Red Harvest.

Nomindsland, 1992 

There's Beauty in the Purity of Sadness, 1994

 

HyBreed, 1996

Τα 3 πρώτα άλμπουμ της μπάντας δεν παρουσιάζουν τόσο μεγάλο ενδιαφέρον (και ομολογώ πως δεν τα'χω ακούσει ιδιαίτερα) καθώς εδώ έχουμε μια κατά βάση μέτρια heavy/thrash μπάντα, όπου που και που εμφανίζονται κάποιες voivod-ικές ή godflesh-ικές ανησυχίες. Τα καλύτερα ήρθαν μετά...


Aρχής γενομένης από το NewRage World Music EP του 1998 (θα τα πούμε παρακάτω), αλλά και την εκπληκτική συνέχεια που ακολούθησε. 

Cold Dark Matter, 2000

Sick Transit Gloria Mundi, 2002

Internal Punishment Programs, 2004

H φοβερή τριλογία δίσκων που όρισε τον ήχο των Red Harvest. Τα βάζω και τα 3 μαζί για να μην επαναλαμβάνομαι. Αν εξαιρέσουμε τις λίγες intellligent blackmetal πινελιές του CDM (βλ. "Absolut Dunkel:heit"), κατά τα άλλα εδώ έχουμε μουσική με την προσωπική στάμπα της μπάντας. Industrial Metal βαρύ, επιθετικό, ψυχρό, δυσπρόσιτο, περιπετειώδες. To Industrial Metal που θέλουμε, όπως το θέλουμε. Οκ, άμα κάτσουμε και τα ψειρίσουμε, μάλλον το stgm είναι μισό σκαλί κάτω από τα άλλα 2 αλλά αυτά είναι λεπτομέρειες όταν μιλάμε για τέτοιες δισκάρες. Όσοι τους ξέρετε, μάλλον τα έχετε προσκυνήσει. H κορυφαία industrial metal μπάντα (αλλά και μια από τις κορυφαίες του extreme metal) των 00ς.
   

New World Rage Music EP, 2001
Aυτό εδώ είναι η επανακυκλοφορία του ΕΡ του '98, εμπλουτισμένο με νέα -τότε- κομμάτια της μπάντας.
Από το υπέρβαρο "Swallow the Sun" που θυμίζει την εποχή που υπερμπαντάρες όπως οι Godflesh kaι οι Pitch Shifter μαύριζαν το σύμπαν, μέχρι το blackmetal techno (!!!) "Final Scorn" και το υπερέπος "Terrorsonic Zoidiac" όπου σερβίρουν blackthrash κομμένο σε φέτες και γαρνιρισμένο με πριονοκορδέλες, είναι ίσως η αγαπημένη μου κυκλοφορία από αυτούς. Εκούσια ίσως, πάντως παίζει μπάλα άνετα και στο γήπεδο του λεγόμενου intelligent blackmetal.
Kρίμα είναι να ψάχνετε την επόμενη guest συμμετοχή του Vicotnik ή του Atilla και να αγνοείτε αυτό.

A Greater Darkness, 2007
Το τελευταίο τους άλμπουμ. Εκεί που θα μπορούσαν να επαναπαυθούν και (σαν αρκετούς άλλους ήρωές μας δυστυχώς) να ανακυκλώνουν τη γνωστή φόρμουλα, βγάζουν ένα άλμπουμ με γενικό τίτλο A Greater Darkness. Και πραγματικά, οι ταχύτητες τιθασσεύονται, οι λαμαρίνες μαζεύονται αρκετά και δίνουν μεγαλύτερο βάρος στην ατμόσφαιρα, αφουγκραζόμενει τα όσα συνέβησαν στο σκληρό ήχο τα τελευταία χρόνια. Από το "Hole In Me" που φωνάζει Neurosis από χιλιόμετρα, ως την διάχυτη Μοnotheist-ική μαυρίλα που διαποτίζει τις συνθέσεις, ενώ το έπος "WarThemes" εμένα μου φέρνει στο μυαλό μια distorted οπτική των τελευταίων ηλεκτρονικών δουλειών του μπαρμπα-Bowie. Μεαλειώδης δίσκος κι αυτός.  

Το Μάιο του 2010, με μια λιτή ανακοίνωση ανακοίνωσαν τη διάλυσή τους μετά από 21 χρόνια πορείας.