Όταν προ δεκαετίας περίπου, όσοι έλιωναν τις σόλες τους στα dancefloors των rock clubs υπό τους ήχους του -μοδάτου τότε- industrial metal αποφάσιζαν να τραβήξουν ο καθένας το δρόμο του (οι πιο έντεχνοι προς το post metal, οι χορευταράδες στο ΕΒΜ κλπ), μια χούφτα μπάντες αποφάσιζαν να συνεχίσουν να τραβάνε το δρόμο του πειραματισμού μέσω της industrial αναρχίας και της metal επιβλητικότητας. Πολύ μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας πια, δίπλα στα λαμπρά έργα των Red Harvest, κάποιοι ελάχιστοι βρήκαν στο ντεμπούτο των γάλλων P.H.O.B.O.S. το 2005 λίγη από τη χαμένη αίγλη.
Εφτά χρόνια μετά το σπουδαίο εκείνο "Tectonics" λοιπόν, και ενώ εχει μεσολαβήσει κι ένα "Anœdipal" που ακόμα λιγότεροι άκουσαν (δεν είμαι μέσα σ'αυτούς), η επιστροφή είναι θεαματική για όσους έχουν την όρεξη να ψάξουν κάτω από την επιφάνεια. Ξεχνάμε εκείνο το λαμαρινάτο sludge του ντεμπούτου. Το νέο πρόσωπο του Φόβου είναι πιο ασαφές, πιο αιωρούμενο. Drone πατέντες αναμιγνύονται με την λαμαρινάτη αισθητική, αυθεντικό doom συναίσθημα και black metal σκότος σε συνθέσεις γύρω στο δεκατετράλεπτο. Τα φωνητικά έχουν περάσει στο background και έχουν γίνει πιο ύπουλα σε σύγκριση με το σαρδόνιο παλιότερο ύφος, συμβάλλουν στην αίσθηση της βουτιάς στην άβυσσο.
Αφήνω επιδεικτικά στην άκρη τη φετινή αηδία των Ministry και τους famestory-σμούς των σημερινών Fear Factory. Το industrial metal που γνώρισα και αγάπησα βρίσκεται σε κυκλοφορίες σαν το "Atonal Hypermnesia", ή το τελευταίο Wreck and Reference. Το κτήνος δείχνει να σαλεύει στο βυθό, το αν θα αναστηθεί είναι κάτι που μόνο ο χρόνος μπορεί να δείξει.
Εφτά χρόνια μετά το σπουδαίο εκείνο "Tectonics" λοιπόν, και ενώ εχει μεσολαβήσει κι ένα "Anœdipal" που ακόμα λιγότεροι άκουσαν (δεν είμαι μέσα σ'αυτούς), η επιστροφή είναι θεαματική για όσους έχουν την όρεξη να ψάξουν κάτω από την επιφάνεια. Ξεχνάμε εκείνο το λαμαρινάτο sludge του ντεμπούτου. Το νέο πρόσωπο του Φόβου είναι πιο ασαφές, πιο αιωρούμενο. Drone πατέντες αναμιγνύονται με την λαμαρινάτη αισθητική, αυθεντικό doom συναίσθημα και black metal σκότος σε συνθέσεις γύρω στο δεκατετράλεπτο. Τα φωνητικά έχουν περάσει στο background και έχουν γίνει πιο ύπουλα σε σύγκριση με το σαρδόνιο παλιότερο ύφος, συμβάλλουν στην αίσθηση της βουτιάς στην άβυσσο.
Αφήνω επιδεικτικά στην άκρη τη φετινή αηδία των Ministry και τους famestory-σμούς των σημερινών Fear Factory. Το industrial metal που γνώρισα και αγάπησα βρίσκεται σε κυκλοφορίες σαν το "Atonal Hypermnesia", ή το τελευταίο Wreck and Reference. Το κτήνος δείχνει να σαλεύει στο βυθό, το αν θα αναστηθεί είναι κάτι που μόνο ο χρόνος μπορεί να δείξει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου