Einstürzende Neubauten - "Strategies Against Architecture IV" (2010)

Ξεκαθαρίζουμε εξ αρχής ότι -πλέον- δεν κρίνω τους ΕΝ με βάση το τι ήταν κάποτε αλλά με βάση το τι είναι σήμερα (κωλοτούμπα, ναι). Το τέταρτο μέρος της ιστορικής σειράς συλλογών λοιπόν κλείνει την τελευταία τους περίοδο με δύο CD, μια διαφωτιστική ανασκόπηση της τελευταίας πιο "underground"/"DIY" οκταετίας (2002-2010). Μια οκταετία στην οποία οι Neubauten κυκλοφόρησαν πλάκα-πλάκα 13 studio albums μακρυά από τα φώτα της δημοσιότητας.

NON - Blood & Flame (1987)

Σπουδαίο όνομα στο χώρο του noise, αμφιλεγόμενη προσωπικότητα, ο κ. Boyd Rice έχει καλτ στάτους παρότι (μάλλον) είναι φασισταριό του κερατά. Έχει συνεργαστεί και με ονόματα όπως Current 93, Death in June και Foetus. Σ'αυτό το δίσκο ο αγνός θόρυβος ακούγεται δομημένος, κατεργασμένος και με μια έντονη ambient αύρα. Δε δοκιμάζει δηλαδή τα νεύρα σου, αλλά αν μπεις στο τριπ, σε σετάρει "όμορφα". Αγνοώ το ποιόν του δημιουργού του, και βυθίζομαι.

Dragged Into Sunlight - "Hatred For Mankind" (2008)

To αλμπουμ αυτό κόπηκε αρχικά σε λίγα αντίτυπα το 2008 από την καρα-kvlt Mordgrimm records (βλ. πρώιμες δουλειές Anaal Nathrakh, Arkhon Infaustus, Osculum Infame, το πρώτο Covenant κλπ.), αλλά οι πρώτες κόπιες κυκλοφόρησαν μέσα στο 2009, κάνοντας γρήγορα sold-out. Το καλοκαίρι που μας πέρασε η Prosthetic records τους υπέγραψε και το επανακυκλοφόρησε (φροντίζοντας παράλληλα να εξαφανίσει τα dl links από το διαδίκτυο, αλλά τελικά ένα του ξέφυγε χεχε). Έχει δημιουργήσει ένα μεγάλο cult status στο underground (googlάρετε τον τίτλο και θα καταλάβετε).

2010: Albums

Τι άκουσα, τι ξεχώρισα, τι μου έκανε εντύπωση μέσα στο 2010. λογικά μέσα στο 2011 θα ανακαλύψω κι άλλες κυκλοφορίες και θα τρέχω για έντιτ, αλλά ας είναι.

V/A - Metal Swim (2010)

Αυτή η ΣΥΛΛΟΓΑΡΑ μου έμαθε πολλά όμορφα πραματάκια φέτος και ΣΑΣ ΑΦΟΡΑ ΟΛΟΥΣ (καλά άντε όχι κι όλους...) οπότε για πάμε...
Κατ'αρχάς είναι διαθέσιμη για δωρεάν νόμιμο κατέβασμα από δω οπότε σπεύσατε: http://www.adultswim.com/promos/201009_scion/index.html

Acid Witch - Stoned (2010)

Ντάξει, είναι κάποιες κυκλοφορίες που δεν μπορείς να πεις πολλά, το όνομα, ο τίτλος και το εξώφυλλο μιλάνε μόνα τους.

Από το πρώτο τους είχα ακούσει καναδυο κομμάτια από youtube και έλεγα να τσεκάρω αλλά το αμελούσα, ε έκατσε και άκουσα αυτό εδώ πρώτα.
Άλλη μια doom δισκάρα για το 2010 λοιπόν, μουσικά κατα βάση είναι βαρύ heavy/doom με riff-άρες και τιτάνια γκρουβζ και κάποιες NWOBHM επιρροές (Diamond Head κυρίως), βαριά death φωνητικά a-la Ramesses, και με σκλαβώνουν τα φτηνιάρικα (αλλά τόσο εύστοχα) πλήκτρα που σε συνδυασμό με τα horror-samples ε λίγο να νιώθεις από βινταζίλα δε θέλει και πολύ να σε συγκινήσει, ή με πιο απλά λόγια ΣΑΜΠΑΘ ΟΦ ΔΙ ΑΝΤΕΝΤ μωρέ!
Α και τι εξώφυλλο ε!
Το βινύλιο είναι απλά ακαταμάχητο:

Salome - Terminal (2010)

Δεύτερο άλμπουμ (στην Profound Lore αυτή τη φορά) και τέταρτη κυκλοφορία συνολικά για τους Salome. Για όσους δεν ξέρουν, η σύνθεση είναι κιθάρα-drums και η Kat των Agoraphobic Nosebleed στη φωνή. Καθόλου μπάσο δηλαδή.
Οι υποσχέσεις που άφησαν στο περσινό split με Thou εκπληρώνονται με το παραπάνω, έχουν πλέον εγκαταλείψει οριστικά τις stoner-ιές και ξεπετάνε μερικά από τα δολοφονικότερα sludge riffs που έχω ακούσει τον τελευταίο καιρό (δεν κάνω πλάκα, στο δίσκο μέτρησα τουλάχιστον 6 μνημειώδη riffs). Aπό riff-ολογία σκίζουν λοιπόν, μένει να δουλέψουν και τη συνθετική τους αντίληψη μέχρι να βρουν αυτό το κάτι που θα τους φέρει στην πρώτη γραμμή, ενώ και το 17λεπτο κιθαριστικό noise "An Accident Of History" θα μπορούσε να λείπει. Λογικά πάντως, το επόμενό τους θα μας κάνει να χεστούμε πάνω μας.
Το εξώφυλλο είναι τραγικό και η χαρά του CorelDraw, αλλά η Kat πρέπει να'ναι the hottest girl of the scene αυτή τη στιγμή.

Pyramido/Suma Split LP (2010)

To 16λεπτο "Acidlindgren" των Suma υπάρχει μόνο εδώ καθως φαίνεται και είναι κι αυτό θεϊκό όπως και τα κομμάτια του "Ashes". Εδώ δοκιμάζουν και καινούρια πραματάκια στη φωνή και θωρυβώδεις πειραματισμούς και γενικώς δείχνουν να είναι σε φανταστική φόρμα. Φοβεροί και οι -επίσης σουηδοί- Pyramido στο old-school sludge τους. 12" βινύλιο από την Head Records.

Συναυλίες 2010

Οι συναυλιακές στιγμές που ομόρφυναν το 2010

Με χαώδη διαφορά από οτιδήποτε άλλο, το διήμερο των Einsturzende Neubauten ήταν κάτι πολύ περισσότερο από "εμπειρία". Καλύτερο θα γινόταν μόνο αν είχε και τρίτη μέρα και δέχονταν παραγγελιές ξερωγώ.

Havoc Unit - h.IV+ (Hoarse Industrial Viremia) [2008]

Αφού μας χάρισαν απλόχερα το γέλιο με άλμπουμς-μνημεία μπαζοσύνης σε όποιο ύφος κι αν κινήθηκαν, οι trash ήρωες ...and Oceans αποφάσισαν να κάνουν τη χάρη στην ανθρωπότητα και να διαλύσουν το 2007. Από τις στάχτες τους, γεννήθηκε αυτή η μπάντα.
Τα ηνία όμως ανέλαβε ο sa.myel (Sami Latva), επίσης στους grind θεούς Rotten Sound, ενώ στη δημιουργία του άλμπουμ αναμείχτηκαν και μέλη των Solefald, οπότε αυτομάτως το πράμα ήταν δεδομένο πως θα σοβάρευε. Και όντως, το άλμπουμ δεν έχει καμία σχέση με την τραγελαφική προϊστορία τους, αλλά αντιθέτως είναι πολύ βαρύ, αιχμηρό κι επιθετικό. Θυμίζει Red Harvest, χωρίς φυσικά να φτάνει τους νορβηγούς θεούς, αλλά είναι γεγονός πως πρόκειται για ένα πάρα πολύ καλό άλμπουμ. Εύστοχη χρήση των ηλεκτρονικών ήχων και σάμπλες που δίνουν επιπλέον πόντους στο σφιχτοδεμένο μετα-βιομηχανικό extreme metal τους.

Chu Ishikawa - Ductile (Shinya Tsukamoto's Film Music) 2000

O Chu Ishikawa είναι ο τύπος που έγραφε τη μουσική για τις ταινίες του Shinya Tsukamoto, τεράστιο κεφάλαιο της industrial κουλτούρας.
Αυτή εδώ είναι μια συλλογή με tracks από τα soundtracks των Tetsuo, Tokyo Fist, Bullet Ballet και Gemini. Περίοδος 1989-2000 δηλαδή με μεγάλη ποικιλία, αφού -πάντα σε λαμαρινέ βάση- οι συνθέσεις πιάνουν διάφορες διαθέσεις αφού προορίζονταν για διαφορετικού ύφους φιλμς.

Zoroaster - Matador (2010)

Του'χω ρίξει κάμποσες ακροάσεις, δε μ'έχει πάρει από τα μούτρα, αλλά είναι πόλυ (ΠΟΛΥ όμως) καλό δισκάκι, και βασικά καμία σχέση με τους Zoroaster που ήξερα (τουλάχιστον από το "Dog Magic")

O ήχος σ'αυτό το άλμπουμ είναι αυτό το "μετα-sludge" της σκηνής της Georgia με γενναίες δόσεις space/ψυχεδέλειας, και εντελώς rock αντίληψη (με κύρια αναφορά τους The Cult). To sludge στοιχείο μάλλον λείπει, ή για να το θέσω καλύτερα το άλμπουμ απευθύνεται περισσότερο σε όσους γούσταραν τα τελευταία Mastodon, Boris/Astbury, Ufomammut, Kylesa κλπ, παρά όσους περιμένουν το νέο Soilent Green ή Crowbar.

Agnes Vein - Duality 2010

Λοιπόν, μη ξαναδώ μιζέριες τύπου "μπράβο στα παιδιά", "στέκει δίπλα σε κυκλοφορίες του εξωτερικού", "γκολ ο θεός Δέλλας" και άλλα κακομοίρικα κλισέ, έδω έχουμε ένα δίσκο ελληνικής μπάντας που πραγματικά ΓΑΜΑΕΙ.
O Θεσσαλονικείς Agnes Vein στο ντεμπούτο τους μπλέκουν doom, epic, sludge και black metal. Δεν ακολουθούν όμως την πεπατημένη για να τα μπλέξουνε (βλ. π.χ. Rwake), αλλά -τεράστια μαγκιά- έχουν ανακατέψει πολλά πράματα μέσα στις επιρροές τους.
Δηλαδή ακούς Agnes Vein και το μόνο πράμα που σου'ρχεται στο μυαλό είναι μια θολή Μπαθορίλα, αλλα και πάλι όχι άμεσα, οι τύποι έχουν διαβάσει και αφομοιώσει και τα "παιδιά" των Bathory.
Από κει και πέρα, ακρόαση με την ακρόαση ανακαλύπτω κι άλλα πράματα, δηλαδή το ομώνυμο (κομματάρα) μου φέρνει κάπως σε Necromantia αλλά με έναν περίεργο τρόπο, γενικότερα οι τύποι έχουνε ψαχτεί πολύ κι έχουν κάνει κάνει πολύ καλή δουλειά.

Μόνο μου παραπονάκι το εισαγωγικό "Melkor" μού ακούγεται κατώτερο από τα υπόλοιπα, αλλά ο δίσκος όσο προχωράει ανεβαίνει. "Duality"-"Outro" έχουμε τελειότητες.
Μεγάλος δίσκος.

Coven (US)

O πιο πολύς κόσμος τους ξέρει ως την μπάντα πάνω στην οποία βάσισαν το image τους οι Black Sabbath, και όντως οι εικαστικές/αισθητικές αναφορές είναι πολύ έντονες (οι αμερικάνοι προϋπήρχαν των θεών). Οι Coven μάλιστα είναι οι πατέρες της πιο evil χειρονομίας στον κόσμο της μουσικής ().

Einstürzende Neubauten, 30-31.10.2010, Fuzz, Αθήνα

Ημέρα 1η (Σάββατο 30 Οκτωβρίου)
Πιο ταιριαστός χώρος από το γκριζομεταλλικό Fuzz δεν μπορούσε να υπάρξει για αυτό το λάιβ. Παντελώς ετερόκλητο το κοινό, κάθε καρυδιάς καρύδι μέσα. Λάιβ 3 ώρες σχεδόν, με όοοοοολα αυτά τα κλαπατσίμπαλα επί σκηνής να δημιουργούν μουσική.

Alexander Hacke - Doomed (2009)

Δεν είμαι σίγουρος άν θεωρείται ΕΡ ή κανονικό άλμπουμ, πάντως είναι αυτό που λέει ο τίτλος του. ο Alexander Hacke των Einstürzende Neubauten το ρίχνει στις ντρονοντουμιές κανονικότατα. Το εναρκτήριο "Ascension Doom" είναι μια χασιματική εικοσάλεπτη ambient/doom καμματάρα που συνετέθη ως σάουντρακ του πίνακα που βλέπετε στο εξώφυλλο για τις ανάγκες μιας έκθεσης (α καλάαααα...), ενώ στη δεκαοχτάλεπτη λάιβ εκτέλεση του "A.D." στα drums εμφανίζεται ο F.M. Einheit (σημαντικο στέλεχος των πρώιμων Neubauten - έφυγε μετά το "Ende Neu").

Bongripper - Satan Worshipping Doom (2010)

Tους είχα ξαναπετύχει παλιότερα αυτούς εδώ, αλλά δε μου'χαν κάνει εντύπωση. Διασκεδαστικοί, αλλά ως εκεί.
Αυτό εδώ το κατέβασα αφού άκουσα το "Satan" ονλάιν και μου'πεσε το σαγόνι.
Μεγάλο άλμπουμ (γίνεται να μην είναι μεγάλο άλμπουμ με τέτοιο όνομα;) που όσο το ακούς σε τυλίγει περισσότερο, και σπάνια σκαλώνω με instrumental πράματα. Εδώ καλά-καλά τους Karma to Burn τους ψιλοβαριέμαι.

Buried At Sea

Το παλιό συγκρότημα του θεούλη Sanford Parker (μπασίστας των -επίσης θεών- Minsk, καθώς και Nachtmystium και Twilight, επίσης γνωστός γκουρού-παραγωγός).


Η πρώτη τους επίσημη κυκλοφορία είναι και η μοναδική full-length με τίτλο "Migration", βγήκε το 2003, μας έκαψε τον εγκέφαλο, πρόκειται για μια μια καταπιεστική sludge/doom/drone σφαλιάρα, χωρισμένη σε 3 (άτιτλα) μέρη, με τεράστιες διάρκειες, drone επαναληπτικότητες, θηριώδη doom ατμόσφαιρα (a-la unearthly trance) και βουρκώδεις διαθέσεις (που ενισχύονται από τα πολλά "υποβρύχια" samples). Όπου το βρείτε τσιμπάτε το. Δαγκώνει!

Anaal Nathrakh.

Οι Anaal Nathrakh λοιπόν σχηματίστηκαν στο Birmingham κάπου το 1998 ως project των κυρίων V.I.T.R.I.O.L. (Dave Hunt) και Irrumator (Mick Kenney). Οι δυο τους συνηπήρχαν και στους καλούτσικους sludge/grinders Mistress, ενώ ο μεν Kenney είχε επίσης τους σημαντικούς blackmetallers Frost, ο δε Hunt από το 1998 εχει αναλάβει τα φωνητικά στους death metal θεούς Benediction, μετά τη φυγή του Dave Ingram για τους Bolt Thrower.

