Δεδομένο 1: Οι Ιταλοί
Ufomammut είναι μία από τις πέντε (5) κορυφαίες sludge (με την πολύ-πολύ ευρεία έννοια του όρου) μπάντες της Ευρώπης.
Δεδομένο 2: Με μοναδική εξαίρεση το «Lucifer Songs” του 2005, για όλες τις υπόλοιπες κυκλοφορίες τους χρειάζεται να εξαντλήσεις την αυστηρότητά σου για να τις χαρακτηρίσεις απλά «δισκάρες».
Καλά ως εδώ; Πάμε παρακάτω.
Ντεμπούτο τους στη Neurot λοιπόν, το πρώτο μέρος της διλογίας «Oro» (το δεύτερο θα ακολουθήσει προς το τέλος του χρόνου), το οποίο συνεχίζει το δρόμο που τράβηξαν τα (καταπληκτικά) δύο προηγούμενά τους. Οι straightforward μέρες του «Snailking» (για μεγάλη μερίδα οπαδών το απόλυτο magnum opus τους) ανήκουν πια στο παρελθόν, τα όποια post metal παραστρατήματα εξαντλήθηκαν στο collaboration με τους Lant0, οι σημερινοί Ufomammut επιδίδονται σε ένα ψυχωτικό, κυκλώπειο, πνευματικό doom/sludge, instrumental ως προς την βασική προσέγγιση (παρά τα σποραδικά φωνητικά), η τοποθέτηση των θεμάτων δίνει ξανά την εντύπωση μιας ενιαίας ολότητας στα επιμέρους κομμάτια, ενώ η ηχητική τους αντίληψη παραμένει σεμιναριακή: Όγκος, βάθος και χώρος για ένα ατέλειωτο psych/sampling πανηγύρι στο background.
Τα όποια σύννεφα μπορεί να εμφανιστούν όταν το «Opus Primum» σταθεί δίπλα-δίπλα με τα «Eve» και «Idolum» δεν πρέπει να μας παραπλανούν. Ναι, το καινούριο στέκει μισό σκαλί πίσω από τους δύο προκατόχους του, αλλά επιστρέφουμε στην αρχή του κειμένου και διαβάζουμε το
Δεδομένο 2, μετά ξανα-ακούμε το riff που δίνει το έναυσμα για το κλείσιμο του «Mindomine», μετά ξανακοιτάζουμε το –για άλλη μια φορά- αριστουργηματικό artwork των Malleus.
Με το χέρι στην καρδιά: Τρίτο σερί έπος, και απλά περιμένουμε το τέταρτο.
