Αυτός είναι ο ενδέκατος δίσκος των
Integrity, δεύτερος μετά την ολική επαναφορά της μπάντας στα τέλη της προηγούμενης δεκαετίας. Για όσους δεν ακολουθούν πιστά ("πιστά" means να είστε holy terror fanboys και να ψάχνετε κάθε μια από τις EP/split/comp/οτιδήποτε κυκλοφορίες που κυκλοφορούν ακατάπαυστα τα τελευταία 5 χρόνια) την πορεία του Dwid Hellion, να επισημάνουμε ότι με την προσθήκη του πιτσιρικά Robert Orr, η μπάντα περνάει μια δεύτερη νεότητα ηχογραφώντας και κυκλοφορώντας συνεχώς νέο υλικό. Εδώ ο γερόλυκος Dwid διαλέγει μερικές από τις καλύτερες συνθέσεις της μπάντας τα τελευταία χρόνια, τις επανηχογραφεί, και μαζί με κάποια ακυκλοφόρητα ως τώρα κομμάτια, τις παρουσιάζει ως "Suicide Black Snake". Ακούγοντάς το συνολικά, το βρίσκω ανώτερο και από το -ήδη τρομερό- "
Blackest Curse" του 2010. Θεοσκότεινο και λυσσασμένο holy terror hardcore, με τα ακουστικά σημεία του, με τα χαρακτηριστικά τεχνικά solos του, με τη φωνή του Dwid να έχει χάσει σε επιθετικότητα, αλλά με την εξτρα βραχνάδα να κάνει ακόμα πιο ασφυκτικό το αποτέλεσμα. Αν είχατε μείνει στο "Blackest Curse", ακούστε το "Suicide Black Snake", θα πάθετε πλάκα.
Το θέμα είναι όμως, τι γίνεται με όσους (εμού συμπεριλαμβανομένου) άκουσαν την καταπληκτική συλλογή "
Thee Destroy+orr" πρόπερσι, η οποία μάζευε τις "μικρές" κυκλοφορίες της μπάντας ανάμεσα στο 2008 και το 2011, και περιείχε πέντε κομμάτια (το μισό νέο άλμπουμ δηλαδή) που υπάρχουν κι εδώ. Δεν ξέρω, κάπου μπερδεύομαι με την όλη φάση, μιας και δεν έχω ξανασυναντήσει κάτι παρόμοιο. Η κυκλοφορία σαν κυκλοφορία είναι τρομερή, απλά με μόλις 4 (από τα 10) νέα κομμάτια, μου φαίνεται κάπου αχρείαστη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου