Το νέο τους υλικό τους βρίσκει αλλαγμένους, κυρίως ως προς το συναίσθημα. Παρότι δε λείπουν ούτε οι τσίτες, ούτε τα -σχεδόν grind- ξεσπάσματα, οι Ruined Families δεν ακούγονται πια τόσο οργισμένοι, όσο πικραμένοι. Η σύγχρονη αστική παρακμή δοσμένη μέσα σε εννιά νέα κομμάτια-δυναμίτες, που αφήνουν ένα γλυκόπικρο συναίσθημα στο τέλος της ημέρας. Τα riffs τους παραμένουν το δυνατό τους χαρτί, καθότι είναι κολλητικά (όχι cheesy, μην μπερδευόμαστε), ενώ η εμφανής συνθετική ωρίμανση της μπάντας αφήνει αρκετό χώρο για αρκετά screamo στοιχεία (ένα ιδίωμα που δεν κατέχω ιδιαίτερα, οπότε δεν επεκτείνομαι). Τα φωνητικά παραμένουν τσαμπουκαλεμένες άναρθρες κραυγές και αυτό (εμένα τουλάχιστον, μου) βγάζει μια ανθρωπιά, μια ειλικρίνεια. Το "Blank Language" δεν είναι ένας "όμορφος" δίσκος, είναι ένας πικρός δίσκος, ένας ανθρώπινος δίσκος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου