει. 

Winter

Όμως, δεν ξέρω αν ποτέ οι Winter ήταν ενεργή συναυλιακά μπάντα, ακόμα και στα ενεργά τους χρόνια στα early 90s, πάντως είναι τόσο τρακαρισμένοι και στατικοί, που η τεράστια σκηνη τους καταπίνει και τους κάνει να φαίνονται συνοικιακό γκρουπ. Κρίμα, τους ήθελα καλύτερους.

Corrosion of Conformity

Ενώ η ουρά στο midi φτάνει μέχρι έξω για την εμφάνιση των Earth (οπότε δε θα πάρουμε), πάμε στην κεντρική για Corrosion of Conformity με την άνεσή μας, οι οποίοι αποδίδουν σχεδόν αποκλειστικά αρχαίο υλικό από τις crossover/thrash μέρες τους, δε με χαλάει, δεν τρελαίνομαι, όλα cool. Κάνα σαραντάλεπτο μετά την κάνω για να πιάσω καλή θέση στο batcave.

Menace Ruine

Οι Menace Ruine ήταν ένας από τους λόγους που έκανα το ταξίδι οπότε δε χάνονται. Με το που τελειώνει το εναρκτήριο "...Collapse" η Genevieve (τελείως απόκοσμη παρουσία με το λιπόσαρκο κορμί της και το παραμορφωμένο πρόσωπό της) ανακοινώνει πως κάηκε ο ενισχυτής! Καλά αρχίσαμε. Μετά τα τεχνικά προβλήματα η συνέχεια είναι καθηλωτική με αποκωρύφωμα το "The Upper Hand" και 2 κομμάτια από την εποχή του blackmetal ντεμπούτου τους "Cult of Ruins"παιγμένα μόνο στα πλήκτρα. Απίστευτοι.

SunnO)))

Πλέον ο κόσμος μαζεύεται στην κεντρική σκηνή για να δει τους headliners SunnO))). Τα φώτα σβήνουν, από τα ηχεία ακούγεται ένας υπόκωφος θόρυβος και κάνα δεκάλεπτο (!!!!) μετά, οι κουρτίνες ανοίγουν, και ξεχύνεται στο χώρο το μεγαλύτερο live ντουμάνι που έχω δει ποτέ μου. Μιλάμε για πραγματική κατάχρηση του ξηρού πάγου, η κατάσταση θύμιζε καπνό από πυρκαγιά ένα πράμα. Α ναι οι SunnO))) είχαν βγει και είχαν αρχίσει ήδη να drone-άρουν, με τη βοήθεια μιας γυναίκας (δεν αναγνώρισα ποια ήταν) στα ουρλιαχτά φωνητικά. Η φανταστική ηχητική του 013 βοηθάει στην εμπειρία μιας και ο θόρυβος είναι εκκωφαντικός και σε κάθε άρπισμα οι τοίχοι τρίζουν. Εγώ όμως είμαι μάγκας και τους έχω ξαναδεί οπότε δεν κάθομαι να στριμωχτώ για drone live, οπότε την κάνω για κάνα εικοσάλεπτο στο green room να δω λίγο Hooded Menace οι οποίοι δε μου λένε τίποτα, κρίμα που δεν ήταν οι Grave Miasma στη θέση τους αλλά στο batcave. Τέλος πάντων, με τα πολλά επιστρέφω στην κεντρική σκηνή που ο κόσμος έχει αραιώσει λίγο, το ίδιο και ο καπνός, οπότε μπορούμε να παρακολουθήσουμε λίγο καλύτερα.

SunnO)))

Με τους υπόλοιπους, έχει ανέβει πλέον και ο Attila Csihar (των Mayhem) και δίνει τη φωνή του σε επιβλητικές απαγγελίες που καταλήγουν σε ουρλιαχτά. Καλά όλα αυτά, αλλά έχοντας κινηθεί κοντά στη σκηνή μπας και βγάλω καμιά φωτό και βλέποντας κάποια πράματα από κοντά, έχω αρχίσει να πιστεύω πως η απόσταση ανάμεσα στο "το νιώθουν" μέχρι το "μας δουλεύουν" έχει αρχίσει να μικραίνει επικίνδυνα. Τεσπά οι SunnO))) θα έχουν τον αιώνιο σεβασμό μου για όσα προσέφεραν στην ακραία μουσική, απλά τώρα δεν ήταν η πρώτη φορά που τους έβλεπα. Ο Ο'Malley πάντως αποδείχτηκε μέγιστο καμάκι όπως διαπιστώσαμε στα φουαγιέ (/lampiri).

Voivod

Mε το τέλος των SunnO))) τρεχάλα στο Midi για Voivod. Δεν ήξερα τι να περιμένω, αλλά έχω μεγαλώσει με κάποια albums των καναδών, οπότε δε γινόταν να το χάσω. Και με το που μπαίνω στη γεμάτη αίθουσα πετυχαίνω "Forlorn" και στα καπάκια "Tribal Convictions"! O Blackie είναι απίστευτα πορωτικός στο μπάσο, ο Snake είναι μεγάλος frontman, θριαμβευτική εμφάνιση, κομματάρες σαν το "Experiment", encore με "Voivod" και "Astronomy Domine" αφιερωμένο στον Piggy, ντάξει, έπος.

Scorn

Η βραδιά τελείωσε με άραγμα στη μεγάλη σκηνή την ώρα που ο Mitch Harris (πάλαι ποτέ drummer των Napalm Death) δοκίμαζε λούπες και σκράτσια ως Scorn. Ok καλά αυτά τα ηλεκτρονικοψαγμένα, φάση είχε, αλλά δεν άντεχα άλλο, ώρα για ύπνο.







Ημέρα 3η, Σάββατο 16 Απριλίου 2011

Candlemass (με Johan Langquist)

Ξεκίνημα με το επετειακό σετ των Candlemass στη μεγάλη σκηνή. Τους είχα δει δύο φορές με Messiah και δεν είχα ξανασχοληθεί μαζί τους από τότε που ήρθε ο Lowe, οπότε ευκαιρία. Ο Lowe αν και έχει φοβερή φωνή, σε ξενερώνει με τους στίχους που ξεχνάει, αλλά εγώ μεγάλωσα με Candlemass οπότε τον συγχωρώ για τα μάτια αγαπημένων ύμνων όπως "At the Galows End" και "Samarithan". Στη συνέχεια ανεβαίνει ο Johan Langquist και τραγουδάει όλα τα κομμάτια του "Epicus Doomicus Metallicus". Οκ, ωραία φάση δε λέω, πλέον έχω δει live όλους τους κλασικούς τραγουδιστές των Cadlemass. Με το τελείωμα του "A Sorcerer's Pledge" την κάνω για Midi.

Rwake

Όπου εμφανίζονται οι Rwake, άλλος ένας από τους λόγους που ανέβηκα Ολλανδία. Τεράστια εμφάνιση, ξεκίνημα με "Cat and the Snake" από το "Hell is a Door to the Sun", ένα καινούριο κομμάτι που τσακίζει κόκκαλα, η Β κοπανιέται ασταμάτητα πάνω από το αρμόνιό της, "hits" σαν το "Crooked Rivers" και φυσικά το "Leviticus", κλείσιμο με το "Forge" από το "If You Walk Before You Crawl, You Crawl before You Die", θεοί απλά. Στη συνέχεια καίω τους Weedeater για να τους δω Aθήνα και αρχίζω την επιχείρηση στριμωξίδι στο batcave.

Ludicra

Οι Ludicra σε δίσκο είναι ωραίοι. Live είναι ακόμα καλύτεροι. Σε πορώνουν ρε παιδί μου πώς το λένε. Κι ας παίζουν "ατμοσφαιρικά". Κι ας μην περίμενα τέτοιο πορωτικό παίξιμο από σχήμα του Aesop Dekker των (πιο υποτονικών) Agalloch. Κι ας είναι εμφανισιακά η κιθαρίστρια Christy Cather σαν τυπική αμερικάνα θείτσα. Σετ βασισμένο στο πολύ καλό "The Tenant" και όλα όμορφα. Άξιοι.
Ακολουθεί διάλειμα για μάσα και συνέχεια στο Green Room.

Ramesses

Όπου στο Green Room οι Ramesses κάνουν μια αυτοκρατορική εμφάνιση. Επιλέγουν τα καλύτερα κομμάτια από το μέτριο τελευταίο τους άλμπουμ ("Iron Crow", "Baptism of the Walking Dead") και μαζί με τις κομματάρες από το "Misanthropic Alchemy" στήνουν ένα ζόρικο σετ. Άρχοντες απλά.

Shrinebuilder

Περνάω μια βόλτα από κεντρική σκηνή, όπου ο κόσμος έχει μαζευτεί να δει τους Shrinebuilder, ένα super-project θαρρείς φτιαγμένο ειδικά για το Roadburn, ok, συγκίνιση να βλέπεις αυτά τα ιερά τέρατα μαζί, αλλά δεν κάθομαι πάνω από δύο κομμάτια γιατί στο green room ο Bruce Lamont έχει πάρει ήδη θέση.

Yakuza

Yakuza λοιπόν, και σετ βασισμένο στο τελευταίο άλμπουμ, δε με χαλάει, απλά δεν το'χω ακούσει, πάντως ο Lamont είναι ΑΛΛΟΥ, έχει το πιο αλλόκοτο στυλ headbanging στον πλανήτη, έχει φωνάρα, είναι θεούλης γενικότερα. Και πριν δύο χρόνια που τον είχα δει στον ίδιο χώρο με τους Minsk ήταν φεύγα, εδώ όμως με το σχήμα του είναι πραγαμτικά εξωπραγματικός.

Swans

Στο δίλημα "Ufomammut ή Swans;" επιλέγω τους δεύτερους μιας και, παρότι δεν ακούω σπίτι μου, είναι μεγάλη μπάντα, χώρια ότι τους ιταλούς τους έχω ξαναδεί. Οι Swans είναι οι headliners λοιπόν, και το σετ τους βασίζεται -και εδώ- στο τελευταίο άλμπουμ, αλλά δημιουργούν ένα συμπαγές και επιβλητικό τοίχος θορύβου, ενώ η φωνή του Gira είναι μαγική.

the Gates of Slumber

Tελευταία μπάντα του φεστιβάλ που είδα (δεν έκατσα για το afterburner) ήταν οι Gates of Slumber στο Green Room, με υλικό τόσο από το τελευταίο πολύ καλό άλμπουμ "the Wretch" όσο και παλιότερα κομμάτια. Δυνατές στιγμές όπως τα καινούρια "Coven of Cain" και "To the Rack With Them" αποζημίωσαν την απουσία του έπους "Castle of the Devil" ή κάποιας διασκευής όπως συνηθίζουν.