Autopsy - The Tomb Within EP (2010)

Η επιστροφή των Autopsy μετά από τόσα χρόνια λοιπόν. Πάμε track-by-track:

1. The Tomb Within
Κλασική βαβουριάρικη οτοψίλα, οκ κομμάτι, κλάιν. Τίποτε το σπουδαίο.
2. My Corspe Shall Rise
ΑΑΑΟΥΑΑΑ!!!! Mental Funeral meets Raining Blood. Κομματάρα για δάκρυα χαράς και κοπανήματα. Χύσιμο λέμε.
3. Seven Skulls
ΤΙ ΛΥΣΣΑΣΜΕΝΗ ΡΙΦΑΡΑ ΓΑΜΩ!!!!!!!!! Θεϊκή σαρωτική ριφάρα και α_π_ί_σ_τ_ε_υ_τ_α φωνητικά από Ρέιφερτ οπότε επικοέπος.
4. Human Genocide
Τυπική οτοψίλα ξανά, πάλι ούτε κρύο ούτε ζέστη. Πορωτικό και αρκουδέηκο.
5. Mutant Village
Πάλι κλασικά οτοψιλίκια, ντουμοντεθιά αυτή τη φορά με ένα γαμάτο σπασιματάκι στο τέλος, γενικότερα δεν είναι το νέο Ντεντ αλλά είναι ΟΤΟΨΙ γαμώ τα πρέκια!

Αυτά.
Το ακούσαμε, μας άρεσε, τίποτα νέο, γαμάτο ήτανε, θα το ξανακούσουμε, φέρτε τους για λάιβ τώρα.

Rwake.

Από τις πλέον ανερχόμενες μπάντες του χώρου, λίγα βήματα αλλά σταθερά ανοδικά, οι Rwake είναι κρίσιμη μπάντα για το ιδίωμα. Καταρχήν μουσικά θυμίζουν... Rwake και μόνο. Άντε ας πούμε ότι βρίσκονται σχετικά κοντά στους πρόσφατους Kylesa ως προς την συνθετική αντίληψη αλλά και πάλι όχι.

Άμα ακούσεις μια φορά rwake τους αναγνωρίζεις αμέσως, είναι η sludge μπάντα με την πιο εκτεταμένη χρήση της lead κιθάρας, και κύριο μέλημά τους είναι να γράφουν πρώτα έντονη μουσική και μετά έντονη sludge μουσική.
Οι δίσκοι τους βγάζουν μια τέζα επικίλα και μπορούν άνετα να εκτιμηθούν από ακροατές εκτός του ιδιώματος που νιώθουν το epic σα συναίσθημα και όχι σαν μανιέρα. Βασικά καταφέρνουν αυτό που κατάφεραν άλλοι μεγάλοι όπως οι Mastodon ή οι High on Fire. Όταν τους ακούς, σου'ρχεται μετά να ξεθάψεις τις παλιές κασέτες σου επειδή έχουν καταφέρει να συλλάβουν το ίδιο vibe.

Warhorse - As Heaven Turns To Ash (2001)

Tο σάπιο stoner (κατα βάση) που παίζανε αυτοί εδώ με σκλαβώνει. Κάτι σαν οι Sleep να τζαμάρουν με τους Grief με μια δόση πρώιμων Cathedral. Έσκασαν μύτη σχεδόν μαζί με τους Unearthly Trance και πολλοί έκαναν συγκρίσεις τότε, αλλά βασικά καμία σχέση.
Αυτό είναι το μοναδικό τους full-length και σκοτώνει!
Κλασική Δισκάρα! O Todd Laskowski σήμερα συνεχίζει με τους Sin of Angels

Fleshpress - Pillars (2007)

Οι Fleshpress δεν είναι τυχαία μπάντα, εδώ παίζει τύμπανα ο Mikko Aspa (Deathspell Omega. Clandestine Blaze, Stabat Mater κλπ).
Το άλμπουμ αυτό είναι θεόρατο.

Coffinworm - When All Became None (2010)

Λίγο Iron Monkey, λίγο Corrupted, λίγο Unearthly Trance, λίγο Darkthrone και στο βάθος ο κήπος με τους Celtic Frost, ευπρόσδεκτες και οι Sepultur-ικές αρμονικές στην κιθάρα. Το μόνο (μικρό) πρόβλημά του είναι ότι τα -λίγα- αργά σημεία δεν είναι κάτι σπουδαίο, και τα -ακόμα λιγότερα- γρήγορα είναι να'χαμε να λέγαμε, αλλά στα -πάρα πολλά- mιd-tempo η μπάντα τσακίζει κόκκαλα.
Το πιο ελπιδοφόρο sludge ντεμπούτο του 2010.

Red Harvest.

Birushanah / Drain the Sky - Split (2010)

Oι Ιάπωνες Birushanah είναι οι Sigh του sludge. Από τα πιο αλλόκοτα πράματα που βρήκα στο underground τα τελευταία χρόνια. Ομολογώ πως με δυσκολεύουν αρκετά. Δεν είναι εύκολο άκουσμα. Ιδιαίτερη περίπτωση. Δεν είναι ότι είναι κακοί ή κάτι τέτοιο, είναι απλά... αλλόκοτοι. Είναι και αυτοί οι ιαπωνικοί στίχοι που το δυσκολεύουν ακόμα περισσότερο. Βάλε και τα ιαπωνικά κρουστά που δεν τα'χουμε συνηθίσει (αν και πιάνουν γαμώ τους ρυθμούς).
Βασικά γαμάνε αλλά με την ίδια έννοια που γαμάνε και τα drone σχήματα. Άμα δεν είσαι στο mood, θα σου σπάσουν τα νεύρα και θα σου γαμήσουν και την ψυχολογία. Το φετινό σπλιτάκι με Drain the Sky αυτή τη στιγμή μου ακούγεται φανταστικό παρότι το κομμάτι τους "Anagura" είναι 18λεπτο. Έχουν ανοίξει για Kylesa στην Ιαπωνία αν θυμάμαι καλά, και φήμες λένε πως ο μπασίστας Sano έχει περάσει από Corrupted.
Oι DtS παρότι ψυχωμένοι, περνάνε μάλλον απαρατήρητοι.

Greymachine - Disconnected (2009)

Oκ, είναι η επιστροφή του Justin Broadrick στο ύφος των Godflesh εποχής '88-'91. Έχουν περάσει εφτά εκατομμύρια χρόνια όμως από τότε, οπότε αυτό γίνεται σήμερα μέσω της Halo noise οπτικής (O Broadrick ποτέ δεν αρνιόταν επιρροές από τα "παιδιά" του έτσι κι αλλιώς). Κοινώς, αν το "Godflesh" έβγαινε σήμερα, μάλλον κάπως έτσι θα ακουγόταν.
Τόνοι distortion και θορύβων, Swans ύφος (βεβαίως), Einsturzende Neubauten "αλυσιδιές" για να μην ξεχνιόμαστε, και κάπου στο βάθος φαίνεται και το σαρδόνια χαμόγελο του Aphex Twin. Φωνητικά κυρίως από τον Aaron Turner των Isis, αλλά δεν έχει σημασία, μιας και με τόσο distortion είναι αγνώριστα.

Thou/Leech - We Pass Like Night, From Land To Land (split 2008)

Νταξει, εμένα με ενδιέφερε περισσότερο επειδή είναι άλλη μια κορυφαία κυκλοφορία των υπεργαμάτων sludge/υπερdoomsters Thou, η οποία κινείται στα γνωστά κορυφαία επίπεδα σαπίλας, αλλά αυτά τα'χουμε πει και αλλού, οπότε πάμε στο παρασύνθημα, που είναι το 20λεπτο ατιτλο κομμάτι των Αμερικάνων Leech (καμία σχέση με τους συνονόματους Ελβετούς ποστρόκερς).

Black Cobra.

Δημιουργήθηκαν το 2001 απο τον Jason Landrian, κιθαρίστα των σπουδαίων Cavity μετά τη διάλυση των τελευταίων. Στην πορεία προστέθηκε και ο Rafael Martinez των Acid King και 16 στα τύμπανα.

Buzzov•en - Violence from the Vault (2010)

Οι Buzzov*en είναι από τις παλιότερες μπάντες της αμερικάνικης σκηνής. Τα πρώτα λάιβ των πιτσιρικάδων Eyehategod και Crowbar ήταν σαπόρτ σε αυτή τη μπάντα. Το ΕΡ αυτό δεν είναι καινούριο, πρόκειται για τις τελευταίες ηχογραφήσεις (του 1995) της σύνθεσης που ηχογράφησε το κλασικό "Sore" στη roadrunner ένα χρόνο νωρίτερα.
Αυθεντικό 90s αμερικάνικο sludge κατ'ευθείαν από την πηγή, πηγμένο στην φούντα, την αλητεία και την απόγνωση. Τα liner-notes του Kirk σε φάση "όσοι είστε στα ναρκωτικά να προσέχετε" ίσως και να εξηγούν πολλά.

Lucky Funeral - "The Dirty History of Mankind" (2010)

Το πρώτο τους μου άρεσε. Αλλά όχι πολύ. Γενικά τις μπαφοστονεροσλάτζ μπάντες που προσκυνάνε τους Down τις ψιλοβαριέμαι, αν και το "stay away" μου θύμιζε τα νιάτα μου που πορωνόμουν με Raging Speedhorn. Τα δύο φετινά εφτάρια σπλιτ τους ήταν τρομερά και μου'χαν ανοίξει την όρεξη. Στο δεύτερο δίσκο τους οι αθηναίοι ακούγονται περισσότερο μεταλλάδες και έχουν κάμποσα pantera/megadeth riffs μέσα. Κρίμα όμως οι 3-4 πραγματικά κομματάρες του δίσκου να θάβονται ανάμεσα σε down/pantera rip-offs.

the Berzerker

the Berzerker λοιπόν ήταν το όνομα του project που διατηρούσε από το 1995 ο Luke Kenny (πρώην μέλος σε διάφορες death metal μπάντες της σκηνής της Μελβούρνης), με χώρο δράσης το gabba/fastcore/power electronics και λοιπά ηλεκτρονικά πριόνια. Το χώσιμό του στο διεθνές death metal underground ήταν αυτό που έκανε τα remix του σε κομμάτια των Morbid Angel και Deicide να ακουστούν. Το συμβόλαιο με την Earache το 1999 ήταν το λογικό επόμενο βήμα.

Menace Ruine - Union of irreconciliables (2010)

Για το "The Die is Cast" τα είπαμε πιο πριν. Στο νέο άλμπουμ η βάση του ήχου τους έχει παραμείνει σταθερή από το προηγούμενο, κάπως πιο lo-fi ήχος πάντως, και από κει και πέρα αρχίζει το γλέντι, αφού κάθε κομμάτι διαφοροποιείται προς άλλη κατεύθυνση. Π.χ. ενώ το εισαγωγικό "Collapse" drone-ίζει σαν να ακούς Khanate στο δάσος, το διαδέχεται το φανταστικό μελωδικό νεο-folk "The Upper Hand" μάλλον το καλύτερο κομμάτι τους μαζί με το "One Too Many" από τον προηγούμενο δίσκο. Οι noise εκρήξεις πλέον είναι πλήρως ελεγχόμενες, και προσφέρουν έπη σαν το ασύλληπτο "Not Only A Break in the Clouds but a Permanent Clearing of the Sky" όπου layers πυκνού θορύβου αιωρούνται κάτω από ήχους που θυμίζουν sonar ή υπέρηχους, όλα αυτά με μια πρωτοφανή μουσικότητα, και κορυφώνονται στο τελευταίο "Primal Waters Bed" με τα ambient-noise νέφη να κυλάνε σα χαλάκι κάτω από την τρομερή (για άλλη μια φορά) φωνή της Geneviève.

Συγκλονιστικό άλμπουμ. Στα καλύτερα της χρονιάς με συνοπτικές.

Unearthly Trance / Suma - Collaboration EP (2010)

Μην μπερδευτείτε με το τρομερό "Psychological Operations" split 10" EP του 2008, αυτό δεν έχει καμία σχέση.

Το καλοκαίρι του 2010 οι δύο μπάντες έγραψαν από ένα instrumental κομμάτι έκαστη και τα αντάλλαξαν. Οι τραγουδιστές έγραψαν τα φωνητικά. Έχουμε δηλαδή τους Suma με Lipinsky και τους Unearthly Trance με Jovan στα φωνητικά. Το τελευταίο κομμάτι ("Six Months of Treatment") είναι μια συρραφή από noise layers από τις δύο μπάντες μαζί. Η Throne Records το κυκλοφόρησε σε 12" μαζί με CD για να στηρίξει την co-headline περιοδεία των δυο μπαντών στις ΗΠΑ το φθινόπωρο.
Δε φτάνει τα απίστευτα επίπεδα του "Psychological Operations", αλλά το δωδεκάλεπτο "Sleepwalking Through A Maze" (Suma w/ Lipinsky) είναι εφιαλτικό.

500 αντίτυπα συνολικά, 100 χρωματιστό (γκρι-άσπρο σπλάτερ) και 400 μαύρο βινύλιο.

To "Sleepwalking Through A Maze" παίζει streaming εδώ:
http://www.myspace.com/thronerecords...playlist-35676

Thou - Summit (2010)

Τρίτη full-length κυκλοφορία για τους Thou από τη Λουιζιάνα λοιπόν.
χμ, από το "peasant" είναι σίγουρα καλύτερο, από το "tyrant" ίσως όχι. μικρή σημασία.
Σοκ!: λείπουν τα χαρακτηριστικά punk-sludge riffs τους. Στη θέση τους έχουμε μια αφομοίωση των post-rock επιρροών μέσα στο doom σώμα. Αυτό ΔΕΝ σημαίνει άλλος ένας Neurosis κλώνος όμως. Αυτό σημαίνει κάτι σαν Amen Ra χωρίς δυναμικές και με μια διάχυτη α-λα jesu αύρα απογοήτευσης. Η χαρακτηριστική "πικρίλα" που υπήρχε και στις παλιότερες κυκλοφορίες τους όμως είναι πάλι εδώ. Συναισθηματικά έντονο άλμπουμ. Δύσκολα θα το χαρακτήριζα όμως "ακραίο". Δεν ξέρω καν αν είναι "σλατζ" πια.
Όσο κι αν μου λείπουν οι παλιές riffάρες τους, δεν μπορώ να παραβλέψω ότι εδώ οι Thou δεν ακούγονται (πια) σαν το bootleg της εμφάνισης των HoF/Pelican παιγμένο σε shuffle αλλά έχουν αφομοιώσει τις επιρροές τους βρίσκοντας προσωπικό ήχο.

Το "summit" διατίθεται -όπως όλες οι δουλειές τους- δωρεάν για κατέβασμα.
http://noladiy.org/thou/
http://www.metal-archives.com/band.php?id=104484

Sloth - Division 1 State Champs (2001)

Υπάρχουν και οι πολύ καλοί συνονόματοι στονεράδες από αγγλία, αλλά αυτοί εδώ είναι αμερικάνοι. Πιθανώς να τους έχετε πετύχει κάπου, έχουν κάνει σπλιτ με το μισό σύμπαν (ξεχάστε Thou/Corrupted, οι τύποι παίζουν σε επίπεδα AnB/Agathocles όσο αφορά τον αριθμό σπλιτ κυκλοφοριών).
Αυτό είναι το πρώτο (από τα 5 συνολικά) full-length τους και είναι "κονσεπτ" αφού παρωδεί/σατιρίζει τα μέταλ δρώμενα και κάθε κομμάτι σατιρίζει ένα διαφορετικό παρακλάδι του σκληρού ήχου του 2001. Μην πάει ο νους όμως σε masturbation metal καταστάσεις, η μουσική τους είναι σοβαρή και εμπνευσμένη. Απλά οι τύποι είναι τέρμα καθυστέρες και αφού δεν παίρνουν τον εαυτό τους στα σοβαρά αυτό λειτουργεί εν τέλει υπέρ τους όπως συμβαίνει και με τα αντίστοιχα grindcore σχήματα.

Ramesses - Take the Curse (2010)

Δεύτερο άλμπουμ για τα 2/3 των "κλασικών" Electric Wizard μετά το τρομερό "Misanthropic Alchemy" του 2007, αλλά δυστυχώς μάλλον απογοήτευση μου φαίνεται.
Έχει κάνα-δυο σπουδαία κομμάτια (το εναρκτήριο "Iron Crow" π.χ. είναι απίστευτη κομματάρα), ευπρόσδεκτες οι δυο-τρεις μπλακμεταλιές δω και κει (μεταξύ μας, σύγχρονο doom/sludgeχωρίς blackmetal επιρροές δεν πολυνοείται, αλλά αυτό είναι μια τεράστια συζήτηση). ΣΥΝΟΛΙΚΑ όμως είναι μάλλον άνισο και ψιλοανέμπνευστο, και ας μου εξηγήσει κάπως πώς γίνεται να περιέχεται δω μέσα ολόκληρο το περσινό ΕΡ "Baptism of the Walking Dead"? Κορόιδα είναι όσοι τα αγόρασαν πέρσι ή εγώ δεν νιώθω από "αντεργκράουντ"? Το artwork παραμένει σταθερά προβοκατόρικο και αμφιλεγόμενο με τις φιλο-NS αναφορές του, αν και στους στίχους δεν βρίσκω κάτι μεμπτό.
Ενιγουέη, οι Ramesses παραμένουν μπαντάρα, θέλω σαν τρελός να τους δω λάιβ, και όσοι δεν το'χουν κάνει, ας τσεκάρουν οπωσδήποτε το "We Will Lead You to Glorious Times" ΕΡ του 2005 και φυσικά το ανυπέρβλητο ντεμπούτο "Misanthropic Alchemy".

Suma - Ashes (2010)

Το "Ashes" λοιπόν είναι για μένα μέχρι στιγμής η καλύτερη κυκλοφορία για το 2010. Όχι στο doom/sludge μόνο, γενικότερα. Και το "Justice" το πιο καθαρτήριο κομμάτι που θα ακούσετε φέτος. Και το πιο καλό. Και το καλύτερο. Και το πιο τέλειο. Και το πιο γαμάτο από τα υπόλοιπα.
Τεράστια δισκάρα. Και αρκετά διαφορετικό από το προηγούμενο, που ήταν πολύ διαφορετικό από το ντεμπούτο. Μπαντάρα.
Οι Suma λοιπόν παίζουν πολύ βαρύ doom. Έχουν καθαρτήριο vibe και κοσμική ατμόσφαιρα. Αλλά δεν είναι άλλος_ένας_Neurosis_κλώνος. Βασικά επιρροές υπάρχουν αλλά είναι φιλτραρισμένες άψογα. Η φωνή είναι καθαρή αλλά απόκοσμη. Τα τύμπανα τελετουργικά και ο θόρυβος λειτουργικός.
Συγκλονιστικό άλμπουμ.

Halo - Guattari (From the West Flows Grey Ash and Pestilence) [2001]

Τους είχα γνωρίσει στη συλλογή της Relapse "Contaminated 5.0" όπου είχαν το underground "hit" "Rise. Χονδρικά, παίζουν τα πάντα και τίποτα ταυτόχρονα. Κάτι σαν το όραμα του ομώνυμου δίσκου των Godflesh περασμένο από τόνους μηδενισμού και παραμόρφωσης και ένα έντονο φλερτ με το noise. Θέλει εκπαιδευμένα αυτιά σίγουρα. Από τις πιο ιδιαίτερες μπάντες των 00s αυτοί οι αυστραλοί. Το άλμπουμ πρωτοκυκλοφόρησε το 1999 αλλά ο πολύς (χα!) ο κόσμος τους έμαθε από την επανακυκλοφορία της relapse. Ήταν το τρίτο τους και ακολουθήθηκε από το "Body of Light" του 2004 που είναι κι ευτό εξίσου "εμπειρεία" αν και σαφώς κατώτερο.
Το σχήμα δείχνει δυστυχώς ανενεργό εδώ και πολλά χρόνια, παρότι επισήμως δεν έχουν διαλύσει.

Fanpage με αρκετές πληροφορίες:
http://www.myspace.com/haloau

Και διαφωτιστική η σελίδα τους στο metal-archives:
http://www.metal-archives.com/band.php?id=30752

Menace Ruine - The Die Is Cast (2008)

Καναδοί. Μέσα στο 2008 έβγαλαν και ένα ντέμο κι άλλο ένα άλμπουμ που κινούνται στο χώρο του black metal. Οκ? Ντάξει, το ξεχνάμε. Αυτό το άλμπουμ δεν έχει καμία σχέση. Όχι μόνο με blackmetal αλλά και με οτιδήποτε "συμβατικό".

Κατά βάση εδώ έχουμε πολύ αργές ταχύτητες, επαναληπτικότητα, distorted ήχους και "τελετουργικά" τύμπανα. "Α ωραία, drone λοιπόν!" ΝΟΤ! Oι Menace Ruine δεν έχουν καμία σχέση ούτε με τον ηχητικό τρόμο των Khanate, ούτε με τη χαώδη αντίληψη των Halo.

Aldebaran - From Forgotten Tombs (2008)

Υπάρχουν πολλοί λόγοι να στηρίζεις Aldebaran.
Άλλος για το σπλιτ με Unearthly Trance, άλλος γιατί γουστάρει the Howling Wind (στους οποίους συμμετέχει ο ντράμερ Tim των Aldebaran, επίσης ιδιοκτήτης της Parasitic Records), άλλος γιατί έχουν γαμάτο όνομα, άλλος επειδή έχουν κάνει σπλιτ εφτάρι με Zoroaster οπότε έχεις δύο γαμάτα ονόματα, τελικά όλοι κρυφογουστάρετε μουσίτσες, παραδεχτείτε το.

