Οκτώ χρόνια πορείας και δύο δίσκοι - σφραγίδες εποχής είναι αρκετά για να τοποθετήσουν τους Ελβετούς Mumakil στην ελίτ του ευρωπαϊκού grindcore. Τέσσερα χρόνια παύσης μετά από εκείνο το τρομακτικό "Behold the Failure" (από τους καλύτερους grindcore δίσκους της προηγούμενης δεκαετίας, εύκολα), οι Mumakil επιστρέφουν προσπαθώντας να επαναπροσδιορίσουν τη θέση τους σε ένα grindcore σύμπαν εμφανώς αλλαγμένο από την καιρό που δισκογράφησαν τελευταία φορά.
Προσπερνώντας το πραγματικά κακό εξώφυλλο του "Flies Will Starve", εξίσου άσκημη εντύπωση δίνει η νέα ηχητική κατεύθυνση της παραγωγής, υπερβολικά καθαρή και γυαλισμένη, δίνει χώρο στις τεχνικές δυνατότητες της μπάντας να ακουστούν καθαρά, αλλά κόβει πολλούς πόντους από το ηχητικό μπάχαλο (που είναι και το ζητούμενο στο grindcore). Η μπάντα έχει σαφώς μια περισσότερο brutal death metal παρά grindcore κατεύθυνση (εξ ου και η παραγωγή που λέγαμε πριν) όσο αφορά τη riff-ολογία και τους ρυθμούς, παρότι κρατάει τις διάρκειες στο γνωστό μοτίβο του ενός λεπτού.
Όλα τα παραπάνω θα ήταν απλές σημειώσεις μικρής σημασίας αν το άλμπουμ δεν είχε μια βασική αδυναμία: Τα ποιοτικά σκαμπανεβάσματα. Μπορεί να ξεκινάει εντυπωσιακά με ένα σαρωτικό "Death From Below", αλλά οι κοιλιές που υπάρχουν διάσπαρτες στα τριάντα πέντε λεπτά που διαρκεί το "Flies Will Starve" είναι αρκετά έντονες, παρότι τα πράγματα στρώνουν προς το τέλος.
Δε θα το έλεγα κακό άλμπουμ με τίποτα, απλά για την μπάντα που είχε κυκλοφορήσει το "Customized Warfare" και το "Behold the Failure", ε είναι αρκετά λίγο...
Προσπερνώντας το πραγματικά κακό εξώφυλλο του "Flies Will Starve", εξίσου άσκημη εντύπωση δίνει η νέα ηχητική κατεύθυνση της παραγωγής, υπερβολικά καθαρή και γυαλισμένη, δίνει χώρο στις τεχνικές δυνατότητες της μπάντας να ακουστούν καθαρά, αλλά κόβει πολλούς πόντους από το ηχητικό μπάχαλο (που είναι και το ζητούμενο στο grindcore). Η μπάντα έχει σαφώς μια περισσότερο brutal death metal παρά grindcore κατεύθυνση (εξ ου και η παραγωγή που λέγαμε πριν) όσο αφορά τη riff-ολογία και τους ρυθμούς, παρότι κρατάει τις διάρκειες στο γνωστό μοτίβο του ενός λεπτού.
Όλα τα παραπάνω θα ήταν απλές σημειώσεις μικρής σημασίας αν το άλμπουμ δεν είχε μια βασική αδυναμία: Τα ποιοτικά σκαμπανεβάσματα. Μπορεί να ξεκινάει εντυπωσιακά με ένα σαρωτικό "Death From Below", αλλά οι κοιλιές που υπάρχουν διάσπαρτες στα τριάντα πέντε λεπτά που διαρκεί το "Flies Will Starve" είναι αρκετά έντονες, παρότι τα πράγματα στρώνουν προς το τέλος.
Δε θα το έλεγα κακό άλμπουμ με τίποτα, απλά για την μπάντα που είχε κυκλοφορήσει το "Customized Warfare" και το "Behold the Failure", ε είναι αρκετά λίγο...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου