Ο ήχος τους μπορεί να χαρακτηριστεί μάλλον ως blackened doom, ένα υβρίδιο που μέχρι στιγμής έχει μείνει αρκετά underground, σε λημέρια που τριγυρνάνε τέρατα όπως οι Ruins of Beverast.
Ακούγωντας το άλμπουμ, καταλαβαίνεις πως η μπάντα γνωρίζει τι κάνει, κατέχει τα μικρά μυστικά των ιδιωμάτων που προσπαθεί να γεφυρώσει, και δίνει και κάποιες πραγματικά ισχυρές στιγμές, είτε αυτές είναι το Sleep-ικό εναρκτήριο riff, είτε κάποια δυνατά black metal σαρώματα, είτε το απόλυτο highlight του δίσκου, η θλιμένη ακουστική κιθάρα πάνω σε παχιά στρώματα drone θορύβου στο "Observing Spectres - Schizophrenia".
Παρόλα αυτά, το άλμπουμ μου άφησε την ίδια περίπου αίσθηση που μου άφησαν τα περισσότερα blackened doom ή blackened sludge άλμπουμς που έτυχε να τσεκάρω τους τελευταίους μήνες. Η αίσθηση δηλαδή ότι παίζω ανάμεσα σε δυο ραδιοφωνικούς σταθμούς, όπου ο ένας παίζει black metal και ο άλλος doom. Πρόβλημα οικονομίας στη σύνθεση; Ομοιογένειας; Όπως και να'χει ένα δίσκος που -πέρα του drone κομματιού που ανέφερα παραπάνω- βαρέθηκα γρήγορα. Το τελευταίο άλμπουμ των Lord Mantis μάλλον μου φτάνει για φέτος σ'αυτό τον ήχο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου