Anaal Nathrakh - Passion (2011)

Nέος δίσκος για τους βρετανούς Anaal Nathrakh, δυο χρόνια μετά το μέτριο "In the Constellation of the Blak Widow". Ο νέος δίσκος βαδίζει στα πατενταρισμένα blastbeat blackmetal χνάρια του προηγούμενου με υπερηχητικές ταχύτητες και εναλλαγή ουρλιαχτών/μελωδικών φωνητικών από τον Dave Hunt.
Πρώτη αρνητική εντύπωση η παραγωγή: Τυποποιημένη trigger metal πλαστικούρα (οκ, σε κάποιους μπορεί να αρέσει, εγώ δεν μπορώ να ακούω μπότα-ραπτομηχανή) αλλά το κυριότερο πρόβλημα είναι πολύ περισσότερο ο Hunt, ο οποίος ακούγεται πολύ κουρασμένος, ανέμπνευστος, όλες οι μελωδικές γραμμές είναι θλίψη και γενικώς μου βγάζει αυθόρμυτα ένα "ΣΚΑΣΕ".
Ο Mick Kenney το παλεύει, έχει ξεπετάξει μερικά γαμάτα dhg/mayhem riffs αλλά γενικώς πνίγονται μέσα στην πλαστικούρα και στο trigger metal χαρακτήρα (χαρακτηριστικό παράδειγμα το "Le Diabolique Est L'ami Du Simple". Ριφάρα αλλά πού πας με ενωρχήστρωση SYL β' εθνικής;).
Ξεχωρίζουν τα "Drug-Fucking Abomination" που είναι κομματάρα αν εξαιρέσεις τα 2-3 σημεία που τραγουδάει καθαρά ο Hunt, "Post Traumatic Stress Euphoria" που θυμίζει κάτι λίγο από τα παλιά και φυσικά όλα τα λεφτά το "Tod Huetet Uebel" που "δανείζεται" το μεσαίο ριφ του "Ion Storm" (γκουχ!) αλλά οκ είναι πιο dodheimsgard από dodheimsgard, έχει και γκεστ από τον Alan Dubin (των Khanate) οπότε έπος. Αλλά όταν το σημείο αναφοράς σε ένα δίσκο είναι ένα κομμάτι-tribute και guest συμμετοχές, ε κάτι δεν πάει καλά. Από κει και πέρα κούραση. Πολλή κούραση. Κρίμα.