Greymachine - Disconnected (2009)

Oκ, είναι η επιστροφή του Justin Broadrick στο ύφος των Godflesh εποχής '88-'91. Έχουν περάσει εφτά εκατομμύρια χρόνια όμως από τότε, οπότε αυτό γίνεται σήμερα μέσω της Halo noise οπτικής (O Broadrick ποτέ δεν αρνιόταν επιρροές από τα "παιδιά" του έτσι κι αλλιώς). Κοινώς, αν το "Godflesh" έβγαινε σήμερα, μάλλον κάπως έτσι θα ακουγόταν.
Τόνοι distortion και θορύβων, Swans ύφος (βεβαίως), Einsturzende Neubauten "αλυσιδιές" για να μην ξεχνιόμαστε, και κάπου στο βάθος φαίνεται και το σαρδόνια χαμόγελο του Aphex Twin. Φωνητικά κυρίως από τον Aaron Turner των Isis, αλλά δεν έχει σημασία, μιας και με τόσο distortion είναι αγνώριστα.



Κυρίως όμως έχουμε πάλι εδώ το ίδιο συναίσθημα απειλής και φόβου. Για κάποιο λόγο, το άλμπουμ δεν μου ακούγεται "ψυχρό", αλλά αντιθέτως ιδιαίτερα "καυτό". Κυλάει αργά και βασανιστικά. Στο τέλος σου αφήνει την αίσθηση του "ανολοκλήρωτου", αλλά έτσι κι αλλιώς ο Brοadrick πάντα έτσι ήταν και γι αυτό τον αγαπάμε.

Δεν ξέρω αν μπορώ να το προτείνω σε κάποιον, δεν μπορώ να φανταστώ κάποιον να δένεται μαζί του και να το "λιώνει". To αλμπουμ αυτό κλείνει τα 00ς με το ίδιο αίσθημα που κάποτε το "Godflesh" έκλεισε τα 80ς. Δεν ξέρω τι impact θα έχει στον κόσμο αυτό, πάντως είναι η ιδανική παρηγοριά για όσους θα χάσουν το reunion των Godflesh.