Aντίθετα με ό,τι θα περίμενε κανείς, οι Corrections House δεν παίζουν sludge. O ήχος τους μπορεί να περιγραφεί απόλυτα με δύο λέξεις: Industrial Metal. Και φυσικά, εννοείται πως με αυτό τον όρο δεν εννοώ ούτε τη σημερινή δισκογραφική κατάντια των Fear Factory και Ministry, ούτε βέβαια και την χορευτική επιμεταλλωμένη pop μπουζουκίλα των κάθε Pain και Deathstars. Όσοι δεν έχουν αρχίσει τα μπινελίκια μετά την αμέσως προηγούμενη πρόταση, λογικά θα ρωτήσουν "και τι φάση είναι ρε μάστορα;"
Η αμέσως προφανής σύνδεση είναι φυσικά το προ τριετίας άλμπουμ των Circle Of Animals, όπου και εκεί συνυπήρχαν οι Lamont και Parker πάνω σε industrial metal φόρμες. Αν δεν σας φτάνει, φανταστείτε μια πιο κιθαριστική εκδοχή των 90ς θ-ε-ώ-ν Bodychoke, βάλτε στο μίξερ τον Foetus, Ministry κλασικής περιόδου (yup! για την '88-'96 μιλάω), λίγο Killing Joke, λίγο Skinny Puppy του "VIVIsectVI", πρώιμους Pitch Shifter και γενικά τέτοια όμορφα πράγματα.
Με ένα songwriting ελευθεριακό, όπως αρμόζει στον όρο "industrial", τα μέλη του σχήματος εναλλάσσουν συνεχώς ρόλους και ανασκευάζουν πατέντες του ένδοξου παρελθόντος, είτε αυτό σημαίνει το σαξόφωνο του Lamont να ανατέλλει πάνω από εκρήξεις θορύβου, είτε τον Kelly να αναπροσαρμόζει το "Figures" (από το προσωπικό του άλμπουμ "The Wake") κάτω από κυνικούς spoken word αφορισμούς του Williams στο ομώνυμο κομμάτι του "Last City Zero", είτε τα -κάμποσα- ευφάνταστα "δάνεια" από το μεγαλειώδες Έργο (με κεφαλαίο!) του Chu Ishikawa.
Τι λείπει; Σίγουρα ό,τι έλειπε και από τους Circle of Animals. Η αίσθηση επικαιρότητας. Α, και ένα κομμάτι επιπέδου "Hoax the System", αφού το τελευταίο δεν συμπεριλήφθηκε τελικά στο δίσκο. Κατά τ'άλλα ένας δίσκος ωραίος, νοσταλγικός. Ό,τι πρέπει για dystopic ρομαντζάδες και cocktails βενζινόκολλας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου