Με την ηχητική συνταγή που την καθιέρωσε να εφαρμόζεται σε ένα μέρος μόνο του δίσκου, η Wolfe αφήνει εν μέρει ένα αναζωογονητικό touch από την electronica να ανανεώσει το ύφος της, καθιστώντας το 'Pain Is Beauty" ένα δίσκο που φιλοδοξεί (και επιτυγχάνει) να γεφυρώσει το χάσμα ανάμεσα στους Sabbath Assembly και τη Zola Jesus. Παρότι -προφανώς- δεν κατέχει τα ιδιοφυή instrumentations της τελευταίας, η ηχητική συνάφεια είναι αρκετά εμφανής, τόσο που με κάνει να πιστεύω πως αυτό ήταν ανέκαθεν το όραμα της Chelsea.
Καλά αυτά τα ακαδημαϊκά, αλλά ξέχασα το σημαντικότερο. Το μεγαλύτερο ατού της Αμερικανίδας, που είναι και εδώ παρόν σε όλο του το μεγαλείο: Το αδιαμφισβήτητο ταλέντο της να γράφει τραγουδάρες. Μεγάλες τραγουδάρες. Αναρωτηθήτε πότε ήταν η τελευταία φορά που ακούσατε δίσκο με τόσα κομμάτια-που-σε-λυγίζουν όπως τα "Warden", "Kings", "Sick" και το α-δ-ι-α-ν-ό-η-τ-ο "Ancestors, The Ancients".
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου