Triptykon - Melana Chasmata (2014)

Tους Triptykon τους ξέρετε, όλοι ξέρετε τι παίζει μ'αυτούς, όλοι ξέρετε ποιός είναι ο mainman τους και πόσα έχει προσφέρει στο ακραίο metal (και όχι μόνο). Πιθανότατα μάλιστα, να έχετε ήδη ακούσει το δίσκο (ή και όχι). Αυτή δεν είναι μια "δισκοκριτική". Είναι κάποιες σκόρπιες σκέψεις ενός οπαδού του έργου του Thomas Gabriel Fischer.
Νέος δίσκος Triptykon λοιπόν. Φτάνει τα επίπεδα του "Monotheist" των Celtic Frost; Η απάντηση είναι "κατηγορηματικά όχι". Για τον γράφοντα, το "Monotheist" αποτελεί ασυζητητί την κορυφαία στιγμή του metal για τα 00s, και οι Triptykon ακολουθούν τη σκιά του, με την απουσία του Martin Ain να παραμένει όμως εμφανής.
Νέος δίσκος Triptykon. Σε τι διαφέρει από τον προηγούμενο; Η απάντηση είναι "σε ελάχιστα". Το "Eparistera Daimones" ήταν ένα πάρα πολύ ωραίο Monotheist spin-off, και το ίδιο είναι και το "Melana Chasmata".
Kαι κάπου εδώ αρχίζουν οι ενστάσεις μου. Από το συνδυασμό "τίτλος στα ελληνικά - εξώφυλλο H.R. Giger" που υπήρχε και στο προηγούμενο (σαφής παραπομπή στο "To Mega Therion" του 1985), από την υποδειγματική αλλά πανομοιότυπη (με το προηγούμενο και το "Monotheist") παραγωγή, από το στήσιμο των κομματιών, τις ηχητικές πατέντες, τα πάντα είναι οικεία, τα πάντα είναι γνώριμα. Το σκότος είναι απύθμενο, αλλά όχι απρόσιτο, πια.
Μην παρεξηγηθώ, ο δίσκος είναι πολύ καλός, όπως ήταν και ο προηγούμενος, αλλά από τον Warrior έχω μάθει να περιμένω την έκπληξη, το σοκ, την ανατροπή, και εδώ τον βλέπω να φλερτάρει επικίνδυνα με τον δεινοσαυρισμό. Αναγνωρίζω ότι ο ίδιος είναι ευχαριστημένος με το blackened doom ύφος (τι να λέμε τώρα, ο άνθρωπος δημιούργησε νέα σκηνή στα γεράματα) των τριών τελευταίων δίσκων του και νιώθει ότι εκφράζεται άνετα μέσα σ'αυτό, αλλά εμένα θα μου επιτρέψετε να δηλώνω ελαφρώς απογοητευμένος και να πάω να ξεθάψω Apollyon Sun...