Thou / Salome - Our Enemy Civilization (Split 2009)

Αν σας θυμίζει κάτι το εξώφυλλο, αυτή είναι η Sophia Magdalena Scholl (1921–1943), σπουδαία Γερμανίδα Αντι-Ναζί αγωνίστρια, και κοσμούσε και το οπισθόφυλλο του έπους "whatever it may take" των Heaven Shall Burn.

Τους Thou τους έχω εκθειάσει στο παρελθόν, αλλά εδώ θα γκρινιάξω. Όχι επειδή αυτή είναι η 13η κυκλοφορία τους σε 3 χρόνια (και από το νοέμβριο που βγήκε ακολούθησαν μάνι-μάνι άλλες δυο), αλλά γιατί μου μυρίζει πως αυτή η μπάντα έχει εγκλωβιστεί στο post-metal κάτι που δε θα βγει σε καλό. Το 12λεπτο κομμάτι τριπάρει καλά αλλά όχι τέλεια, τα heavy riffs (σήμα κατατεθέν τους) είναι λίγο τζούφια, α υπάρχει και ένα blackmetal ξύσιμο έτσι για να μη ξεχνιόμαστε. Φέηλ.

Την παράσταση κλέβουν οι Salome που έχουν γκομενάρα τραγουδίστρια (παίζει επίσης στους Agoraphobic Nosebleed), είναι heavy as fuck, έχουν φήλινγκ και σαπίλα, όταν χρειάζεται γκρουβάρουν άψογα, γενικώς νιώθουν. Δεν ξέρω, γενικώς δε συγκινούμαι με ολντσκουλίλες αλλά εδώ γούσταρα. Ντάξει δυο κομμάτια όλα κι όλα είναι. Ειδικά το "Carving The Ether" σέρνει άσχημα. Το προπερσινο full-length τους δε με είχε εντυπωσιάσει, εδώ σηκώνω φρύδι και επιφυλάσσομαι για τη συνέχεια. Πριν λίγο καιρό κυκλοφόρησε και το νέο τους άλμπουμ "Terminal" για το οποίο θα τα πούμε εν καιρώ.

http://www.myspace.com/salomedoom

Sin of Angels - In the Grip of Despair (2007)

Οκ, χάλια όνομα μπάντας, κλισέ εξώφυλλο, λες θα'ναι καμιά πο(υ)στιά του κώλου, αλλά.
Αυτή εδώ είναι η μπάντα που προσχώρησε ο Todd Laskowski μετά τη διάλυση των θεών Warhorse, ενώ στα τύμπανα συναντάμε τον Ray McCaffrey των (επίσης θεών) Grief. Οπότε καταλαβαίνετε τι παίζει. Υπερ-heavy και βασανιστικό sludge/doom σε φάση Warhorse αλλά χωρίς τις stoner-ιές, και φυσικά με σεβασμό στο heavy death metal της Asphyx/Autopsy σχολής.

Έχουν κι άλλο ένα άλμπουμ του 2005

http://www.myspace.com/sinofangels

Tombs - Winterhours (2009), Fear Is The Weapon (2010)

Winterhours (2009)
Μας ισοπέδωσαν τα μυαλά στο περσινό λάιβ τους στην Αθήνα.
Οι Tombs από το Brooklyn είναι το νέο όχημα του Mike Hill, σπουδαία μορφή της νεοϋορκέζικης σκηνής και πάλαι ποτέ ηγέτης των τρομερών mathcorers Anodyne. Το νέο σχήμα όμως μικρή σχέση έχει με το παλιό.
Τι έχουμε εδώ λοιπόν? Κατά βάση ένα περίεργο μείγμα από παλιούς Isis με τα τελευταία Deathspell Omega. Περίεργο ναι αλλά η περιγραφή πάλι αποτυχημένη είναι. Τα φωνητικά θυμίζουν κυρίως Godflesh, όπως και κάποια μονολιθικά riffs. Τα post-metal στοιχεία δεν έχουν να κάνουν τόσο με την ενορχήστρωση (παγίδα που πέφτει πολύς κόσμος τελευταία με αποτέλεσμα να γεμίζουμε πουστάκια από παντού), όσο με την τεχνική στις κιθάρες. Φανταστείτε δηλαδή κιθαριστικά θέματα a-la Explosions in the sky πάνω από αρχιδάτο rhythm section. Οι High on Fire φαίνονται κι αυτοί που και που στο δίσκο, ανάμεσα σε καταιγιστικά blackmetal παγωμένα μέρη, όπως και οι Celtic Frost (σε αρκετά riffs). Τέζα σαπίλα δηλαδή.

Τελικώς, αρκετά πρωτότυπο το μείγμα τους, το μόνο που μπορώ να παραλληλίσω είναι οι δικοί μας θεοί Sun Of Nothing ως προς την αντίληψη περί ήχου.

Συγκλονιστικός δίσκος!

Fear Is The Weapon (2010)
Αυτό δεν είναι ακριβώς νέα κυκλοφορία, είναι μια συλλογή που μαζεύει τα κομμάτια από το σπλιτ με Planks καθώς και demo εκτελέσεις κομματιών του "Winter Hours". Στα παλιά κομμάτια φαίνεται η μεγάλη εξέλιξή τους, μιας και δε θυμίζουν τόσο το sludgepostblackdoom κτήνος του περσινού άλμπουμ, αλλά την προηγούμενη μπάντα του ηγέτη Mike Hill, τους death/mathcore θεούς Anodyne με τους "σπαστικούς" ρυθμούς και τη μουντίλα. CD περιορισμένο στα 1000 αντίτυπα από τη relapse.


http://www.myspace.com/tombsbklyn