Με το "Acid Mouth Strangulation" (μια χαρά δίσκος) να μην μπορεί να ανταπεξέλθει τελικά στο τεστ του χρόνου, ο νέος δίσκος έρχεται πραγματικά από το πουθενά και -προς το παρόν- είναι διαθέσιμος μόνο ηλεκτρονικά (παρόμοια περίπτωση με το τελευταίο The Howling Wind δηλαδή). Και αν ο προκάτοχός του ήταν ένα βήμα μπροστά, εδώ η μπάντα αποφασίζει να επιστρέψει στα ιδιαίτερα στοιχεία που τους καθιερωσαν, και να τα ανασκευάσει. Αυτό συνεπάγεται μια αναδιατύπωση του μυστικιστικού χαρακτήρα τους και της έμφυτης τάσης προς την κοσμική ψυχεδέλεια, βασισμένη σε μια πιο "blues" βάση αντί της αναμενόμενης υπερβολικής βαρύτητας. Φυσικά, μην πάει ο νους σας στον Robert Johnson π.χ. με τον όρο "blues", απλά σκεφτείτε τα ηρωϊνο-blues των Earth της τελευταίας εξαετίας και μετά πατήστε "play" στο εναρκτήριο "Washer".
Πέρα από κάποιους εξωγενείς παράγοντες (π.χ. τους Monotheist-ισμούς του "Golden Owl"), κυριαρχεί η αίσθηση ενός αλλόκοτου deja-vu. Τα γνώριμα στοιχεία τους είναι όλα εδώ, αλλά ακούγονται τόσο γνώριμα και διαφορτικά ταυτόχρονα. Και η συμπαντική ψυχεδέλεια, και η εσωτερική αντίληψη, και οι δύσπεπτες δαιδαλώδεις οδύσσειες. Το "Tearing Skyholes" είναι με τον τρόπο του heavy, δυσκίνητο, δυσπρόσιτο, διαφορετικό. Αλλά σίγουρα δεν είναι ένα πράγμα: Συντριπτικό. Δεν είναι "Worm Dirges" ή "Pillars" δηλαδή.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου