Suma, Sadhus, Gomgoma, 8.11.2013, Six D.O.G.S., Αθήνα

Το διήμερο 8-9 Νοεμβρίου ήταν αναμφισβήτητα το απόλυτο γεγονός του 2013 για την sludge κοινότητα της χώρας. Τα live του συγκεκριμένου ήχου σπανίζουν, οπότε το γεγονός ότι δύο μπάντες που βρίσκονται στην αιχμή του δόρατος του παγκόσμιου underground θα βρίσκονταν στο Six D.O.G.S. αυτές τις δύο μέρες ήταν κάτι το πρωτόγνωρο. Την Παρασκευή, μια από τις κορυφαίες sludge μπάντες της Ευρώπης, οι Σουηδοί Suma, βρίσκονταν για πρώτη φορά στην Ελλάδα.
Ξεκαθαρίζω εξ αρχής πως, για μένα, το "Ashes" των Suma είναι ασυζητητί ο κορυφαίος sludge δίσκος για την τρέχουσα δεκαετία, και η εμφάνιση της μπάντας στο Roadburn Festival του 2010 είναι μία από τις κορυφαίες συναυλιακές μου εμπειρίες. Η είδηση της πρόσφατης αποχώρησης του τραγουδιστή Jovan μου είχε δημιουργήσει αμφιβολίες αλλά και μεγάλη περιέργεια σχετικά με το αν η μπάντα καταφέρνει να αναπληρώσει το κενό του. Ας τα πάρουμε όμως από την αρχή.

Πρόλαβα την εμφάνιση των Χαλκιδαίων Gomgoma μόνο προς το τέλος, αυτό που πρόλαβα όμως ήταν συντριπτικό, μιας και δίπλα στον τσιμεντένιο Iron Monkey-ικό χαρακτήρα του του παλιότερου υλικού τους, βρήκα συμπαντικό vibe a-la Yob που με κόλλησε στον τοίχο. Αναμένω με αγωνία την επόμενη δουλειά τους και το επόμενο live τους, φαίνεται να υπάρχει πολύ ψωμί εδώ.

Οι Sadhus (The Smokin Community) είναι γνωστές φάτσες της σκηνής (βλέπε επίσης Violet Vortex και Last Rizla), και ο ήχος τους φέρνει στο νου αγαπημένες underground αλητείες τύπου Buzzov*en και Fistula. Παίξιμο δίχως αύριο, κεφάλι κάτω, σφιγμένα δόντια, μάτι που γυαλίζει. Πανάξιοι.

Οι Σουηδοί sludge θεοί Suma στην Ελλάδα. Κάτι που φαινόταν όνειρο μέχρι πριν λίγα χρόνια, γίνεται πραγματικότητα (χάρη στην επιμονή της Ελίνας από την Smokethefuzz, respect!) και το sludge κοινό ανταποκρίνεται, πρέπει να μαζεύτηκαν κάπου 150 άτομα, ίσως και παραπάνω. Κατά τις έντεκα περίπου, η τετράδα βγαίνει στη σκηνή, κάνοντας τους τοίχους να τρίζουν.

Απόλυτα κτηνώδης ήχος, τα πετάλια της κιθάρας του Peter Särnehård δημιουργούσαν ένα συμπαγές τείχος θορύβου, του οποίου τα νώτα κάλυπτε ο υπόκωφος βόμβος του μπάσου του Johan. Ο τελευταίος ανταπεξήλθε και στον δύσκολο ρόλο πίσω από το μικρόφωνο με ικανοποιητικά αποτελέσματα, παρότι η φωνή ήταν χαμηλά μέσα στη μίξη. Μπορεί το κενό της απόκοσμης παρουσίας του Jovan να μην καλύφθηκε, το πίσω μέρος της σκηνής όμως άνηκε στον Rick Palmer που έκανε όλη τη βρώμικη δουλειά με τα noise samples που έβγαζε από το laptop του.

Και στο μπροστινό μέρος της σκηνής, o φυσικός frontman των Suma (ακόμα κι όταν ο Jovan ήταν στην μπάντα, στεκόταν πίσω από το drum-kit), ο drummer Erik Persson. Αν στις άλλες μπάντες συνήθως ο drummer έχει απλά το ρόλο του να κρατάει το ρυθμό, στους Suma ο Erik είναι η πραγματική ραχοκοκκαλιά της μπάντας, ο άνθρωπος που τιθασεύει όλο αυτό το χάος με το εγκεφαλικό και τελετουργικό παίξιμό του. Το δε βλέμμα του και το ΜΙΣΟΣ με το οποίο χτυπάει τα χαμηλοκουρδισμένα δέρματα είναι ένα θέαμα καθηλωτικό.
Με ένα σετ που διήρκεσε κάπου μιάμιση ώρα (δε νομίζω να έχουν ξαναπαίξει ποτέ τόσο), η μπάντα έπαιξε ολόκληρο τον ογκόλιθο "Ashes" (όλεθρος!) και σχεδόν το μισό "Let the Churches Burn". Μπορεί σε σημεία να μου έλειπε η φωνή (και η παντομίμα) του Jovan στο πίσω μέρος, το vibe όμως ήταν απόλυτα καθαρτήριο και μυσταγωγικό. Και oι τυμπανιστικές σφυριές στο τέλος του "Orissa", καθώς και το μακρόσυρτο "Let them... Buuuuuuurn" στο τέλος του σετ είναι από τις εμπειρίες που μένουν χαραγμένες. Πελώρια εμφάνιση, θα αποτελεί σημείο αναφοράς για τη sludge κοινότητα τα επόμενα χρόνια.



video credit: quellocheconta