Switchblade, Omega Monolith, 21.2.2013, Six D.O.G.S., Αθήνα

Όχι ότι περίμενα και καμιά λαοθάλασσα, αλλά όπως και να'χει, αυτά τα με-το-ζόρι-40 άτομα που δώσανε το παρών στο συγκεκριμένο event ήταν μια απογοήτευση. Παρότι οι σουηδοί Switchblade δεν ήταν ποτέ η αγαπημένη μου μπάντα, τα events του συγκεκριμένου ύφους είναι σπάνια, οπότε δεν μπορούσα να λείπω από την πρώτη εν Ελλάδι εμφάνιση μιας ιστορικής ευρωπαϊκής sludge/drone μπάντας.

Eγώ βέβαια παίζει και να πήγαινα και μόνο για τους Omega Monolith, μιας και η -ήδη εξαντλημένη στην πρώτη της κοπή- "Black Campaign" κασέτα τα πήρε όλα κι έφυγε. Πολύ καλή εμφάνιση (και αυτή τη φορά ήμουν οικείος με το υλικό τους, οπότε μπορούσα να κρίνω καλύτερα), έπαιξαν -φυσικά- τα τρία κομμάτια της κασέτας και απέσπασαν το χειροκρότημα. Το στατικό σχέδιο από τον προτζέκτορα στο βάθος, ο καλός ήχος και η trip-αριστή μουσική τους έδιναν έναν roadburn-ικό αέρα στο -ούτως ή άλλως πολύ όμορφο- venue. Πανάξιοι.

Πλησιάζοντας τη σκηνή, μπήκα στον πειρασμό να κοιτάξω το "setlist" που είχε κολλήσει ο Johan Folkesson μπροστά του. Αντίκρυσα 13 τίτλους και μ'έλουσε κρύος ιδρώτας. "Ω ρε φίλε, θα βαράνε κάνα τρίωρο αυτοί" και μετά ξανασκέφτηκα ότι γενικά τα κομμάτια τους δεν έχουν τίτλους, και όλα αυτά ήταν μάλλον σημειώσεις για την πορεία του set. Χαχ, Fail.
Οι Switchblade στην Αθήνα λοιπόν. Ντουέτο πια, και με σύμμαχο έναν εκκωφαντικά βαρύ ήχο (το πάτωμα έτριζε σε κάθε άρπισμα) ξεκίνησαν με έναν drone doom ογκόλιθο (μάλλον νέο κομμάτι, δεν το γνώριζα πάντως), για να συνεχίσουν σε ένα σετ βασισμένο κυρίως στον περσινό τους δίσκο.

Παρότι το "Switchblade 2012" (όλοι τους οι δίσκοι είναι ομώνυμοι) δε μπορώ να πω πως μ'άρεσε, live ακούστηκε πολύ καλύτερο, ενώ η αποκάλυψη ήταν τα ασπρόμαυρα visuals που προβάλλονταν στο backdrop, με σκηνές από καταρρέοντα κτίρια, αστική σήψη, πυρηνικές εκρήξεις κ.α.. Η δε επιλογή της μπάντας να εγκαταλείψει τα φωνητικά (μετά την αποχώρηση του Anders Steen το 2009) και να στραφεί εξ ολοκλήρου σε instrumental κατεύθυνση συνέβαλλε στη μύηση.

Η διάρκεια της εμφάνισής τους ήταν λιγότερο από μία ώρα. Λίγο; πολύ; δεν ξέρω. Σε σημεία μου φάνηκαν συντριπτικοί, σε άλλα ψιλοβαρέθηκα. Συμβαίνουν αυτά με το συγκεκριμένο ύφος.
Συνολικά μια εμφάνιση που χαρακτηρίστηκε από απόλυτη μονολιθικότητα, ηχητικό βάρος, ένταση, αλλά σίγουρα όχι μνημειώδης.

Τα πολύ καλά νέα όμως, ήταν ότι φτάνοντας στο merch stand, βρήκα μια κόπια του νέου άλμπουμ των Terra Tenebrosa (κολλητοί των Switchblade) να με περιμένει. Αλλά για αυτό θα μιλήσουμε άλλη φορά...