Atari Teenage Riot, The Boy, Bella Fuzz, 30.3.2012, Gagarin 205, Αθήνα

Πρώτη φορά στη χώρα μας οι θρυλικοί Atari Teenage Riot και η προσέλευση απογοητευτική. Κάτι η ελάχιστη διαφήμιση του γεγονότος, κάτι το γεγονός ότι την ίδα στιγμή σε δύο άλλα σημεία της πόλης ήταν προγραμματισμένα δύο επίσης πολύ δυνατά live (Nightstalker στο Κύτταρο και Tardive Dyskinesia, Sun of Nothing, Universe217, Custom Made Noise στο Αν), κάτι το γεγονός πως η μουσική των ATR δεν απευθύνεται αποκλειστικά σε κάποια συγκεκριμένη μουσική "φυλή" του εγχώριου κοινού, έφεραν στο Gagarin σκάρτα 300 άτομα.

Το event άνοιξαν οι Bella Fuzz μπροστά σε απογοητευτικά μικρό κοινό (περίπου 35 άτομα). O χώρος που κινούνται (χοντρικά pop με στοιχεία electronica και κάποιες κιθάρες) είναι κάτι πολύ μακριά από τα προσωπικά μου ακούσματα οπότε δεν μπορώ να τους κρίνω, πάντως η διασκευή στο "The Perfect Drug" των Nine Inch Nails ήταν αρκετά άστοχη.

Συνέχεια με τον The Boy ο οποίος ακούγεται πολύ έντονα στους εναλλακτικούς κύκλους τον τελευταίο καιρό. Δεν είχα καμία επαφή, αλλά ο τύπος με εντυπωσίασε. Με πενιχρό εξοπλισμό ένα αρμόνια, ένα πιατίνι, μια μπότα κι ένα βαθύ έβγαλε ψυχή στο μικρόφωνο. Δυνατός.

Με τα πολλά, και αφού μαζεύτηκε αρκετός κόσμος για να μη γίνουμε και τελείως ρόμπα, η σημερινή μορφή των Atari Teenage Riot εμφανίστηκε στη σκηνή. Ο ήχος κακός, αλλά δεν είχε σημασία, μιας και στην ηχητική επίθεση των ATR ταίριαζε ο θόρυβος.

Υπερκινητικά και τα τρία μέλη, ο Alec Empire δείχνει ακόμα έφηβος, εντυπωσιακή η Nic Endo κάλυψε επάξια το κενό της Hanin Elias, επιβλητικός και ο CD Kidtronik.

Setlist περίπου το ίδιο με το tracklisting του πρόσφατου "Riot in Japan 2011" live CD, highlights τα "Rearrange your synapses", το hit τους "Speed", τα Atari Teenage Riot" και "Into the Death" από το παρελθόν, "Blood on my Eyes" και "Collapse of History" έτυχαν θερμής υποδοχής, το "No Remorse (I Wanna Die)" από το soundtrack του "Spawn" που είχε γραφτεί μαζί με τους Slayer ήταν αυτό που περίμενε κυρίως το -αρκετά μεγάλο σε ποσοστό- metal κομμάτι του κοινού, έλειψε μόνο το "Destroy 2000 years of culture", αλλά για μένα το απόλυτο ήρθε στο επιβλητικό "Is this Hyperreal?".

Άμα είχε περισσότερο κόσμο και δημιουργούταν μια πιο ζεστή ατμόσφαιρα, θα ταν σίγουρα ακόμα καλύτερα, αυτό όμως δεν αναιρεί το γεγονός ότι το σχήμα δε μάσησε και εξαπέλυσε τη περιβόητη ηχητική του βία. Προσωπικά δεν μπορώ να θυμηθώ καλύτερο σετ ηλεκτρονικής μουσικής να έχω παρακολουθήσει.

Video Credit quellocheconta
Σημείωση: Στο παραπάνω βίντεο, ο συγγραφέας του ιστολογίου εμφανίζεται να τα δίνει όλα στο χορό, χαχαχαχα.