Φαντάζομαι οι περισσότεροι που επισκέπτονται αυτό το blog έχουν υπόψιν τους τους Pallbearer. Όχι λόγω της μακράς ιστορίας τους (ντεμπούτο άλμπουμ είναι το συγκεκριμένο), αλλά κυρίως λόγω του χαμού που έχει ήδη προκαλέσει στο underground doom κύκλωμα το "Sorrow and Extinction". Ο δίσκος κυκλοφορεί από την εταιρεία-εγγύηση Profound Lore και έχει χαιρετιστεί από αρκετό κόσμο ως ήδη κλασικός. Δε μπορώ να πω πως συμμερίζομαι τον ενθουσιασμό, όπως επίσης δεν μπορώ να παραβλέψω το γεγονός ότι οι Pallbearer καταφέρνουν να πιάσουν εκείνο το διαφωτιστικά σπαρακτικό συναίσθημα που είχε το "Watching From A Distance" των μεγάλων Warning. Και αυτό, οι γνώστες ξέρουν πως δεν είναι καθόλου απλή υπόθεση. Όχι πως το "Sorrow and Extinction" είναι το νέο "Watching From A Distance" φυσικά, αυτά τα πράματα δεν συμβαίνουν έτσι εύκολα, και -μεταξύ μας- αυτό δεν το κατάφερε ούτε το τελευταίο 40 Watt Sun, αλλά, με το χέρι στην καρδιά, το "Sorrow and Extinction" έχει αυτό ακριβώς που έχουν άλμπουμς τύπου "the Number of the Beast": Όσα "ε μα δεν είναι και τίποτα σπουδαίο το 'Devoid of Redemption' ρε παιδιά" και να ανασύρω, το ντεμπούτο των Pallbearer έχει τη στόφα του κλασικού. Και είναι υπέροχο να ακούς κλασικά άλμπουμς τον καιρό που κυκλοφορούν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου